9η Φεβρουαρίου. Παγκόσμια ημέρα Ελληνικής Γλώσσας!

Ένα εσωτερικό  κίνημα ανόρθωσης με πλήρη επίγνωση του εσχάτου επιπέδου παρακμής και του μεγάλου διακυβευμάτος της συλλογικής μας επιβίωσης στον αιώνα που διανύουμε, δεν μπορεί παρά να έχει πρωτίστως εκπαιδευτικό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Η 9^η Φεβρουαρίου, επέτειος του θανάτου του Εθνικού μας ποιητή Διονυσίου Σολωμού που έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας, αποτελεί ευκαιρία ανάδειξης και υπενθύμισης, του Οικουμενικού Ελληνικού Πολιτισμού που άντεξε αντιστεκόμενος μερικές χιλιάδες χρόνια. Η γλώσσα του Ομήρου και της Αρχαιότητας, η Ελληνιστική κοινή της οικουμένης του Αλεξάνδρου που μνημονεύει ο Καβάφης,  η γλώσσα των Χριστιανικών κειμένων της Βυζαντινής Κοινοπολιτείας, η γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού, των μεγάλων μας ποιητών, λογοτεχνών και της επιστήμης, είναι η σημαντικότερη παρακαταθήκη μας. Χρέος μας η διατήρηση κι η ανάδειξη της ως πρόταση πολιτισμού Ελευθερίας και Κοινωνίας Σχέσεων που κομίζει στην Ανθρωπότητα «..μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελευθερία και γλώσσα»! 

"ΕΛΠΙΔΑ": Μια ακόμα αποτυχία του επιτελικού Κράτους

 

Δυστυχώς η πόλη της Αθήνας οικοδομήθηκε χωρίς σχέδιο και υποδομές τέτοιες ώστε να μπορεί να διασφαλίσει την ασφάλεια των πολιτών της σε περιόδους κρίσης. Το πολιτικό σύστημα που την δημιούργησε γαλούχησε με τον ίδιο τρόπο και τους κατοίκους της: να λειτουργούν μ έναν αδρανειακό τρόπο χωρίς πρόληψη, σχεδιασμό και συνεννόηση. Η περίοδος της Μεταπολιτευτικής ευημερίας ήταν το απόγειο του Αθηναϊκού «τρόπου ζωής»: εύκολη εργασία, χρήμα, διασκέδαση…..Τώρα όμως που αυτή η εποχή ολοκληρώθηκε τελεσίδικα και καλούμαστε να ζήσουμε σε μια περίοδο παρατεταμένων και αλληλο-τροφοδοτούμενων κρίσεων (οικονομική, υγειονομική, κλιματική και πρωτίστως εθνική), η Αθήνα οδηγείται σε επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα.