Νέα Υόρκη

 

Τα όσα διαδραματίστηκαν στη συνέλευση του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη επι-καθορίστηκαν από δύο τρέχουσες εξελίξεις:

Α. τις Ρωσικές παραβιάσεις σε χώρες μέλη του ΝΑΤΟ -Πολωνία και Εσθονία- καθώς και την αναβάθμιση του υβριδικού πολέμου εντός Ε.Ε,

Β. τον νέο γύρο των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στην Γάζα και τους μαζικούς εκτοπισμούς αμάχων Παλαιστινίων στο πλαίσιο του σχεδίου Τραμπ -Γουίτκοφ για μετατροπή της Γάζας σε Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής.

Η πρώτη εξέλιξη, συνέπεια της αποθράσυνσης Πούτιν μετά την συνάντηση της Αλάσκας, οδήγησε στην ενεργοποίηση του Άρθρου 4 της συμμαχίας αλλά και στην μεταστροφή Τραμπ στο Ουκρανικό –ας ελπίσουμε όχι συγκυριακή-. Ενδεικτική η προτροπή του για κατάρριψη Ρωσικών αεροσκαφών ή μη επανδρωμένων που εισέρχονται στον εναέριο χώρο μελών της συμμαχίας αλλά και η αναφορά του σε προοπτική νίκης των Ουκρανών και ανακατάληψη των εδαφών στην Ανατολική πλευρά με την παροχή Αμερικανικών όπλων, την οικονομική υποστήριξη της ΕΕ και την επέκταση των κυρώσεων στην Ρωσία.

Συνέπεια της δεύτερης εξέλιξης αποτέλεσε η μαζική αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους από δυτικές χώρες όπως η Βρετανία, ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Γαλλία, σε κλίμα ανόδου της μουσουλμανικής επιρροής εντός του Δυτικού Κόσμου. Το κλίμα αυτό κεφαλαιοποίησε ο Ερντογαν φιλοτεχνώντας το προφίλ του επικεφαλής του ισλαμικού κόσμου, με την πιο συμβολική εικόνα αυτή όπου συμ- προέδρευσε με τον Τράμπ στην συνάντηση με τους ηγέτες αραβικών και μουσουλμανικών χωρών για τον τερματισμό του πολέμου στην Γάζα. Από το βήμα του ΟΗΕ ο Τούρκος Πρόεδρος εμφανίστηκε ως ο εγγυητής της ειρήνης και της ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου, τονίζοντας όμως ως προϋπόθεση την έγκριση της Τουρκίας σε κάθε έργο στην περιοχή αυτή. Προϋπόθεση που αμφισβητεί στην πράξη τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου και παραπέμπει σε ειρήνη δια της υποταγής ή σε πολεμική σύγκρουση για την υλοποίηση διακηρυγμένων έργων όπως η ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας –Κύπρου, οι έρευνες για ενεργειακές πηγές, ο θαλάσσιος χωροταξικός σχεδιασμός ή τα θαλάσσια πάρκα. Τοποθέτηση που ακύρωσε επι της ουσίας την όποια συνάντηση με τον Έλληνα πθ ενώ προμήνυσε το τέλος των ήρεμων νερών και του πνεύματος της διακήρυξης των Αθηνών που –όπως είχαμε εξ αρχής επισημάνει- λειτούργησε μονομερώς ως ξέπλυμα της Τουρκίας για την συμμετοχή της στα εξοπλιστικά προγράμματα της Δύσης.

Με την εξαγορά Ιταλικών εταιριών και την στήριξη της Μελόνι η Τουρκία επιχειρεί την συμμετοχή της στο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα SAFE ενώ φιλοδοξεί την επαναφορά της στην αγορά των F16 και των F35 που αποτέλεσε και την ουσία της συνάντησης Τραμπ-Ερντογαν. Με την συμβολή του Αμερικανού πρέσβη στην Άγκυρα Τομ Μπαράκ και γνωρίζοντας πολύ καλά τα χαρακτηριστικά του Αμερικανού Προέδρου ως προς τις συναλλακτικές σχέσεις και την γοητεία προς τους αυταρχικούς ηγέτες, ο Ερντογαν έδωσε ένα «μπαξίσι» άνω των 50 δις $ για την αγορά περισσοτέρων από 200 Boeing, μικρών αρθρωτών πυρηνικών αντιδραστήρων και 43δις $ για εισαγωγές Αμερικανικού LNG σε βάθος 20ετίας, προκειμένου να περάσει μετά από 6 χρόνια το κατώφλι του Λευκού Οίκου. Γνωρίζει δε πολύ καλά ότι κανένα ηθικό φραγμό δεν διαθέτει ο Τραμπ στο να κάνει deals με έναν πρόεδρο που «κατέκτησε» μετά από 2000 χρόνια προσπαθειών την Συρία, που παρέχει ανοιχτή υποστήριξη στους τρομοκράτες του ISIS και της Χαμάς ή που είναι ειδικός στο να νοθεύει τις εκλογές, όπως του είπε on camera …

Η άρση των κυρώσεων CAATSA για την επιστροφή της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F35 δεν θα είναι βέβαια εύκολη υπόθεση αφού προϋποθέτει απεξάρτηση από τα Ρωσικά καύσιμα ή την επιστροφή των S400, εξαιρετικά δύσκολες επιλογές δεδομένης της στρατηγικής συμμαχίας Τουρκίας –Ρωσίας –Κίνας. Θα πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί η αντίδραση του πανίσχυρου Ισραηλινού λόμπι δια του κύριου εκφραστή του Υπουργού των Εξωτερικών Ρούμπιο, που αντιδρά στο εξοπλισμό της Τουρκίας με την οποία το Ισραήλ βρίσκεται πλέον σε ανοιχτή σύγκρουση στο πεδίο της Συρίας.

Γίνεται πλέον εμφανές ότι σε συνθήκες παγκόσμιων ανακατατάξεων των σφαιρών επιρροής, στις οποίες η Τουρκία φιλοδοξεί να καταστεί πρωταγωνιστής με την αναθεωρητική της πολιτική, η επίκληση από τον Έλληνα πθ στο διεθνούς δικαίου και η διατήρηση του προφίλ του καλού και συνετού γείτονα που θέλει τον διάλογο καθίσταται άνευ ουσίας. Γιατί ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν θα επιλυθούν οι διαφορές μας με την Τουρκία αφού ιστορικά οι σχέσεις Ελληνισμού-Τουρκισμού ήταν δομικά ανταγωνιστικές. Γιατί για παράδειγμα το δικαίωμα που απορρέει από το διεθνές δίκαιο για την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 νμ η Τουρκία το καταστρατηγεί με το casus beli. Η πως θα διασφαλίσει η επίκληση του διεθνούς δικαίου στο αναφαίρετο δικαίωμα για την πόντηση του καλωδίου και τις έρευνες για υδρογονάνθρακες όταν η Τουρκία απαιτεί την δική της σύμφωνη γνώμη; Η σε ποια βάση θα γίνει ο διάλογος για το Κυπριακό όταν αυτό προκλήθηκε -όπως σωστά ανέφερε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης- από την παραβίαση του διεθνούς δικαίου με την εισβολή και κατοχή και όταν σήμερα ο Ερντογάν ζητά την διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους; Η τέλος ποια βαρύτητα μπορεί να έχει το αίτημα στον Τζιχαντιστή Τζολανι να σεβαστεί τις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, αυτές που η ελληνική πολιτεία εγκατέλειψε διαχρονικά και ακόμα σήμερα δεν διαθέτει σχέδιο προστασία τους επι του πεδίου;

                                                                                                                                             27.09.2025