Σε μια πρόσφατη αναφορά του που κυκλοφορεί ευρέως στο διαδίκτυο ο Αλεξάντερ Ντούγκιν –σύμβουλος του Προέδρου Πούτιν-, εξηγεί τους λόγους του εν εξελίξει πολέμου στην Ουκρανία. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του ο πόλεμος αυτός δεν έχει στόχο την κατάκτηση των ρωσόφωνων περιοχών του Ντονμπας, ούτε την από-ναζιστικοποίηση της Ουκρανικής κυβέρνησης αλλά αποτελεί την αρχή μιας μεγάλης Ρωσικής σταυροφορίας με στόχο την παγκοσμιοποίηση και τον φιλελεύθερο ανθρωπολογικό της πυρήνα.
Ο Ντούγκιν ορθώς κατανοεί τα αίτια της παρακμής της Δύσης, τον γενικευμένο μηδενισμό, αποτέλεσμα της έλλειψης νοήματος ζωής σ έναν θρυμματισμένο κόσμο όπου το ψυχικό ορμέφυτο αποτελεί πεδίο κοινωνικού ελέγχου ευρύτερων τεχνο-συστημάτων στην αέναη παραγωγή εμπορευματικών αναγκών. Ο φιλελευθερισμός στην μεταμοντέρνα εκδοχή του, από νικηφόρα ιδεολογία τον 20ο αιώνα ανάδειξης της ατομικότητας, κατέληξε να επιτίθεται στην ανθρωπολογική ταυτότητα, στα φύλα, στην ανθρώπινη φύση, αποτελώντας πλέον τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ευρωπαϊκή και δυτική πολιτιστική ταυτότητα. Επίσης ορθώς αντιλαμβάνεται ότι η απάντηση σ αυτή τη δομική ανθρωπολογική κρίση του δυτικού ανθρώπου δεν μπορεί να προέλθει τόσο από τα σοσιαλ- φιλελεύθερα όσο και από τα Αριστερά Κομμουνιστικά συστήματα. Αναζητά την μετάβαση σ έναν μετα-νεωτερικό παράδειγμα πέραν του Ατόμου μέσω μιας σύνθεσης των πιο ακραίων ολοκληρωτισμών του περασμένου αιώνα: του Εθνικοσοσιαλισμού και του Σταλινισμού. Για να αντιπαρέλθει την κριτική της ιστορικής αποτυχίας, του ανείπωτου ανθρώπινου πόνου και της ανελευθερίας που προκάλεσε η εφαρμογή των συστημάτων αυτών στη Γερμανία και στην ΕΣΣΔ, αναζητά μια νέα πνευματική θεμελίωση στην παραδοσιοκρατία, την ορθοδοξία καθώς και σε άλλες θρησκείες που αντι- μάχονται τις δυτικές αξίες (πχ τον ισλαμικό φονταμενταλισμό). Μια νέα πνευματική δεσποτεία λοιπόν είναι η πρόταση του πολιτικού φιλοσόφου για την υπέρβαση της δυτικής παρακμής που η ιστορική μοίρα της πραγμάτωσης έλαχε στην «Ρωσία ως κληρονόμου των Ελλήνων, του Βυζαντίου και του Ανατολικού Χριστιανισμού». Ενός κληρονόμου όμως που -όπως η Δύση με τον Αρχαίο Κόσμο-, παραποιεί την οντολογία του «προσώπου» της ορθόδοξης πνευματικότητας όπως αυτή αποτυπώνεται στα Πατερικά κείμενα. Γιατί στην δική μας παράδοση ο Τριαδικός Θεός νοείται υπαρκτικά και βιώνεται μόνο ως ελευθερία αγάπης και όχι ως φωτισμένη δεσποτεία. Υποκείμενο του είναι ο ελεύθερος άνθρωπος της ελληνικής πόλης (Έδοξε τη Βουλή και τω Δήμω) που διαπαιδαγωγήθηκε στο τραγικό του αρχαίου θεάτρου, ο αντιστασιακός Έλληνας των κοινοτήτων που μαχόμενος ζητάει από τον θεό του «εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον». Δεν είναι ο δούλος που εξαργυρώνει την υποταγή του στον πνευματικό του δυνάστη ούτε ο Θεός μας ευλογεί εισβολείς και υπέρτερους στρατούς. Γι αυτό και στην δική μας παράδοση τα παραδείγματα που εμποδίζουν την πολιτιστική μας παρακμή προέρχονται από την Σταυρική θυσία του Χριστού μας, τους αγίους κι τους ήρωες μας, -σύμβολα της αντιστασιακής μας παράδοσης- γι αυτό και σήμερα όπως και σε κάθε πόλεμο συμπάσχουμε στο δράμα αυτών που δέχονται επίθεση και αντιστέκονται.
Ολοκληρώνοντας το σχήμα στο γεωπολιτικό πεδίο ο Ντούγκιν ασκεί δριμεία κριτική στην μονοπολική Ατλαντική παγκοσμιοποίηση, στον χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό και στους εκπροσώπους του, τους τραπεζίτες, τον Bill Gates , τον Soros, τους Rothschild κοκ. Καλεί την Ευρώπη και ιδιαίτερα τις χώρες με ορθόδοξη παράδοση να συγχρωτιστούν με την νέα Ρωσική σταυροφορία του Πούτιν «σε μια εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο» που θα εξαλείψει την ρίζα του κακού: την αντεθνική παγκοσμιοποιημένη χούντα. Πράγματι η Αμερικανική παγκοσμιοποίηση που διαδέχθηκε την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου επισώρευσε δεινά σε πλανητικό επίπεδο διευρύνοντας το χάσμα των κοινωνικών και χωρικών ανισοτήτων, επιβάρυνε τα οικολογικά όρια του πλανήτη, συσσώρευσε υπέρογκα πλούτη σε κοινωνικές ελίτ –όπως και στη Ρώσικη-. Δεινά που η χώρα μας τα βίωσε σε υπερθετικό βαθμό την περίοδο της δεκαετούς οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων που αφαίρεσαν περί το 40% του ΑΕΠ από τα εισοδήματα των μεσαίων και χαμηλότερων τάξεων, προσιδιάζοντας σε συνθήκες πραγματικού πολέμου. Αποτελεί όμως η πρόσδεση στην Ρωσική πολεμική σταυροφορία πραγματική ελπίδα για ένα καίριο χτύπημα στην παγκοσμιοποίηση;
Το εγχείρημα δοκιμάστηκε αλλά δεν φαίνεται να είχε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Η ρήξη με την παγκοσμιοποίηση, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα Μνημόνια ήταν ως γνωστό η πολιτική ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την ανάληψη της εξουσίας το 2015. Τον Μάιο του 2014 σε μια εκδήλωση του Ρωσικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών ο επικεφαλής Λεονίντ Ρεσέτνικοφ, παλαιό μέλος της KGB και συνεργάτης του Πούτιν, προέβλεψε την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις επικείμενες εκλογές παρουσία των Τσίπρα, Παπά, Δραγασάκη Κοτζιά κά. Ήδη τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σχεδίαζαν την ρήξη με την ευρωζώνη και την επιστροφή στην δραχμή αναζητώντας την στήριξη της Ρωσίας, επειδή πίστευαν πως κάτι τέτοιο θα τάραζε την Γερμανική πολιτική και μπροστά στο φόβο της διάλυσης της Ευρωζώνης θα προχωρούσε στην διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του Ελληνικού χρέους. Για να ολοκληρωθεί το σχέδιο ζητήθηκε από τους Ρώσους δάνειο ύψους 10δις € με τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων από την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων και φυσικού αερίου από τις θάλασσες μας –ήταν η περίοδος που ο Χαρδαβέλας είχε αναδείξει σε υπ’ αριθμόν ένα ζήτημα πληροφόρησης τον τεράστιο πλούτο των κρυμμένων ελληνικών φυσικών πόρων-. Την πρώτη περίοδο μετά την ανάληψη της εξουσίας του ο Τσίπρας επισκέφτηκε 2 φορές το Κρεμλίνο. Την δεύτερη στις 19 Ιουνίου, πριν το ολέθριο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, και ενώ είχε την προειδοποίηση από τον Ντράγκι για επικείμενο κλείσιμο των Τραπεζών ανέφερε ενώπιον του Πούτιν: «Είμαστε λαός της θάλασσας που δεν φοβάται να ανοιχτεί σε μεγάλα πελάγη, σε καινούργιες θάλασσες, προκειμένου να φτάσουμε σε νέα και πιο ασφαλή λιμάνια», για να εισπράξει απλά ένα χαμόγελο (εφ ΒΗΜΑ 18.07.2015)…..Ο Πούτιν είχε πάρει την απόφαση της να μην στηρίξει οικονομικά την Ελλάδα η οποία παραδόθηκε έκτοτε ολοκληρωτικά στους Γερμανούς. Καθόλου τυχαία εκείνοι στο 3ο και απεχθέστερο Μνημόνιο ζήτησαν την υπαγωγή του δημόσιου και φυσικού πλούτου της χώρας στο Υπερταμείο, σταματώντας έκτοτε κάθε ενέργεια αξιοποίησης των φυσικών μας κοιτασμάτων που οδήγησε μετέπειτα στην ενεργειακή μας εξάρτηση από το Ρωσικό φυσικό αέριο.
Ο Πούτιν αντάλλαξε την εμπλοκή και τον γεωπολιτικό έλεγχο της Ελλάδας με το γκριζάρισμα των Ρωσόφωνων περιοχών του Ντονμπας και στην συνέχεια με την στρατηγική συνεργασία Ρωσίας-Τουρκίας, πρωτίστως στην προοπτική να την καταστήσει πυρηνική περιφερειακή δύναμη. Με τον τρόπο αυτό έκρινε πως δημιουργούσε μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση εντός ΝΑΤΟ πλήττοντας τα Αμερικανικά συμφέροντα στην Ν. Ανατολική Μεσόγειο που ολοκληρώθηκε με την Ρωσική επέμβαση στην Συρία.
Στο Κίνημα ΑΡΔΗΝ υποστηρίζαμε τότε ότι η αντιμετώπιση της Γερμανικής οικονομικής αποικιοκρατίας σε συνδυασμό με την θανάσιμη απειλή του Τουρκικού αναθεωρητισμού προϋποθέτει πολιτική συναίνεση για μια εθνοκρατική πολιτική με σχέδιο εσωτερικής ανόρθωσης της χώρας, αμυντική θωράκιση και περιφερειακές συμμαχίες που θα επέτρεπαν μελλοντικά μικρότερες ή μεγαλύτερες ρήξεις με τα πολιτικά κέντρα της παγκοσμιοποίησης. Η πρόσδεση με τις μεγάλες δυνάμεις όταν είσαι αδύναμος, παρασιτικός και εξαρτώμενος μόνο καταστροφές, όπως αυτή που ζήσαμε με την συμφωνία των Πρεσπών, μπορούν να επιφέρουν.
Σήμερα υποστηρίζουμε την Ουκρανική αντίσταση που πολεμάει για όλους εμάς, δίνοντας μας πολύτιμο χρόνο για ανασυγκρότηση, δηλώνοντας: ούτε Ρωσόφιλοι ούτε φιλο-ατλαντιστές, Φιλέλληνες…. !
Αθήνα, 13.03.2022
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου