Ένα από τα γεγονότα που διαμόρφωσε την πολιτική μου σκέψη στην εφηβεία ήταν η άγρια καταστολή από την αστυνομία που υπέστη στην αντιπυρηνική διαδήλωση του 1986, μετά την έκρηξη του πυρηνικού αντιδραστήρα στο Τσερνομπίλ. Η πρόσφατη κατάληψη αυτού του πυρηνικού εργοστασίου από τα Ρωσικά στρατεύματα εισβολής στην Ουκρανία, το τυφλό χτύπημα στο μεγαλύτερο πυρηνικό εργοστάσιο της Ευρώπης στην Ζαπορίζια την περασμένη νύχτα καθώς και οι απειλές Πούτιν Λαβρόφ περί πυρηνικού 3ου παγκοσμίου πολέμου, ξυπνούν μέσα μου μνήμες που νόμιζα πως είχα απωθήσει οριστικά, μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Αντιπαρέρχομαι στην παρούσα φάση τις δηλώσεις για το ενδεχόμενο χρήσης επιθετικών τακτικών πυρηνικών όπλων που εντάσσονται στην πολεμική προπαγάνδα, εκτιμώ όμως ότι το όποιο ατύχημα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Στο επιχειρησιακό επίπεδο ο Ρωσικός στρατός προετοιμάζεται για την εισβολή σε πόλεις της Ουκρανίας επιχειρώντας τον έλεγχο των πυρηνικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής και των δικτύων ύδρευσης ώστε να εξαναγκάσει τον αστικό πληθυσμό σε μαζική παράδοση. Δεδομένου ότι ο διαθέσιμος τεχνολογικός εξοπλισμός των Ρωσικών όπλων δεν είναι τέτοιος ώστε να τους επιτρέπει χτυπήματα ακριβείας, είναι πολύ πιθανό κάποιο χτύπημα να προκαλέσει ατύχημα με πολύ ευρύτερες συνέπειες σ’ ένα από τα πυρηνικά εργοστάσια της Ουκρανίας. Να σημειωθεί για παράδειγμα ότι τα υπολείμματα του πυρηνικού αντιδραστήρα του Τσερνομπίλ βρίσκονται θαμμένα σε σκυρόδεμα στην περιοχή που εύκολα θα μπορούσε να διατρηθεί από την πτώση βομβών προκαλώντας νέα έκκληση ραδιενεργού υλικού.
Υπό αυτά τα δεδομένα το επιχείρημα του να μείνει η Ελλάδα έξω από τον πόλεμο –ή το να σταθεί μόνο στην ανθρωπιστική πλευρά- είναι έωλο, μιας κι ένας πόλεμος που εξαπολύεται από μια πυρηνική στρατιωτική υπερδύναμη εκ των πραγμάτων εμπλέκει σε διάφορα επίπεδα την παγκόσμια κοινότητα. Ιδιαίτερα την Ελλάδα που έχει ήδη πληρώσει φόρο αίματος με τον θάνατο Ελλήνων ομογενών στην ευρύτερη περιοχή της Μαριούπολης, ενώ απειλούνται οι ζωές πολλών περισσότερων το επόμενο διάστημα. Το αδήριτο ερώτημα την δεδομένη στιγμή είναι ο τρόπος που απαιτείται για να σταματήσει η πολεμική μηχανή του Πούτιν, ο οποίος από την ανάληψη των καθηκόντων του το 2000 επιχειρεί σε τακτά χρονικά διαστήματα πολέμους: Τσετσενία (2000), Γεωργία (2008), Κριμαία(2014), Συρία(2015), Καζακστάν (2021) και τώρα Ουκρανία. Η ιστορία του Β Παγκόσμιου Πολέμου έχει αποδείξει ότι πολιτικές προσωπικότητες που θεωρούν ότι βρίσκονται σε υψηλή «αποστολή» όπως ο Χίτλερ ή ο Μουσολίνι και σήμερα ο Πούτιν και ο Ερντογάν, πραγματώνοντας δόγματα όπως ο Ευρασιανισμός ή ο νέο-Οθωμανισμός, σταματάνε μόνο με την αποφασιστικότητα της προάσπισης του διεθνούς δικαίου, την αμυντική θωράκιση κι εφόσον οδηγηθούν σε στρατιωτική ήττα. Όπως σήμερα ο Ουκρανικός λαός αντιστέκεται σε έναν υπέρτερο εισβολέα, όπως οι Κούρδοι μάχονται από την δεκαετία του 80 τον Τουρκικό στρατό έτσι κι εμείς αντισταθήκαμε στον ελαύνοντα φασισμό στο Β πόλεμο χωρίς δεύτερες σκέψεις δικαιολόγησης του δικτάτορα λόγω πχ των ταπεινωτικών προβλέψεων της συνθήκης των Βερσαλλιών ή τυχόν επιθετικών ενεργειών της Κοινωνίας των Εθνών.
Μετά την χθεσινή ξεκάθαρη τοποθέτηση του Τσίπρα περί καταδίκης της Ρωσικής εισβολής και την δήλωση του ότι η ουδετερότητα αποτελεί έμμεση υποστήριξη του Πούτιν, είναι ευτυχές ότι τα τρία μεγάλα κόμματα της χώρας: ΝΔ, ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ επιδεικνύουν ομοψυχία συμβάλλοντας στην ενότητα του πλειοψηφίας του λαού μας σ αυτή την δύσκολη συγκυρία η οποία θα πρέπει να διατηρηθεί και στο μέτωπο των Ελληνο-τουρκικών. Οι σιτιζόμενοι από τα Ρωσικά δίκτυα κι οι αναμεταδότες της Ρώσικης προπαγάνδας θα κριθούν από την Ιστορία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου