Η συγκρότηση των Λαϊκών Μετώπων αποτέλεσε μια στρατηγική της Κομιντέρν για ευρύτερες συμμαχίες των κομμουνιστικών κομμάτων στην Ευρώπη με τους σοσιαλιστές και τα αστικοδημοκρατικά κόμματα, για την ανάσχεση του ελαύνοντα φασισμού από το 1934. Σε μια κριτική του ο Νίκος Πουλαντζάς, με αφορμή την βραχύβια Κυβέρνηση Λαϊκού Μετώπου στη Γαλλία το 1936 υπό τον Λέον Μπλούμ, εστιάστηκε στο ζήτημα της δημοκρατίας ως ζητούμενο συμμετοχής των λαϊκών μαζών στις πολιτικές διεργασίες των μετώπων καθώς και στην εθνικοποίηση του Λόγου της Αριστεράς. Αυτό όμως προσέκρουε στην γραφειοκρατική δομή των κομμουνιστικών κομμάτων και προϋπέθετε ριζική ανατροπή στην λειτουργία τους, θέτοντας σε προτεραιότητα αμεσο-δημοκρατικές λειτουργίες και εργατικά συμβούλια έναντι της πυραμιδωτής λειτουργίας του κομμουνιστικού ιερατείου και απογαλακτισμό από την Σοβιετική εξάρτηση.
Κι αν αυτός ήταν ο πυρήνας της διαμάχης Ευρωκομουνιστών, ελευθεριακών , ριζοσπαστών οικολόγων και Σταλινικών σ όλη την μεταπολεμική περίοδο με κορύφωση τον Μάη του 68, η περίοδος της παγκοσμιοποίησης έγειρε οριστικά την ιστορική κίνηση εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων, σηματοδοτώντας την οριστική εγκατάλειψη τους από τα αστικά και τα αριστερά κόμματα. Η Αριστερά όπως φάνηκε στις πρόσφατες Γαλλικές εκλογές χάνει συνεχώς την εκλογική της επιρροή στους εργάτες, στους αγρότες, στους μειονεκτούν τες, στην περιφέρεια και τείνει να μετασχηματίζεται σε μια πολιτική έκφραση της διανόησης και των προνομιούχων των πολυπολιτισμικών αστικών κέντρων. Συντελείται έτσι ένας μεγάλος κοινωνικός μετασχηματισμός όπου η παραδοσιακή εργατική τάξη και οι αγρότες προσχωρούν σταδιακά σε μια πολιτική ατζέντα με άξονα την ασφάλεια, την ταυτότητα, την παραγωγική ανασυγκρότηση, τη δημογραφία και τις δημοκρατικές εγγυήσεις του εθνικού κράτους, αδιαφορώντας αν αυτή η ατζέντα χαρακτηρίζεται ως ακροδεξιά ή «φασιστική». Πολλώ δε μάλλον αν αυτοί οι χαρακτηρισμοί εκπορεύονται από προνομιούχους θιασώτες της woke ατζέντας, του δικαιωματικού ολοκληρωτισμού, του ισλαμικού μεσαίωνα και των απολυταρχικών καθεστώτων της Ευρασίας. Κι όσο οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν, η ταυτοτική σύγκρουση με το μη ενσωματώσιμο ισλάμ παίρνει τα χαρακτηριστικά κοινωνικού εμφυλίου ενώ επικρέμεται η άμεση απειλή ενός μεγάλου πολέμου στην Ευρώπη, οι κοινωνικοί αυτοί μετασχηματισμοί λαμβάνουν τα χαρακτηριστικά τεκτονικών πλακών.
Στο μεταξύ το ανακάτεμα της τράπουλας οδηγεί σε μεγαλύτερη ακυβερνησία και αίσθημα ανασφάλειας όπως προκύπτει από το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των Γαλλικών εκλογών, όπου ο Πρόεδρος Μακρόν καθίσταται υπό ομηρία με αδυναμία νομοθετικών λειτουργιών ελλείψει πλειοψηφίας στην Εθνοσυνέλευση. Μια πιθανή οικονομική κρίση που μπορεί να προκληθεί από την οικονομική κατάσταση της Γαλλίας ή μια κρίση στο Ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας της Γηραιάς Ηπείρου θα έχουν καταλυτικές συνέπειες στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα και σε χώρες όπως η δική μας που έχει άμεση ανάγκη συμμαχικής υποστήριξης και ευρωπαϊκής ενότητας.
Η επανάληψη της ιστορίας μετά την κατάρρευση του Λαϊκού Μετώπου του Λέον Μπλούμ με την επικράτηση του δωσίλογου Βισύ και την κατάκτηση της Γαλλίας από τους Ναζί χωρίς αντίσταση μόνο ως φάρσα θα μπορούσε να ειδωθεί με πρωταγωνιστές σήμερα τους αποδυναμωμένους Μελανσόν και Μακρόν και με την Ρωσική και Τουρκική απειλή να επικρέμονται στην Ευρώπη.
09.07.2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου