«….ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἑν τῇ ἑορτῇ . Οὓτοι οὖν προσῆλθον Φιλίππῳ...καὶ ἠρώτων αύτὸν λέγοντες ·κύριε θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν...Ὀ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο ..λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου..>{ΙΩ.12, 20‒23}.
Στο εν λόγω απόσπασμα του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου αναδεικνύεται ο ρόλος των εκ καταγωγής Ελλήνων στην διάδοση του Χριστιανισμού από τον ίδιο τον Ιησού. Οι Έλληνες έχοντας μυηθεί στην αντίληψη ότι ο εκούσιος Θάνατος μπορεί να φέρει την Δόξα στην Ανθρωπότητα ήδη από τα Ελευσίνια Μυστήρια, τον Ορφισμό και τους Πυθαγόρειους, ήταν αυτοί που θα μπορούσαν να κατανοήσουν την προϋπόθεση του θανάτου ως δυνατότητα μιας νέας σύνθεσης της Ψυχής με το Σώμα, στην Ανάσταση. Αντίθετα οι Εβραίοι ήταν μυημένοι στην αντίληψη ενός αθάνατου Μεσσία, κυρίαρχου επι της Γης και του Θανάτου ως βίαιο τέλος και ήττα. Το κήρυγμα του Εβραίου Χριστού μόνο οι Έλληνες λόγω φιλοσοφικής παράδοσης θα μπορούσαν να το καταστήσουν οικουμενικό έναντι της Εβραϊκής φυλετικής αποκλειστικότητας. Κι αυτό πραγματώθηκε με την μεταστροφή του αρχικού διώκτη του Χριστού, Παύλου που κήρυξε τον Χριστιανισμό στην Ελληνική επικράτεια ως εμπέδωση του Στωικού Λόγου. Έκτοτε στην δική μας παράδοση η Νίκη είναι συνώνυμο της θυσίας σε αντίθεση με άλλα θρησκευτικά δόγματα που αυτή νοείται ως κυριαρχία και εξόντωση. Καλή Ανάσταση και Χρόνια Πολλά!
19.04.2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου