Στην επιδραστικοτητα της ιστορικής μνήμης στο σήμερα έχει αναμφίβολα συμβάλει τα μέγιστα ο Ποντιακός Ελληνισμος. Πρόσφατη απόδειξη η μαζική απήχηση στο κοινωνικό σώμα του τραγουδιού που μας εκπροσώπησε στην Eurovision. Επόμενο, αφου το τραγούδι αποτέλεσε έκφραση ενός συλλογικού τραύματος, αυτού του βίαιου αποχωρισμού από το ρίζωμα του τόπου, πολύ γνώριμο στην ιστορική μας διαδρομή. Γνώριμο από το 1919 με τις σφαγές των Ποντίων στην Σαμψούντα από τους νέο-Τούρκους του Κεμαλ, το 1922 με την καταστροφή της Σμύρνης έως το 1974 στην Κύπρο και το 2022 στην Μαριούπολη. Κι όσο κι αν επιδιώκεται η απώθηση αυτού του τραύματος από τις παρηκμασμένες ελίτ του τόπου, είναι οι θύτες που μας το υπενθυμίζουν με τις απειλές στην Κύπρο, στο Αιγαίο και στη Θράκη, θέλοντας να ολοκληρώσουν ό,τι άφησαν μισό έναν αιώνα πριν.
Ζήσαμε όλα αυτά τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης με την φενάκη ότι ο εξευρωπαϊσμός μας θα επιτευχθεί μέσα από την διάλυση της παράδοσης και την μετατροπή μας σε μηρυκαστικά του wokισμου.
Σήμερα φαίνεται πως ο μόνος δυνατός εκσυγχρονισμός είναι αυτός που θα καταστήσει την παράδοση μας μοντέρνα και σύγχρονη όπως το έκανε επιτυχώς η νεαρή Κλαυδια, όπως το κάνουν καθημερινά χιλιάδες νέες και νέοι στα εθνοτοπικα και πολιτιστικά μας σωματεία. Κι μ αυτό τον δρόμο μπορούμε ν αποκτήσουμε και πάλι θέση στον υπόλοιπο κόσμο ισότιμα ως πραγματικά οικουμενικοί Έλληνες.
19.05.2025
