Η εξέλιξη της επένδυσης του
Ελληνικού αποτελεί μνημείο υποκρισίας και δείγμα του πολλαπλού αδιεξόδου της
αναπτυξιακής προοπτικής της χώρας μας.
Η Κυβέρνηση χρησιμοποιεί το
Ελληνικό ως πρόσχημα σοβαρής αντιπαράθεσης με τους ιδιώτες επενδυτές –όπως και
στην περίπτωση του «Ελληνικός Χρυσός»- περνώντας το μήνυμα ότι θα πρέπει να σέβονται το Περιβάλλον και την Ιστορία.
Οι όποιες παλινωδίες χρησιμοποιούνται για την διατήρηση των εσωτερικών διαύλων
επικοινωνίας με την «επαναστατική πτέρυγα» του κόμματος που είχε πρωτοστατήσει
επί σειρά ετών στον αγώνα για την δημιουργία Μητροπολιτικού Πάρκου, 6χιλ
στρεμμάτων. Μια πρόταση ουτοπική αφού
κανένας Δήμος και προφανώς η Κεντρική Κυβέρνηση, δεν είναι ικανές ούτε καν για
τη συντήρηση των στοιχειωδών περιβαλλοντικών όρων άλλων μικρότερων πάρκων του
Λεκανοπεδίου όπως του Τρίτση, του Πεδίου του Άρεως, του λόφου του Στρέφη. Πάρκα
που έχουν καταντήσει σκουπιδότοποι, άνδρα τοξικομανών και παρανομίας, ενώ επί
σειρά ετών ο Υμηττός παραμένει ένα γυμνό
βουνό στις παρυφές της πόλης αφού δεν υπήρξε καμία σοβαρή πρωτοβουλία
δενδρο-φύτευσης του. Η Γενική Γραμματέας του Υπ. Πολιτισμού και οι Αρχαιολόγοι
κόπτονται –δήθεν- για τις αρχαιότητες ενώ δεν προσβάλλονται με τις
καθυστερήσεις στις ανασκαφές της Αμφίπολης, ή όταν ο Υπουργός Παιδείας «κόβει»
την Αντιγόνη από το Λύκειο –την οποία παρεπιπτόντως διδάσκονται οι Κούρδοι εν
μέσω βομβαρδισμών!-, ή ακόμα όταν το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής
προτείνει την πλήρη αποδόμηση της Ιστορίας, προετοιμάζοντας γενιές χωρίς καμία
σχέση με την ταυτότητα τους. Περιχαρής ο αντι-πρόεδρος Κος Δραγασάκης
διαβεβαιώνει για την άμεση ολοκλήρωση της επένδυσης μετά την οριοθέτηση των 300ων
στρεμμάτων αρχαιολογικού χώρου από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, κατά την
προσφιλή λογική, «και η πίττα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος».