Η κριτική της Αριστεράς σε καλλιτέχνες που διαφοροποιούνταν από το «ιδεολογικό ιερατείο» είναι γνωστή αν θυμηθούμε τα όσα πρόσφατα ειπώθηκαν για τον Μίκη όταν μίλησε για «αριστερόστροφο φασισμό» ή παλιότερα για τον Μάνο Χατζηδάκη όταν ανέδειξε την αυθεντική λαϊκότητα του ρεμπέτικου.
Ο δικός μας «χώρος», της ΡΗΞΗΣ, άσκησε κριτική στον Σαββόπουλο μετά την απογείωση του στην θρυλική συναυλία της Καλογρέζας το 1983, όταν στην περιρέουσα ατμόσφαιρα του εκ-πασοκισμού εγκατέλειψε την υπόγεια διαδρομή της γενιάς του 114, της δεκαετίας του 60, και τους ανένταχτους νεολαίους του 70 για να βρεθεί στα πρωτοσέλιδα του Ταχυδρόμου και στα σαλόνια της εξουσίας. Παρ όλα αυτά η σημερινή θέση του περί αυτοδυναμίας της ΝΔ και «φοιτητικής ξενοιασιάς» της Αντιπολίτευσης όπως και η στάση που κράτησε υπερ του εμβολιασμού και της καταδίκης της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, καταδεικνύουν αν μη τη άλλο ότι ο Νιόνιος έχει τα μυαλά στο κεφάλι του και βλέπει τα διακυβεύματα της χώρας. Γιατί όπως έλεγε και στα 1989, επιλέγω τον ψηλό που μοιάζει με ροφό –που δεν πολυγουστάρω-, γιατί γέμισε νερά ολόκληρο το σπίτι, «τα χώματα και το νερό για να μαζέψει μέχρι κάτι να σκεφτώ , κάποιο ζικ ζακ….το Mitsotak». Γιατί μέχρι να δημιουργηθεί ένα αυθεντικό ρεύμα κοινωνικής αμφισβήτησης στο πολιτικό κέντρο με υποκείμενα τους μεσήλικες χρειαζόμαστε έναν αποτελεσματικό υδραυλικό να διαχειριστεί τις απειλές και την περιρρέουσα παρακμή, ένα "ζικ ζακ"…. Η αδυναμία αποδοχής της διαφορετικής άποψης στο δημόσιο διάλογο, ο καταγγελτικός λόγος, η τοξικότητα και το ταξικό μίσος των προβεβλημένων «προοδευτικών καλλιτεχνών» και πολιτικών στελεχών αποτελούν ενδείξεις της ιδεολογικής αποκαθήλωσης της Αριστεράς από πρωτοπορία σε συντήρηση που υπερασπίζεται με υπεροψία ότι πιο αναχρονιστικό απέμεινε από την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Κι αυτό θα εισπράξει στις επικείμενες κάλπες….
18.05.2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου