Δυνατότητες τουριστικής ανάπτυξης περιοχών σε κρίση.

 

Χωρικές ανισότητες του τουριστικού μοντέλου.

Ο εναλλακτικός τουρισμός τέθηκε στη δημόσιο συζήτηση  την δεκαετία του 80. Ευδοκιμούσαν τότε τα  προτάγματα του εναλλακτικού ως αναζήτηση ενός διαφορετικού μοντέλου κοινωνικής οργάνωσης και η οικολογία ως κριτική στην ποσοτική ανάπτυξη, στην αστικοποίηση και στην κυριαρχία του εμπορεύματος.  Ο εναλλακτικός τουρισμός ήταν μέρος της κριτικής  στο μαζικό τουρισμό, στο βαθμό που η γρήγορη επέκταση του επιδρούσε υποβαθμίζοντας  τα φυσικά οικοσυστήματα και αλλοτριώνοντας το  λαϊκό ήθος της φιλοξενίας. Η τουριστική  μονοκαλλιέργεια  έκανε ακόμα και τον τότε Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να εξανίσταται στην προοπτική να καταστούμε τα «γκαρσόνια της Ευρώπης». Δεκαετίες μετά το «εναλλακτικό»  γίνεται σημαία της Ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, η  οικολογία μετατράπηκε σ ένα εγχείρημα πρασινίσματος του κυρίαρχου οικονομικού προτύπου, ενώ οι φόβοι του Αντρέα επιβεβαιωθήκαν.

Ενόψει Ισραηλινών αντιποίνων στο Ιράν.

Αν προσεγγίσουμε τις στρατιωτικές εξελίξεις στην Μέση Ανατολή στο πλαίσιο της μεγάλης εικόνας, αυτής της αναδιάταξης των πόλων παγκόσμιας ισχύος, το γεωπολιτικό συμφέρον του Ελληνισμού γέρνει σαφώς προς το Ισραήλ. Δεδομένου ότι ο εμπορικός Κινεζικός δρόμος του μεταξιού αναβαθμίζει γεωστρατηγικά το Ιράν και την Τουρκία με απολήξεις στη βιομηχανική αστική τάξη σε Γερμανία και Γαλλία, κάθε εναλλακτική χάραξη θα ήταν υπερ του εθνικού μας συμφέροντος.

Το τρομοκρατικό χτύπημα της Χαμάς πριν ένα χρόνο δεν έγινε προφανώς για την προάσπιση των αιτημάτων των Παλαιστινίων αλλά για την ματαίωση των συμφωνιών του Αβραάμ μεταξύ Ισραήλ και Αραβικών χωρών και για την ματαίωση του νέου εμπορικού δρόμου σύνδεσης της Ινδίας με την Ευρώπη (IMEC).