Αποχαιρετούμε σήμερα έναν μεγάλο τραγουδοποιό, συνθέτη, ποιητή, έναν ζωγράφο των λέξεων. Έναν άνθρωπο που σημάδεψε την νιότη μας, ένα σύμβολο της πολυκύμαντης δεκαετίας του 60, τον εκδρομέα του 60 απ’ την πόλη των ποιητών, την Σαλονίκη, τον τρίτο της παρέας Θεοδωράκη και Χατζηδάκη. Έναν καλλιτέχνη που είχε το θάρρος της ελεύθερης έκφρασης και της ρήξης «με την υπάρχουσα τάξη πράγματων» σε κάθε ιστορική περίοδο: με την Χούντα και την λογοκρισία την περίοδο της επταετίας και την «υπόγεια διαδρομή», με το Κόμμα (ΚΚΕ) «που μας τραβάει απ’ το μανίκι» και την ιδεολογική στρατοπέδευση των αρχών της μεταπολίτευσης, με την ΠΑΣΟκική διαφθορά στα τέλη του 80 και τους «Κωλοέλληνες», ακόμα και με τον ίδιο του τον παλιό εαυτό στο «Κούρεμα», με τίμημα την τεράστια πτώση της απήχησης του στο λαό που κάποτε τον θεοποίησε.
Ακόμα και στην τελευταία φάση της ζωής του όταν μετά την κοινωνική καταστροφή της περιόδου της οικονομικής κρίσης και τα ψεύδη των πολιτικών σωτήρων του, τόλμησε να επικαλεστεί την ανάγκη ενός πολιτικού διαχειριστή που θα κάνει πράξη την βρώμικη δουλειά κάνοντας επίκαιρο το παλιό του άσμα «Μητσοτάκ», ή ακόμα στεκόμενος απέναντι στην ρωσική προπαγάνδα στην περίπτωση των εμβολίων και της Ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία.
Ένας άνθρωπος που λοιδορήθηκε και διαπομπεύτηκε στο δημόσιο λόγο γιατί ως καλλιτέχνης τόλμησε να ασκήσει κριτική στον κίβδηλη προοδευτικότητα της αριστεράς, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό συντηρητισμό της και την διαχρονικότητα του Αυριανισμού στο δημόσιο λόγο της. Κι όμως ο Διονύσης με την αυτοκριτική του στα στρεβλά του χαρακτήρα του και στη συμπεριφορά του, είναι εδώ για να μας θυμίζει πως έχουμε ακόμα το προνόμιο να διαφωνούμε δημοσίως και μετά «ν' ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε με χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς». Κι εν τέλει δεν έχει νόημα η αντίθεση Αριστεράς –Δεξιάς και η τεχνητή μας εχθροπάθεια, γιατί όπως εκείνος λέει «Τι να φταίει η Βουλή ; Τι να φταιν οι εκπρόσωποι, έρημοι κι απρόσωποι, βρε ; Αν πονάει η κεφαλή, φταίει η απρόσωπη αγάπη που' χει βρει. Μα η δικιά «μας» έχει όνομα, έχει σώμα και θρησκεία και παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία…….»
Τον αποχαιρετώ με τα ίδια του τα λόγια σε μια συνέντευξη το 2021, όταν ρωτήθηκε τι θα μας έλεγε αν δεν επρόκειτο να ξαναβρεθούμε:
«…..ήμουν ο μεγαλύτερος θαυμαστής σας στην αρχή. Σαν εσάς ήθελα να γίνω. Μετά όμως μου φερθήκατε σκληρά και απαξιωτικά και γέμισα οργή κάποιες φορές. Ήμουν ο μεγαλύτερος θαυμαστής σας και με κάνατε τον μεγαλύτερο σας εχθρό. Ήθελα να το πω, ν ακουστεί και να τελειώνει εδώ. Σας αγαπώ πολύ, δεν μας χωρίζει τίποτα πια και πιστεύω ακράδαντα πως θ ανταμωθούμε πάλι, όπως σας βλέπω και με βλέπετε».
Καλή Αντάμωση Νιόνιο, Σ ευχαριστούμε για όλα….
22.10.2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου