Σήμερα 23 Σεπτεμβρίου, στις 11.30 π.μ., στον Άγιο Διονύσιο Αθηνών, κηδεύεται ο φίλος και συνεργάτης του Άρδην, Βαγγέλης Τσεκούρας.
O Βαγγέλης Τσεκούρας γεννήθηκε στα Τρόπαια Αρκαδίας το 1953. Σπούδασε στη Νομική Σχολή της Αθήνας Συμμετείχε ενεργά στο Φοιτητικό Κίνημα του 1971-1974 και ήταν μέλος της Επιτροπής Κατάληψης της Νομικής Σχολής το Φεβρουάριο του 1973. Συνελήφθη από την ΕΣΑ τον Μάιο του 1973 και βασανίστηκε απάνθρωπα στο ΕΑΤ ΕΣΑ.
Τον γνώρισα στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Εφτά χρόνια νεότερος από εμένα ήταν τότε ένας πανέξυπνος νεαρός – μια και τότε τελείωνε τη Νομική, που με πλησίαζε πάντα με το σπινθηροβόλο και μισοειρωνικό του βλέμμα στα περιβόητα πηγαδάκια και έκανε τις πιο αναπάντεχες και διεισδυτικές ερωτήσεις. Έτσι τον θυμάμαι ακόμα, όπως τον πρωτογνώρισα, έναν πανέξυπνο πιτσιρικά που είχε περιέργεια για τα πάντα, έκανε τις πιο αναπάντεχες ερωτήσεις ακόμα και για τις δικές μου τότε πολύ πιο ριζοσπαστικές απόψεις. Και ενώ είχα γνωρίζει χιλιάδες ανθρώπους και δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις, μου είχε εντυπωθεί η φυσιογνωμία του οι ερωτήσεις του και το διαβρωτικό του χιούμορ.
Στη συνέχεια χαθήκαμε για αρκετά χρόνια. Ο Βαγγέλης θα φύγει για τη Γαλλία και θα μετεκπαιδευτεί στη Σορβόννη, θα αρχίσει να δικηγορεί ως μάχιμος δικηγόρος. Θα χρηματίσει Σύμβουλος του Υπουργού Εξωτερικών Γιάννη Χαραλαμπόπουλου επί Πρωθυπουργίας Ανδρέα Παπανδρέου, και θα υπηρετήσει στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στις Βρυξέλλες. Νομικός Σύμβουλος στην Ολυμπιακή Αεροπλοΐα, Γενικός Γραμματέας στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Νομικός Σύμβουλος στον ΕΦΕΤ, εργάσθηκε πάντα άοκνα με αυταπάρνηση και βαθιά αίσθηση του καθήκοντος.
Όμως από την εμπειρία του από το πολιτικό σύστημα το οποίο γνώρισε από τα μέσα θα συναγάγει μια σειρά από συμπεράσματα θετικά αλλά όλο και περισσότερο αρνητικά, καθώς αυτό έμπαινε σε κρίση. Κατεξοχήν μετά τη μνημονιακή κρίση. Πράγματι θα έλθουμε και πάλι σε επαφή μετά τη δεκαετία του 2000 και προπαντός μετά την μνημονιακή κρίση όταν θα έχει κουραστεί από το θέατρο της επίσημης πολιτικής Τότε θα συνδεθούμε στενά και εκτός από φίλος μου, προσωπικός και πολιτικός θα χρηματίσει για πολλά χρόνια και δικηγόρος μου. Εκείνη περίοδο θα νυμφευτεί τη νηπιαγωγό Βαρβάρα Φατσικώστα και μετά από λίγο μας ανήγγειλε μεγάλη χαρά τη γέννηση του μονάκριβου γιου του Κωνσταντίνου, που τον έφερνε συχνά μαζί του στις πολίτικές συγκεντρώσεις και κυρίως τις παρελάσεις.
Τώρα πια θα έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλά και να τον αγαπήσω για την ανιδιοτέλειά του, τις βαθύτατες γνώσεις του, την διεισδυτικότητά του. Στις συζητήσεις μας με έναν ιδιαίτερο τρόπο μεταβαλλόταν πάντοτε στον Advocatus diaboli τον δικηγόρο του διαβόλου – και χρησιμοποιώ τα λατινικά, που του άρεσαν τόσο πολύ ώστε να εκμαιεύσει τις μύχιες σκέψεις του συνομιλητή του, με μια ιδιαίτερη, δική του, σωκρατική μέθοδο. Και προφανώς γελούσε ενδόμυχα με την καρδιά του καθώς με έβλεπε να πέφτω στην παγίδα του να οργίζομαι και έτσι να αποκαλύπτω όλα όσα ήθελε να μάθει. Χαρακτηριστικό για την άδολη φύση του υπήρξε το γεγονός πως πάντοτε εκτιμούσε τον αντιδικό μου στις δικαστικές μας υποθέσεις γιατί ήξερε καλά λατινικά βγάζοντας με από τα ρούχα μου! Και πάντοτε το χιούμορ του, που τόσο πολύ αγαπούσε η σύζυγός μου Χριστίνα που είχε γίνει επίσης πολύ φίλη μαζί του. Πάντοτε δε μας διηγούταν με τον ίδιο ειρωνικό αλλά γεμάτο αγάπη τρόπο του τον τρόπο που μεγάλωνε ο μονάκριβος γιός του Κωνσταντίνος που τόσο τον αγαπούσε.
Και αίφνης με τον κορωνοϊό άρχισε ο Γολγοθάς. Που τον έπληξε, αυτόν τον τόσο κοινωνικό και ομιλητικό στην δυνατότητα της ομιλίας και της μετακίνησης. Και όμως το αντιμετώπισε τόσο στωικά και θαρραλέα. Όσο κανείς άλλος. Θυμάμαι τις λίγες τελευταίες φορές που συναντηθήκαμε εγώ η Χριστίνα και αυτός και επικοινωνούσαμε με δυσκολία καθώς μας απαντούσε με γραπτά. Και όμως το μυαλό του παρέμενε ξυράφι. Επικοινωνήσαμε για τελευταία φορά στις 12 Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες πριν τον αδόκητο θάνατό του. Σας αναπαράγω τη συνομιλία μας : Βαγγέλη καλημέρα, Δεν έχω νέα σου πως είσαι; Βαγγέλης: Σπίτι με μεγάλα κινητικά προβλήματα και πλήρη αφωνία. Διαβάζω καθημερινά το site σου. Και λιγότερο από δέκα μέρες μετά στις 20 Σεπτεμβρίου 2024 η Βαρβάρα μου ανήγγειλε πως τον χάσαμε, αδόκητα, και ξαφνικά.
Εγώ και η Χριστίνα, που τόσο αγαπούσες, και προπαντός η γυναίκα σου, ο γιος σου καθώς και όλοι οι φίλοι σου σου στέλνουμε τον τελευταίο χαιρετισμό A nice iter carus amicus. Καλό ταξείδι αγαπημένε φίλε. Τώρα, είμαι βέβαιος, θα υποβάλεις τις μαιευτικές ερωτήσεις σου στον Άγιο Πέτρο.
Γιώργος Καραμπελιάς 9/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου