Η συγκρότηση των Λαϊκών Μετώπων αποτέλεσε μια στρατηγική της Κομιντέρν για ευρύτερες συμμαχίες των κομμουνιστικών κομμάτων στην Ευρώπη με τους σοσιαλιστές και τα αστικοδημοκρατικά κόμματα, για την ανάσχεση του ελαύνοντα φασισμού από το 1934. Σε μια κριτική του ο Νίκος Πουλαντζάς, με αφορμή την βραχύβια Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία το 1936 υπό τον Λέον Μπλούμ, εστιάστηκε στο ζήτημα της δημοκρατίας ως ζητούμενο συμμετοχής των λαϊκών μαζών στις πολιτικές διεργασίες των μετώπων καθώς και στην εθνικοποίηση του Λόγου της Αριστεράς. Αυτό όμως προσέκρουε στην γραφειοκρατική δομή των κομμουνιστικών κομμάτων και προϋπέθετε ριζική ανατροπή στην λειτουργία τους, θέτοντας σε προτεραιότητα αμεσο-δημοκρατικές λειτουργίες και εργατικά συμβούλια έναντι της πυραμιδωτής λειτουργίας του κομμουνιστικού ιερατείου και απογαλακτισμό από την Σοβιετική εξάρτηση.