Το πρόγραμμα από-κρατικοποιήσεων ύψους 50 δις αποτελεί αναμφίβολα την ποιο σημαντική πτυχή αποκόμισης εσόδων για το Κράτος προκειμένου ν ανταποκριθεί στους υπερ-φιλόδοξους και εν τέλει αδιέξοδους στόχους του Μνημονίου.
Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις που φέρουν το 74% του Ελληνικού λαού να πλειοδοτεί υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων δίνει αναμφίβολα το «πράσινο φως στην Κυβέρνηση» για να ξεκινήσει την εκποίηση –κοινώς ξεπούλημα – του δημόσιου πλούτου της χώρας. Παρ ότι το ποσοστό είναι ιδιαίτερα υψηλό και ενδεχομένως ν αποτελεί κατασκεύασμα των ΜΜΕ και των ημετέρων εταιριών δημοσκόπησης , η στάση αυτή αποτελεί ταυτόχρονα ιδεολογική ήττα της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που παρά τις επιμέρους διαφορές της, σ όλη την μεταπολίτευση στήριξε τον κακώς νοούμενο Κρατισμό , δηλ τις προνομιούχες συντεχνίες των ΔΕΚΟ και των συνδικαλιστών που επί σειρά αιτών απολάμβαναν ειδικά προνόμια εξασφαλίζοντας την συναίνεση στην αναπαραγωγή του πολιτικού συστήματος και στην εξάρτηση της χώρας από τα Δυτικά κέντρα ισχύος. Ενώ λοιπόν στις μέρες μας σ όλο τον Δυτικό κόσμο οι ιδιωτικοποιήσεις και η κυριαρχία των αγορών δέχονται σφοδρή κριτική ακόμα και από πρώην νέο-φιλελεύθερους, στην Ελλάδα επιχειρείται ένα άνευ προηγουμένου σχέδιο αποκρατικοποιήσεων που παρόλα τα φληναφήματα των «οικονομολογούντων» της Κυβέρνησης θα καταδικάσει σε από-ανάπτυξη και θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια , ανεργία και οικολογική καταστροφή.
Να θυμίσουμε απλά στους επαρχιώτες νέο-φελελεύθερους της χώρας μας ότι ο μεγάλος ασθενής της τρέχουσας κρίσης είναι οι ιδιωτικές Τράπεζες που κάθε τόσο επιζητούν τις εγγυήσεις του Κράτους για ν αντιμετωπίσουν την στενότητα κεφαλαίων .Να σκεφτούμε επίσης τα τεράστια ποσά που δόθηκαν και δίνονται στις κατ ευφημισμό ιδιωτικές εταιρίες της χώρας (κανάλια, κατασκευαστικές, παροχής υπηρεσιών κοκ) από τις Τράπεζες –στην περίοδο του φτηνού χρήματος και από το Κράτος στο πλαίσιο των Κοινοτικών Πλαισίων στήριξης. Χρήματα τα οποία οδηγήθηκαν σε έργα αμφιβόλου αξίας - σίγουρα υπερ-κοστολογημένα- , δεν συνέβαλλαν στην δημιουργία μόνιμων και βιώσιμων θέσεων εργασίας αλλά συνέτειναν στην πολυτελή κατανάλωση και στην περιβαλλοντική αποδιάρθρωση.
Η υποστήριξη του ιδιωτικού τομέα αποτέλεσε απλά το βασικό όχημα για την ανακύκλωση του «μαύρου χρήματος» στις τσέπες των πολικών και αξιωματούχων του δημόσιου τομέα και για την εξάρτησης της χώρα από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες (βλ Ζήμενς). Αν σήμερα υπήρχε ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα θα έπρεπε να θέσει ως κεντρικό αίτημα την δημιουργία μιας αμερόληπτης «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου», η οποία θα κατέγραφε συγκεκριμένα όλους εκείνους (Πολιτικούς , επιχειρηματίες, ΜΚΟ κλπ) που καταλήστεψαν την χώρα τα τελευταία 30 χρόνια , θα προσδιόριζε το επαχθές χρέος και θα απέδιδε δικαιοσύνη . Ο περιορισμός του σημερινού χρέους από τα 350 δις, με την αφαίρεση του επαχθούς χρέους και την επιστροφή των πολεμικών αποζημιώσεων , στα 120 περίπου δις καθιστώντας το διαχειρίσιμο αν επιπλέον συμφωνούσαμε με τους δανειστές μας στην αποπληρωμή του σε 40 χρόνια με επιτόκιο 1% . Με αυτή την ρύθμιση η εξυπηρέτηση του χρέους δεν θα ξεπερνούσε τα 12 δις ετησίως και θα έδινε την δυνατότητα της περιβόητης παραγωγικής αναδιάρθρωσης , για την οποία όλοι μιλούν , αλλά που δεν μπορεί να γίνει πράξη λόγω του τεράστιου κόστους αποπληρωμής του χρέους μας.
Την ίδια στιγμή υπερασπιζόμενοι το Έθνος Κράτος και με το όποιο υγιές κοινωνικό και πολιτικό κεφάλαιο θα προχωρούσαμε στην ανασυγκρότηση της παραγωγής επιχειρώντας βαθιές τομές τόσο στην δημόσια διοίκηση όσο και στον Ιδιωτικό τομέα επιχειρώντας το πέρασμα από τον Κρατισμό στο Δημόσιο συμφέρον και την Αγορά στην Κοινωνική ρύθμιση.
Για παράδειγμα η πλήρης χρεοκοπία των τραπεζών και του καταναλωτικού προτύπου εισαγόμενων κυρίως προϊόντων και υπηρεσιών θα έπρεπε ν ανοίξει μια συζήτηση για την ανάγκη υποστήριξης συνεταιριστικών- εναλλακτικών πιστωτικών φορέων που σε συνεργασία με τα ασφαλιστικά ταμεία θα αποτελούσαν όχημα για την στήριξη μικρών παραγωγικών επενδύσεων σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να διοχετευτούν μικρά αρχικά κεφάλαιο κίνησης για την στήριξη πχ των νέων αγροτών που επιστρέφουν στην ύπαιθρο. Σ αυτούς θα έπρεπε να παραχωρηθούν έναντι ελάχιστου ενοικίου ανεκμετάλλευτες δημόσιες εκτάσεις γης καθώς και χαμηλότοκα δάνεια για την αναπαλαίωση και συντήρηση παλαιών σπιτιών στην ύπαιθρο. Η διατήρηση «των κοινών» αποτελεί πολύ κρίσιμο παράγοντα όπως για παράδειγμα η διασφάλιση πόσιμου νερού, σπόρων και ζωικών ποικιλιών προσαρμοσμένων στην βιοποικιλότητα της κάθε περιοχής , η εξασφάλιση ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές και η κάλυψη των αναγκών θέρμανσης από βιομάζα . Οι μικρές επενδύσεις που απαιτούνται για την διασφάλιση αυτών θα έπρεπε ν αποτελεί κατεύθυνση των μικρο-δανείων που θα εξασφαλίζονται από τα πιστωτικά ιδρύματα τα οποία θα αναλαμβάνουν τις όποιες οικονομοτεχνικές η άλλες μελέτες σκοπιμότητες απαιτούνται διασφαλίζοντας την αξιοποίηση του κεφαλαίου και το υψηλό περιβαλλοντικό και κοινωνικό όφελος για κάθε τόπο.
Η κάλυψη των βασικών αναγκών θα μπορούσε να διασφαλιστεί πέραν των αξιών χρήσης , αφενός μεν με την θέσπιση ενός ελαχίστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους και αφετέρου με την ανάπτυξη δικτύων ανταλλακτικής οικονομίας στην βάση των εναλλακτικών νομισμάτων. Το παράδειγμα του Δικτύου Ανταλλαγών και Αλληλεγγύης στην Μαγνησία με την υιοθέτηση της Τοπικής Εναλλακτικής Μονάδας (TEM) αλλά και η ιδέα του εναλλακτικού νομίσματος «Οβολός» στην Πάτρα αποτελούν δυο σημαντικά παραδείγματα τα οποία θα έπρεπε να ενισχυθούν. Στην ουσία πρόκειται για συστήματα μέτρησης της ανταλλακτικής αξίας των προϊόντων και των υπηρεσιών όπου ο καθένας κάνοντας χρήση κουπονιών η πιστωτικών μονάδων μπορεί να παρέχει και να δέχεται υπηρεσίες και προϊόντα υπο-καθιστώντας το εμπορικό κύκλωμα που ανεβάζει κατακόρυφα την αξία των εμπορευμάτων.
Να θυμίσουμε πως περίπου έξι εκατομμύρια Αργεντινοί κατόρθωσαν να επιβιώσουν χωρίς λεφτά, όταν χρεοκόπησε η Αργεντινή το 2001 και τέθηκε πλαφόν στις Τραπεζικές αναλήψεις υπό την καθοδήγηση του ΔΝΤ, χάρη στην αλληλέγγυα οικονομία και στο δίκαιο ανταλλακτικό εμπόριο, στις τοπικές αγορές απευθείας διάθεσης τροφής από τον παραγωγό στον καταναλωτή και στα εναλλακτικά νομίσματα. Διακόσια εκατομμύρια κοινωνικά χαρτονομίσματα -creditos- κυκλοφόρησαν τότε στις 800 λέσχες ανταλλαγής προϊόντων (nodos), με αποτέλεσμα να λειτουργήσει μια αναπάντεχη σωτήρια οικονομία η οποία αντιμετώπισε σε μεγάλο βαθμό την ανεργία και τη φτώχεια. Αυτά θα πρέπει να ληφθούν υπόψη απ όσους σήμερα ελαφρά τη καρδία προτάσσουν την πτώχευση και την μη αποπληρωμή του χρέους με παράδειγμα την Αργεντινή , ως πανάκεια για την σωτηρία της χώρας όταν γνωρίζουμε όλοι σήμερα σε ποιο επίπεδο παρασιτισμού , παραγωγικής αποδιάρθρωσης και αφασίας βρίσκεται η ελληνική κοινωνία τόσο στην επαρχία όσο και στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Η στροφή επίσης της παραγωγής στην κάλυψη των τοπικών αναγκών θα έπρεπε ν αποτελεί την βασική προτεραιότητα μιας διαδικασίας παραγωγικής αναδιάρθρωσης θέτοντας ως στόχο την όσο τον δυνατόν μεγαλύτερη κάλυψη των αναγκών κάθε τόπου σε τοπικό επίπεδο αλλά και την ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών επιβαρύνσεων προωθώντας ένα μοντέλο «μηδενικών αποβλήτων» που αξιοποιεί την εκροή μιας παραγωγικής η καταναλωτικής δραστηριότητας ως εισροή σε μια άλλη πχ χρήση οργανικών αποβλήτων ως λίπασμα σε ένα κτήμα η για την παραγωγή θέρμανσης των δημόσιων κτηρίων ενός τόπου. Μια τέτοια μεταστροφή θα απαιτούσε φυσικά ένα ριζικά διαφορετικό καταναλωτικό πρότυπο ζωής και άλλο σύστημα αξιών που πολύ απέχει από το σημερινό καταστροφικό και αλλοτριωτικό πρότυπο.
Η μάχη κατά των ιδιωτικοποιήσεων ιδίως των φυσικών πόρων (νερού, βιοποικιλότητας κλπ) και της δημόσιας περιουσίας με στόχο την περαιτέρω κοινωνικοποίηση τους , η ανάπτυξη μορφών αλληλέγγυας και συνεταιριστικής οικονομίας μαζί με την διατήρηση της γλώσσας και την γνώση της Ιστορικής μας διαδρομής αποτελούν την τελευταία γραμμή άμυνας του λαού μας στην επαπειλούμενη χρεωκοπία και στην εθνική συρρίκνωση που προωθεί το Μνημόνιο , οι νέο-Οθωμανοί και η Πολιτική- Οικονομική ελίτ της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου