Οι ιδεολογικές ρίζες της υποστήριξης Πούτιν.

 

Στην Ελλάδα –σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη- κατά το τέλος του Ψυχρού πολέμου, δεν πραγματοποιήθηκε καμία σοβαρή ιδεολογική συζήτηση για τα αίτια της κατάρρευσης του υπαρκτού. Ακόμα σήμερα αρκετοί αριστεροί ερμηνεύουν τα γεγονότα της πτώσης του τείχους,  ως ωμή παρέμβαση της καπιταλιστικής Δύσης μέσω του Γκορμπατσώφ. Αδυνατούν επίσης  να αντιληφθούν τα αίτια του αντι-ρωσισμού σ’ όλους τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης και των ομόσπονδων κρατών της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης.  Βιώνοντας τις όποιες, έστω και περιορισμένες,  ελευθερίες της δικής μας «κουτσουρεμένης δημοκρατίας» ως δεδομένες, αντιλαμβάνονται τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ της επιλογής του Δυτικού τρόπου ζωής, όπου έγιναν δημοψηφίσματα και εκλογές  στις χώρες αυτές, αποκλειστικά ως δυτικό «δάκτυλο» ,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρξε παρέμβαση και του δυτικού παράγοντα.  

 

Ενδεικτικό αποτελεί η αμφισβήτηση πολλών αριστερών, της γενοκτονίας του μεγάλου λιμού (Κόκκινος Λιμός: Anne Applebaum, εκδ. Αλεξάνδρεια)  που προκάλεσε η Σταλινική βίαιη κολεκτιβοποίηση το 1932-1934, στοιχίζοντας την ζωή σε περίπου 10 εκατ. Ουκρανούς. Η προπαγάνδα της KGB και των εδώ προπαγανδιστών της, προέβαλε κυρίως την συνεργασία των Ουκρανών του Μπαντέρα με τα ναζιστικά στρατεύματα στο Β’ Πόλεμο, με προέκταση τα σημερινά τάγματα του Αζόφ,  διατηρώντας έτσι το στίγμα της Ναζιστικής Ουκρανίας,–ενώ στην πραγματικότητα η εκλογική απήχηση της ακροδεξιάς στην Ουκρανία δεν υπερβαίνει το 2,5% του εκλογικού σώματος. Απέκρυπταν όμως  τη βασική αιτία της συνεργασίας με τους ναζί,  στις τραγικές  συνθήκες που βίωσαν οι Ουκρανοί από τον Στάλιν και οι οποίες παραμένουν βαθιά χαραγμένες στις μνήμες  των νεώτερων, - παιδιών εκείνης της γενιάς, που σήμερα αντιστέκονται σθεναρά στην Ρωσική εισβολή.

Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε αποκρύφθησαν από τους αριστερούς ιστορικούς οι Σταλινικές διώξεις των Ελλήνων , που κατέφυγαν πρόσφυγες από τον Ανατολικό Πόντο στην τότε Σοβιετική Ένωση   όταν με την συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ στα 1918 οι μπολσεβίκοι έδωσαν στην Τουρκία τις περιοχές του Κάρς και του Βατούμ. . Έτσι στο ιστορικό αφήγημα έμεινε, κυρίως, η όντως ηρωική και αποφασιστική νίκη των Ρώσων επί των Ναζιστικών στρατευμάτων στο Στάλιγκραντ, άμεσα συνδεδεμένη με τον μεγάλο πατριωτικό πόλεμο και την ΕΑΜικη αντίσταση στη χώρα μας. Σε αυτή την αντιστασιακή παράδοση οφείλει άλλωστε  την ύπαρξη της  όλη η Κομμουνιστογενής Αριστερά,  από τα τέλη του  δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, κουβαλώντας όμως κι όλα τα αποσιωπημένα κρίματα του καθεστώτος που υποστήριζε.

Η παράδοση αυτή είναι η μήτρα της σημερινής προπαγάνδας που με αφετηρία τον αντι-δυτικισμό υποστηρίζει την Ρωσική εισβολή για από-ναζιστικοποίηση, ενώ θεωρεί πως βασικός υπαίτιος των τεκταινομένων στην Ουκρανία είναι αποκλειστικά ο ιμπεριαλισμός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Προερχόμενοι από αυτή την παράδοση, ο Νίκος Κοτζιάς υποδέχεται το 2013 τον ευρασιανιστή Αλεξάντερ Ντούγκιν για διάλεξη στο Παν/μιο Πειραιά, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης –σύμφωνα με την Γερμανική Bild- εκπονεί το 2014 στο Russian Institutute for Strategic Studies το πρώτο σχέδιο για το Ελληνικό Grexit, -πεπεισμένος από τις δηλώσεις Ιβάν Σαββίδη ότι ο Πούτιν θα δανείσει στη χώρα 25 δις €-, ο Δημήτρης Βελάνης, πρωθυπουργικός σύμβουλος του Αλ. Τσίπρα , είναι μέχρι σήμερα διαπρύσιος υποστηρικτής της στενής ενεργειακής και εκπαιδευτικής συνεργασίας με την Ρωσία του Πούτιν, ο Θ. Καρτερός, η Ν. Βαλαβάνη και ο Γ. Δραγασάκης, βλέπουν την σημερινή Ρωσία ως συνεχιστή της πρώην ΕΣΣΔ  ενώ ο Γ. Βαρουφάκης υποστηρίζει την ουδετερότητα, ζητώντας  κοινή στάση από ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και ΜΕΡΑ25 απέναντι στον πόλεμο.

Η άλλη πλευρά υποστήριξης  είναι αυτή του Χριστιανο-φασισμού ως μέσο για να πραγματωθεί ο Ρωσικός Κόσμος (Ρούσκι Μιρ),  ένας  νέος ορθόδοξος  φονταμενταλισμός με επίκληση το αίμα, την γη, την πίστη, το έθνος και τον λαό.  Στο νέο Ρωσικό Κόσμο θα ανήκουν, εκτός της σημερινής Ρωσίας με πολιτική πρωτεύουσα την Μόσχα, η Ουκρανία με πνευματικό κέντρο  το Κίεβο -κοιτίδα του καθαρού Ρωσικού πολιτισμού των «Ρως», καθώς και η Λευκορωσία, η Μολδαβία, το Καζακστάν και με σφαίρες επιρροής, όπου βρίσκονται Ρωσόφωνοι, ορθόδοξοι πληθυσμοί. Στη θεμελίωσή της  συντέλεσε αποφασιστικά ο Πατριάρχης της Ρωσίας Κύριλλος, σε αγαστή συνεργασία με τον Πούτιν, που   ανέλαβε την μεγάλη αυτή αποστολή ως συνεχιστής του Βλαδίμηρου, βασιλιά του Κιέβου του 11^ου αιώνα. Η θεωρητική θεμελίωση εδράζεται σε πολλαπλά ιδεολογικά ρεύματα, από τους σλαβόφιλους του 19^ου αιώνα (Χομιακώφ, Σολόβιεφ κ.λπ.) τους Ευρασιανιστές από τον Τρουμπετσκόι έως τον Ντούγκιν και, τον χριστιανο-φασίστα υμνητή των Χίτλερ και Μουσολίνι, Ιβάν Ίλιν, που διέδωσε στους Ρωσικούς κύκλους ο υμνητής της τσαρικής Ρωσίας, σκηνοθέτης Νικήτα Μιχάλκοφ.

«….Η καρδιά του Ρωσικού Κόσμου σήμερα είναι η Ρωσία, η Ουκρανία και η Λευκορωσία. Ο άγιος Λαυρέντιος του Τσερνίγκωφ εξέφρασε αυτή την νέα πραγματικότητα με τη γνωστή του φράση: «Ρωσία, Ουκρανία και Λευκορωσία, αυτή είναι η Αγία Ρωσία», έλεγε σε ομιλία του το 2009 ο Πατριάρχης Κύριλλος, στην Τρίτη Συνέλευση του Ιδρύματος «Ρώσικος Κόσμος», τα ίδια δηλαδή που ανέφερε και ο Πούτιν στο διάγγελμα της 24^ης Φεβρουαρίου, λίγο πριν την εισβολή . Αυτά επανέλαβε ο Πατριάρχης και στο πρόσφατο  μήνυμα του,   καλώντας  απλά «όλο το πλήρωμα της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας να αναπέμψει ένθερμη προσευχή υπέρ ταχείας αποκαταστάσεως της ειρήνης» για να λάβει την  απάντηση 200^ων Ρώσων κληρικών που, απευθυνόμενοι στον Πούτιν, του υπενθύμισαν : «… ότι το αίμα του Χριστού που χύθηκε από τον Σωτήρα για την ζωή του κόσμου θα ληφθεί στον εορτασμό της Κοινωνίας από εκείνους που δίνουν δολοφονικές εντολές όχι ως ζωή αλλά ως αιώνιος πόνος….»

Αυτή η ολέθρια παραποίηση των Πατερικών κειμένων και του  πυρήνα του αγαπητικού προσώπου της Ορθοδοξίας, που μόνο ο Ντοστογιέφσκυ στον Μεγάλο Ιεροεξεταστή έχει περιγράψει αποκαλυπτικά, βρίσκει το αντίστοιχο της στην Διακήρυξη του Μπάρμεν της Γερμανικής Χριστιανικής Κίνησης που υποστήριξε τον Χίτλερ. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την φιλοσοφική θεμελίωση βρίσκουν έρεισμα, όλα τα νέο-φασιστικά μορφώματα εντός και εκτός Ρωσίας,  από τους Λευκούς Λύκους , το Ευρασιατικό Κίνημα Νεολαίας , το εθνικιστικό νεολαιίστικο κίνημα «Νασι» -χρηματοδοτούμενο από την Gazprom- έως πολλά Ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα, μη εξαιρουμένων της Χρυσής Αυγής και πολλών εκκλησιαστικών και παρα-εκκλησιαστικών οργανώσεων. Είναι αυτοί που σήμερα κάνουν τα στραβά μάτια για τους νεκρούς της Ρωσικής εισβολής ,–ακόμα και τους Έλληνες-, γενικεύοντας για τις οδύνες των πολέμων αλλά, κατά βάση, πιστεύοντας ότι η θυσία αυτή είναι αναγκαία για την πραγμάτωση του θεϊκού σχεδίου της αποκάθαρσης, που επιχειρεί ο θεόσταλτος Πούτιν με τους «αμόλυντους» Ρώσους.

Η Χρυσή Αυγή, ο  Κυριάκος Βελόπουλος και ο Πάνος Καμμένος,  αποτελούν τους κύριους  πολιτικούς εκφραστές από τα δεξιά που  απηχούσαν τα Ρωσικά  συμφέροντα  στη χώρα, αποτέλεσμα της εκρηκτικής διείσδυσης τους μετά το 2010 στα Μέσα και στο δια-δίκτυο, εκφράζοντας με ελεγχόμενο «αντισυμβατικό»  λόγο την αγανάκτηση του λαού στα Γερμανικά Μνημόνια. Μονές του Αγίου Όρους- όπως αυτές του Αγίου Παντελεήμονος και του  Βατοπεδίου,  τις οποίες  επισκέφτηκε ο Πούτιν το 2016 για δεύτερη φορά μετά το 2005- καθώς και τα Ρώσικα μοναστήρια,  αποτελούν   κέντρα διείσδυσης της Ρωσικής πολιτικής στο λαϊκό σώμα. Από εκεί εκπηγάζει και η αντι-εμβολιαστική προπαγάνδα ως υβριδικός πόλεμος των Ρώσων κατά των φιλο-δυτικών, καθεστώτων με μεγάλη απήχηση στο λαϊκό σώμα, ιδιαίτερα της Βόρειας Ελλάδας.   Και επειδή κατά το Μαρξιστικό σχήμα το ιδεολογικό εποικοδόμημα απαιτεί την αναγκαία οικονομική βάση, αυτή την παρείχαν   τα αστρονομικά ποσά που μετέφεραν στη Δύση οι Ρώσοι ολιγάρχες με την εξαγορά Π.Α.Ε., επιχειρήσεων, καναλιών ακόμα και ολόκληρων νησιών, όπως ο Σκορπιός. Οι σημερινές σκληρές κυρώσεις της Δύσης στα περιουσιακά στοιχεία αυτών των ολιγαρχών και η στάση που θα κρατήσει η Ελληνική Κυβέρνηση στην αποκάλυψη των κυκλωμάτων, είναι ευκαιρία για να φέρει στην επιφάνεια την Ρωσική διείσδυση σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής, ως απότοκο της παράνομης εισβολής Πούτιν στην Ουκρανία.

Αυτό που ίσως θα είχε σημασία να επισημανθεί είναι ότι η εμφυλιο-πολεμική αντίθεση ακροδεξιάς και αριστεράς που τόσο έντονα προβάλλεται στην προσέγγιση πολλών εσωτερικών κοινωνικών ζητημάτων, είναι εν πολλοίς κάλπικη αφού εκπορεύεται και χρηματοδοτείται από το ίδιο κέντρο.

                                                                                                                                              Αθήνα, 6/3/21