Ο ασθενής της Ευρώπης αναζητεί γιατροσόφια από τους δύσπιστους γείτονές της*

Συγγραφέας: John Lichfield
Άρθρο της The Independent για την κρίση στην Ελλάδα
Γραφεία εγκαταλελειμμένα. Μια οικονομία στα όρια. Ένα έθνος σε αναταραχή. Ενώ η Ελλάδα πλήττεται από απεργίες, ο Βρετανός δημοσιογράφος John Lichfield βρίσκει διστακτική ελπίδα στους δρόμους των Αθηνών.

Μπαίνοντας βιαστικά με το ταξί μας στην Αθήνα, ακούω τη φωνή του ραδιοφωνικού εκφωνητή να το γυρίζει ξαφνικά στα αγγλικά. Ο εκφωνητής, φαίνεται, είναι ένας εκκολαπτόμενος Michael Moore.
Τηλεφωνεί διαδοχικά σε τηλεφωνικό κέντρο του Λονδίνου (όπου η ώρα έχει περάσει τη δεκάτη βραδινή) για να θέσει προκλητικές ερωτήσεις σχετικά με την ελληνική πιστωτική κρίση.. “Hello, is that The Financial Times? I want to speak to someone who will tell me why the world hates Greece.” («Καλησπέρα, Φαϊναντιαλ Τάϊμς εκεί; Θέλω να μιλήσω με κάποιον που θα μου εξηγήσει γιατί ο κόσμος μισεί τόσο την Ελλάδα») Απαντάει η οπερατέρ: “Just a moment, please, I will try to connect you.” («Παρακαλώ περιμένετε να σας συνδέσω») Αφού το τηλεφωνικό κέντρο τον συνδέει επανειλημμένα με… Κάιρο, ο εκφωνητής εγκαταλείπει την προσπάθεια, ανακοινώνοντας σε άψογα αγγλικά. “I do not give a blind f… for The FT.” (Στ΄αρχ… μας κι η Φαϊναντιαλ Τάϊμς!)
Η οικονομική αυτή εφημερίδα έχει γίνει, για ορισμένους Έλληνες, συνώνυμο με τις αγορές και τα ισχυρά ΜΜΕ του πλανήτη. Η καημένη η Ελλάδα πάντοτε μπάχαλο ήταν τόσα χρόνια, μου λέει ο κόσμος. Πως και ξαφνικά επάθατε, όλοι σας, υστερία έναντί της;
Οι απεργίες των δημοσίων υπαλλήλων δε σπανίζουν. Μια ακόμα 24ωρη έγινε χθες, κλείνοντας αεροδρόμια, σχολεία, αποδιοργανωμένα νοσοκομεία και δημόσιες υπηρεσίες, μια απεργία που αναλύθηκε διεξοδικά παγκοσμίως. Ποια η δύναμη των συνδικάτων; Η κυβέρνηση θα έκανε πίσω ως συνήθως;

Στο έλεος των κερδοσκόπων

Η εξαγγελία της Ε.Ε για την ανάδειξη του 2010 ως έτους αφιερωμένο στην καταπολέμηση της Φτώχειας συμπίπτει συγκυριακά με την τραγική έξαρση του φαινομένου ως απόρροια των πρώτων μέτρων που εξήγγειλε η ελληνική Κυβέρνηση σε συνέχεια του κλίματος που διαμορφώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα για την ανάγκη λήψης σκληρών μέτρων για την έξοδο της χώρας από την κρίση.
Στο διάγγελμα του ο πρωθυπουργός προσπαθώντας να αναλύσει τα αίτια της σημερινής κρίσης και να αιτιολογήσει την αναγκαιότητα λήψης του πρώτου πακέτου μέτρων, αναφέρθηκε στην μετατροπή της Ελλάδας σε «αδύναμο κρίκο» στις επιθέσεις των κερδοσκόπων οι οποίοι βάλουν μέσω της χώρας μας το ισχυρό ευρώ χωρίς βέβαια να κατονομάσει σε ποιους αναφέρεται. Οι Financial times ως γνωστό αποτελεί την ναυαρχίδα του λονδρέζικου city και είναι μια από τις εφημερίδες που εξαπολύουν συχνές επιθέσεις εναντίων της χώρας μας το τελευταίο διάστημα. Πρόσφατο δημοσίευμα με την υπογραφή των Κων Ζαν Πιζανί-Φερί και Αντρέ Σαπίρ αναφέρει μεταξύ άλλων χαρακτηριστικά ότι «αν η Ελλάδα δεν ήταν στην ευρωζώνη, θα είχε ήδη στραφεί στο ΔΝΤ». Οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι είναι μέλη του Ευρωπαϊκού Think Tank Bruegel, που εδρεύει στις Βρυξέλλες στο οποίο μετέχουν οι εξής πολυεθνικές εταιρείες :Areva, ΒΡ, Deutsche Bank, Deutsche Telekom, EDF, ΕΜΙ, France Telecom, Fortis, GDF Suez, General Electric, Goldman Sachs, ΙΒΜ, Nokia, Novartis, NYSE Euronext, Pfizer, Renault, Samsung Electronics, Thomson, Unicredit.

Το Σοβιετικό καθεστώς της Ε.Ε

Τα όσα συνέβησαν στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε στις 29 και 30 Οκτωβρίου και αφορούσαν στην διαδικασία επικύρωσης της Νέα Συνταγματικής Συνθήκης –γνωστής και ως Συνθήκης της Λισσαβόνας- μαρτυρούν τον βαθύτατα αντι-δημοκρατικό χαρακτήρα που έχει προσλάβει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα . Οι μεθοδεύσεις για την υπογραφή του «αρεστού» κειμένου της Συνθήκης μαρτυρούν ότι τα Ινστιτούτα και οι αδιαφανείς οργανισμοί που ελέγχονται από την γραφειοκρατία των ελίτ έχουν πολύ περισσότερη σημασία στην πολιτική ζωή της Γηραιάς Ηπείρου απ’ ότι οι λαοί και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι τους . Αυτό που κατ’ ουσία μεθοδεύεται με την νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη είναι η όλο και μεγαλύτερη πρόσδεση της Ε.Ε στην Αμερικανική επιρροή, όπως επιτάσσουν τα Αγγλo-σαξονικά συμφέροντα, γεγονός που καταμαρτυρείται πρωτίστως από την πολιτική υποστήριξη στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας ασχέτως αν αυτή δεν τηρεί ούτε καν τα στοιχειωδέστερα κριτήρια των φιλελεύθερων δημοκρατιών της Ε.Ε .