20 Ιουλίου 1974 ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ;

Θυμάμαι έντονα στα εφηβικά μου χρόνια τούτες τις μέρες την πλατεία Συντάγματος με τραπεζάκια Κυπριακών οργανώσεων που μοίραζαν υλικό για την Τουρκική εισβολή, τις συναυλίες και τις άλλες παράλληλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, τις πορείες στην Τουρκική πρεσβεία, τους μοτοσυκλετιστές στην Πράσινη γραμμή, τις μανάδες των αγνοουμένων στα οδοφράγματα… Ξεπερασμένα ( θα μου πείτε στα χρόνια των κοινωνικών δικτύων και της εικονικής πραγματικότητας. Σε τούτα τα χρόνια που αδυνάτισε η συλλογική μας μνήμη –παρά την ήττα του εθνο-μηδενισμού ως κυρίαρχης ιδεολογίας- και υποχώρησε η διεκδίκηση για τα δίκαια του Ελληνισμού. Τόσο πολύ που φαίνεται απολύτως φυσιολογικό να πηγαίνει τούτη τη μέρα στα κατεχόμενα ο Ερντογαν για να γιορτάσει την επέτειο της εισβολής ενώ το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο παραμένει εγκλωβισμένο στα χλιαρά ευχολόγια της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Τόσο πολύ που το ΕΛΙΑΜΕΠ και οι κοι Ντόκοι έφτασαν να μιλούν για την ανάγκη υποχώρησης από τις ελληνικές διεκδικήσεις για χάρη του διαλόγου και της καλής γειτονίας, λες και είναι η Ελλάδα αυτή που έθεσε το casus belli και δεν αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας! Για ποια καλή γειτονία όμως μπορούν να μιλήσουν Μητσοτάκης και Ερντογαν το αμέσως επόμενο διάστημα όταν παραμένουν τα στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο και η Τουρκία δεν αναγνωρίζει καν την Κυπριακή δημοκρατία ως κράτος μέλος της ΕΕ;

 20.07.2023