Η πανδημία του κορονοιού όπως εξελίσσεται αποτελεί το
κύκνειο άσμα της παγκοσμιοποίησης. Έως και πριν μερικά χρόνια η Ποππεριανή θεωρία περί ανοιχτής κοινωνίας και
η φιλελεύθερη αντίληψη περί ατομικής ελευθερίας, καθόριζαν απόλυτα την κυρίαρχη
σκέψη. Από την ελευθερία στην κίνηση των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων, τις μετακινήσεις
των ανώτερων και μεσαίων στρωμάτων για
αναψυχή, τα διεθνή συνέδρια επιστημόνων
και τεχνοκρατών έως τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές, το κυρίαρχο δόγμα
υπερθεμάτιζε για τον ενιαίο και ομοιόμορφο πλανήτη. Το βασικό εμπόδιο αυτής της εκδοχής του Κόσμου που
διαχώριζε τις προοδευτικές από τις συντηρητικές ιδεολογίες του 21ου
αιώνα ήταν τα σύνορα και οι πατρίδες. Όμως σ αυτόν τον κόσμο, που ονειρεύτηκαν
ως «τέλος της ιστορίας» οι ελίτ και οι συνοδοιπόροι τους, τον έλεγχο είχαν αυτοί που διέθεταν τα εργαλεία και τα
μέσα για ν’ ασκούν τον παγκόσμιο έλεγχο: οι πολυεθνικές, οι κερδοσκόποι, ο
Σόρος και τα υπερεθνικά όργανα που συγκροτήθηκαν για τον έλεγχο αυτής της
παγκόσμιας ηγεμονίας. Από την άλλη πλευρά οι μισθωτοί, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι
εργάτες και οι αγρότες, μη έχοντας την
δυνατότητα παρέμβασης στην παγκόσμια ρύθμιση, γίνονταν αποδέκτες όλο και
περισσότερο των παρενεργειών αυτού του
μοντέλου στις ζωές τους: κακοπληρωμένες δουλειές, ανεργία, φτώχεια, οικολογική και κοινωνική υποβάθμιση,
τραγικό έλλειμμα της δημοκρατίας -ακόμα και στην αντιπροσωπευτική εκδοχή της-.
