Τα όσα συνέβησαν στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε στις 29 και 30 Οκτωβρίου και αφορούσαν στην διαδικασία επικύρωσης της Νέα Συνταγματικής Συνθήκης –γνωστής και ως Συνθήκης της Λισσαβόνας- μαρτυρούν τον βαθύτατα αντι-δημοκρατικό χαρακτήρα που έχει προσλάβει το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα . Οι μεθοδεύσεις για την υπογραφή του «αρεστού» κειμένου της Συνθήκης μαρτυρούν ότι τα Ινστιτούτα και οι αδιαφανείς οργανισμοί που ελέγχονται από την γραφειοκρατία των ελίτ έχουν πολύ περισσότερη σημασία στην πολιτική ζωή της Γηραιάς Ηπείρου απ’ ότι οι λαοί και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι τους . Αυτό που κατ’ ουσία μεθοδεύεται με την νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη είναι η όλο και μεγαλύτερη πρόσδεση της Ε.Ε στην Αμερικανική επιρροή, όπως επιτάσσουν τα Αγγλo-σαξονικά συμφέροντα, γεγονός που καταμαρτυρείται πρωτίστως από την πολιτική υποστήριξη στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας ασχέτως αν αυτή δεν τηρεί ούτε καν τα στοιχειωδέστερα κριτήρια των φιλελεύθερων δημοκρατιών της Ε.Ε .
Για την επίτευξη της επικύρωσης της Συνθήκης σε χώρες όπου ήταν σε εξέλιξη δημοψηφίσματα – όπως πχ Ιρλανδία , Φιλανδία – οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, επιδόθηκαν σε πολυέξοδες καμπάνιες υποστήριξης εκφοβίζοντας τους πολίτες ότι τυχόν μη επικύρωση θα οδηγούσε τις χώρες τους σε χρεοκοπία και τους ίδιους στην απόλυτη ένδεια. Το μέγεθος της αδιαφάνειας φαίνεται και από το γεγονός ότι -όπως ανέφερε ο Δανός Ευρωβουλευτής Jens-Peter Bonde το Μάρτιο του 2008-, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εξέδωσε μια εντολή σύμφωνα με την οποία κανένα πολιτικό όργανο της Ε.Ε δεν επιτρέπετε να εκδώσει το σχέδιο της νέας συνθήκης πριν την τελική επικύρωση της απ’ όλα τα Κράτη Μέλη! Από δημοσιεύματα μαθαίνουμε ότι στο νέο Ευρωπαϊκό υπερ-κράτος το Συμβούλιο θα είναι σε θέση να νομοθετεί χωρίς την σύμφωνη γνώμη η την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η των Εθνικών Κοινοβουλίων . Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα είναι το μόνο σώμα που θα μπορεί να παρεμβαίνει με νομοθετική ισχύ ενώ το Ευρωπαϊκό δικαστήριο θα εποπτεύει την κατανομή των αρμοδιοτήτων . Το Ευρωπαϊκό υπερ-κράτος διαθέτει ήδη «μόνιμο» Πρόεδρο με θητεία 2,5 χρόνια καθώς και Ύπατο εκπρόσωπο για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας .
Το βασικό ζήτημα που προκύπτει και αφορά όλους μας, είναι αν σ αυτή την νέα αρχιτεκτονική της Ε.Ε έχει κάποια πολιτική ισχύ η ψήφος μας και σε ποιο βαθμό το έθνος κράτος μπορεί ν αποτελεί πολιτικό υποκείμενο με ισχύ στα κέντα λήψης αποφάσεων. Χαρακτηριστική είναι η απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου (Ιούνιος 2009) που ζήτησε την ενίσχυση της εθνικής κοινοβουλευτικής ευθύνης, επισημαίνοντας ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι μια πολύ δύσκολη και σύνθετη διαδικασία. Ενδεικτική επίσης είναι η φράση του Τσέχου Πρoέδρου V. Klaus, ότι με την Συνθήκη της Λισσαβόνας η Τσεχία χάνει την Εθνική της Κυριαρχία! Η αναφορά αυτή του προέδρου της Τσεχίας σχετίζεται με τις αποζημιώσεις που διεκδικούν οι Σουδήτες οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την χώρα του ως συνεργάτες των Ναζί. Αλήθεια υπήρξε ποτέ ανάλογη συζήτηση για το τι σημαίνει η νέα Συνθήκη σχετικά με τις διεκδικήσεις των Τσάμηδων στην Ήπειρο , η των Σλαβόφωνων στην Μακεδονία; Δυστυχώς η χώρα μας χωρίς καμία ανοιχτή συζήτηση υπέγραψε την Συνθήκη τον Δεκέμβριο του 2007 η οποία επικυρώθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο τον Ιούνιο του 2008 χωρίς καμία αντίρρηση η προβληματισμό για τα εθνικά μας συμφέροντα
Σ αυτή την επικίνδυνη καμπή της Ιστορίας της Ε.Ε απαιτείται ένα νέο εναλλακτικό όραμα για την Ευρώπη που θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι πιο κοντά στην Συμφωνία για το Ελεύθερο Εμπόριο, η οποία θα εγγυάται τον σεβασμό στα εθνικά Κράτη αφήνοντας σε αυτά την δυνατότητα, χωρίς πολιτικές εξαρτήσεις και πιέσεις από υπερεθνικά κέντρα, να πάρουν αποφάσεις για την Κοινωνική πολιτική, το Μοντέλο ανάπτυξης , την Οικολογική Πολιτική , τις Γεωπολιτικές προτεραιότητες και την άμυνα τους . Είναι αυτό το πλαίσιο που θα επέτρεπε στη χώρα μας να ασκήσει μια πολιτική αναδιανομής του πλούτου , να προωθήσει την αποκέντρωση της υδροκέφαλης πρωτεύουσας, να θέσει σε προτεραιότητα την συγκρότηση ενός Βαλκανικού πόλου και την Ένωση της με την Κύπρο , να ανασυγκροτήσει τις Κοινότητες της.
Από την αρχαίες πόλεις έως τις κοινότητες του Βυζαντίου σε μας τους Έλληνες είναι γνωστό αυτό που ανέδειξε πολύ αργότερα η Οικολογική σκέψη , ότι δηλ η Δημοκρατία είναι συνυφασμένη με την μικρές ενότητες και άρα δεν μπορεί να συντελεστεί στο Επίπεδο της Ε.Ε πολύ δε περισσότερο στο Παγκόσμιο . Γι’ αυτό το λόγο και με βάση τις αρχές της Δημοκρατίας και της ισοπολιτείας δεν συμφωνούμε με όσους αριστερούς και οικολόγους επικαλούνται την οικολογική η αριστερή παγκοσμιοποίηση. Ενώ λοιπόν υπερασπιζόμαστε το έθνος κράτος διότι σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν ακόμα εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, διαπιστώνουμε πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ελλιπής και στρεβλώνεται από κάθε είδους εξαρτήσεις από την οικονομική ελίτ και τα υπερεθνικά κέντρα ισχύος . Ενώ λοιπόν η κριτική στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία θα προϋπέθετε μια πορεία ανασυγκρότησης των τοπικών κοινωνιών και των κοινοτήτων κάτι που θα επέτρεπε μορφές άμεσης δημοκρατίας, η διάλυση του έθνους κράτους και η μεταφορά αρμοδιοτήτων στο ευρωπαϊκό υπερ-κράτος καταργεί τις όποιες κατακτήσεις αντιπροσώπευσης έχουν επιτευχθεί από το εργατικό και τα άλλα κοινωνικά κινήματα στην νεότερη ιστορία μας.
Η προάσπιση του ρητού που αποτυπώνεται σ όλα τα Ευρωπαϊκά συντάγματα ότι «όλη η δύναμη παρέρχεται από τον λαό» , απαιτεί σήμερα μια γενικευμένη αντίσταση στην πορεία του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος . Η διενέργεια δημοψηφισμάτων για σημαντικά ζητήματα που αφορούν το συλλογικό μας μέλλον είναι εκ των ουκ άνευ όπως για παράδειγμα για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και την νέα Ευρωπαϊκή συνθήκη, γεγονός που για παράδειγμα είναι πολύ συχνό φαινόμενο σε χώρες όπως η Ελβετία .Η πολιτική μας ηγεσία θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως πέραν των οικονομικών ελλειμμάτων και των όποιων μέτρων ληφθούν, το ζήτημα της δημοκρατίας και της εθνικής μας επιβίωσης είναι το πρωταρχικό και μόνον αυτά μπορούν να μας διασφαλίσουν την σταθερότητα και την ελευθερία και για να θυμηθούμε τον Κάντ: μόνο η Δημοκρατία μπορεί να διασφαλίσει εν τέλει την ειρήνη !
Για την επίτευξη της επικύρωσης της Συνθήκης σε χώρες όπου ήταν σε εξέλιξη δημοψηφίσματα – όπως πχ Ιρλανδία , Φιλανδία – οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, επιδόθηκαν σε πολυέξοδες καμπάνιες υποστήριξης εκφοβίζοντας τους πολίτες ότι τυχόν μη επικύρωση θα οδηγούσε τις χώρες τους σε χρεοκοπία και τους ίδιους στην απόλυτη ένδεια. Το μέγεθος της αδιαφάνειας φαίνεται και από το γεγονός ότι -όπως ανέφερε ο Δανός Ευρωβουλευτής Jens-Peter Bonde το Μάρτιο του 2008-, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εξέδωσε μια εντολή σύμφωνα με την οποία κανένα πολιτικό όργανο της Ε.Ε δεν επιτρέπετε να εκδώσει το σχέδιο της νέας συνθήκης πριν την τελική επικύρωση της απ’ όλα τα Κράτη Μέλη! Από δημοσιεύματα μαθαίνουμε ότι στο νέο Ευρωπαϊκό υπερ-κράτος το Συμβούλιο θα είναι σε θέση να νομοθετεί χωρίς την σύμφωνη γνώμη η την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η των Εθνικών Κοινοβουλίων . Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα είναι το μόνο σώμα που θα μπορεί να παρεμβαίνει με νομοθετική ισχύ ενώ το Ευρωπαϊκό δικαστήριο θα εποπτεύει την κατανομή των αρμοδιοτήτων . Το Ευρωπαϊκό υπερ-κράτος διαθέτει ήδη «μόνιμο» Πρόεδρο με θητεία 2,5 χρόνια καθώς και Ύπατο εκπρόσωπο για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας .
Το βασικό ζήτημα που προκύπτει και αφορά όλους μας, είναι αν σ αυτή την νέα αρχιτεκτονική της Ε.Ε έχει κάποια πολιτική ισχύ η ψήφος μας και σε ποιο βαθμό το έθνος κράτος μπορεί ν αποτελεί πολιτικό υποκείμενο με ισχύ στα κέντα λήψης αποφάσεων. Χαρακτηριστική είναι η απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου (Ιούνιος 2009) που ζήτησε την ενίσχυση της εθνικής κοινοβουλευτικής ευθύνης, επισημαίνοντας ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι μια πολύ δύσκολη και σύνθετη διαδικασία. Ενδεικτική επίσης είναι η φράση του Τσέχου Πρoέδρου V. Klaus, ότι με την Συνθήκη της Λισσαβόνας η Τσεχία χάνει την Εθνική της Κυριαρχία! Η αναφορά αυτή του προέδρου της Τσεχίας σχετίζεται με τις αποζημιώσεις που διεκδικούν οι Σουδήτες οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την χώρα του ως συνεργάτες των Ναζί. Αλήθεια υπήρξε ποτέ ανάλογη συζήτηση για το τι σημαίνει η νέα Συνθήκη σχετικά με τις διεκδικήσεις των Τσάμηδων στην Ήπειρο , η των Σλαβόφωνων στην Μακεδονία; Δυστυχώς η χώρα μας χωρίς καμία ανοιχτή συζήτηση υπέγραψε την Συνθήκη τον Δεκέμβριο του 2007 η οποία επικυρώθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο τον Ιούνιο του 2008 χωρίς καμία αντίρρηση η προβληματισμό για τα εθνικά μας συμφέροντα
Σ αυτή την επικίνδυνη καμπή της Ιστορίας της Ε.Ε απαιτείται ένα νέο εναλλακτικό όραμα για την Ευρώπη που θα μπορούσε για παράδειγμα να είναι πιο κοντά στην Συμφωνία για το Ελεύθερο Εμπόριο, η οποία θα εγγυάται τον σεβασμό στα εθνικά Κράτη αφήνοντας σε αυτά την δυνατότητα, χωρίς πολιτικές εξαρτήσεις και πιέσεις από υπερεθνικά κέντρα, να πάρουν αποφάσεις για την Κοινωνική πολιτική, το Μοντέλο ανάπτυξης , την Οικολογική Πολιτική , τις Γεωπολιτικές προτεραιότητες και την άμυνα τους . Είναι αυτό το πλαίσιο που θα επέτρεπε στη χώρα μας να ασκήσει μια πολιτική αναδιανομής του πλούτου , να προωθήσει την αποκέντρωση της υδροκέφαλης πρωτεύουσας, να θέσει σε προτεραιότητα την συγκρότηση ενός Βαλκανικού πόλου και την Ένωση της με την Κύπρο , να ανασυγκροτήσει τις Κοινότητες της.
Από την αρχαίες πόλεις έως τις κοινότητες του Βυζαντίου σε μας τους Έλληνες είναι γνωστό αυτό που ανέδειξε πολύ αργότερα η Οικολογική σκέψη , ότι δηλ η Δημοκρατία είναι συνυφασμένη με την μικρές ενότητες και άρα δεν μπορεί να συντελεστεί στο Επίπεδο της Ε.Ε πολύ δε περισσότερο στο Παγκόσμιο . Γι’ αυτό το λόγο και με βάση τις αρχές της Δημοκρατίας και της ισοπολιτείας δεν συμφωνούμε με όσους αριστερούς και οικολόγους επικαλούνται την οικολογική η αριστερή παγκοσμιοποίηση. Ενώ λοιπόν υπερασπιζόμαστε το έθνος κράτος διότι σε αυτό το επίπεδο υπάρχουν ακόμα εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, διαπιστώνουμε πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι ελλιπής και στρεβλώνεται από κάθε είδους εξαρτήσεις από την οικονομική ελίτ και τα υπερεθνικά κέντρα ισχύος . Ενώ λοιπόν η κριτική στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία θα προϋπέθετε μια πορεία ανασυγκρότησης των τοπικών κοινωνιών και των κοινοτήτων κάτι που θα επέτρεπε μορφές άμεσης δημοκρατίας, η διάλυση του έθνους κράτους και η μεταφορά αρμοδιοτήτων στο ευρωπαϊκό υπερ-κράτος καταργεί τις όποιες κατακτήσεις αντιπροσώπευσης έχουν επιτευχθεί από το εργατικό και τα άλλα κοινωνικά κινήματα στην νεότερη ιστορία μας.
Η προάσπιση του ρητού που αποτυπώνεται σ όλα τα Ευρωπαϊκά συντάγματα ότι «όλη η δύναμη παρέρχεται από τον λαό» , απαιτεί σήμερα μια γενικευμένη αντίσταση στην πορεία του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος . Η διενέργεια δημοψηφισμάτων για σημαντικά ζητήματα που αφορούν το συλλογικό μας μέλλον είναι εκ των ουκ άνευ όπως για παράδειγμα για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας και την νέα Ευρωπαϊκή συνθήκη, γεγονός που για παράδειγμα είναι πολύ συχνό φαινόμενο σε χώρες όπως η Ελβετία .Η πολιτική μας ηγεσία θα πρέπει να συνειδητοποιήσει πως πέραν των οικονομικών ελλειμμάτων και των όποιων μέτρων ληφθούν, το ζήτημα της δημοκρατίας και της εθνικής μας επιβίωσης είναι το πρωταρχικό και μόνον αυτά μπορούν να μας διασφαλίσουν την σταθερότητα και την ελευθερία και για να θυμηθούμε τον Κάντ: μόνο η Δημοκρατία μπορεί να διασφαλίσει εν τέλει την ειρήνη !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου