«..Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
Παρουσία πολεμικών πλοίων, στρατιωτικής παρέλασης και πλήθος εγκαθέτων θα γιορτάσει ο Τούρκος εισβολέας την παράνομη παραμονή του στο ελληνικό νησί της Κύπρου επί μισό αιώνα. Από την άλλη πλευρά Κύπριοι και Ελλαδίτες πολιτικοί, παρουσία του πθ Κυριάκου Μητσοτάκη, κάνουν δηλώσεις περί επανένωσης του νησιού, επανέναρξης συνομιλιών στη βάση του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ κι άλλες επαναλαμβανόμενες κοινοτυπίες με τις οποίες γαλουχήθηκαν οι μεταπολιτευτικές γενιές σε Ελλάδα και Κύπρο. Κοινοτυπίες διότι ποτέ στην Ιστορία δυνάμεις επεκτατικές και ιμπεριαλιστικές, όπως η Τουρκία, δεν ανασχέθηκαν με συνομιλίες και αναφορές στο διεθνές δίκαιο. Αναδιπλώθηκαν μόνο όταν διαπίστωναν, την ενότητα και την ισχύ του αμυνομένου που είναι αποφασισμένος να προασπίσει τούτο το σύνορο, που από την εποχή του Ομήρου και του Αισχύλου αποτελεί όριο στην βαρβαρότητα.
Το μήνυμα του εθνικού διχασμού δόθηκε στην Τουρκία ήδη από την ομιλία του Μακάριου στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ μια μέρα πριν τον Αττίλα Ι, για να ακολουθήσουν αμέσως μετά οι συνομιλίες κυβερνητικών εκπροσώπων Ελλαδιτών και Κυπρίων με τον εισβολέα στη Γενεύη ενώ η Τουρκία προετοιμάζονταν για τον Αττίλα ΙΙ που οδήγησε στην κατάκτηση του 36% του νησιού. Αυτή η ενδοτικότητα κατίσχυσε το σύνολο των μεταπολιτευτικών κομμάτων που βάσισαν την ευωχία της σαρκός και την κουτσουρεμένη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας πάνω στην τραγωδία της Κύπρου.
Η Κύπρος είναι το προπατορικό αμάρτημα όλων των μεγάλων κομματικών οικογενειών της νεότερης Ιστορίας μας. Του Κωσταντίνου Καραμανλή και του ιθύνοντος νου Ευαγγέλου Αβέρωφ που προσκολλημένοι στο δόγμα του «ανήκομεν εις την Δύση» δεν στάθμησαν την προνομιακή μεταχείριση των Άγγλων και των Αμερικάνων προς την Τουρκία, ήδη από την Ζυρίχη. Της Χούντας που έβλεπε ως μοναδικό εχθρό τον κομμουνισμό, οδηγούμενη σε ολέθριες επιλογές, από την απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας το 1967, μέχρι το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου. Της Αριστεράς που εξαντλούνταν σε μια αντι-ΝΑΤΟική ρητορική χωρίς ποτέ -έως και σήμερα- να υπάρχει πρόθεση της Σοβιετικής Ένωσης ή άλλων εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων για την υπεράσπιση της Κύπρου. Αν πέτυχε τελικά η Τουρκική εισβολή δύο ήταν οι βασικές αιτίες: ο εθνικός διχασμός και ο εσωτερικός εμφύλιος Γριβικών-Μακαριακών ιδιαίτερα από τις αρχές του 1970. Εμφύλιος που αποτελεί την βασική αιτία όλων των εθνικών μας καταστροφών, από την πορεία της επανάστασης του 1821 μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή και την Κύπρο.
Απέναντι στο χθεσινό ψήφισμα της Τουρκικής εθνοσυνέλευσης για διεθνή αναγνώριση του ψευδοκράτους οι πολιτικοί αρχηγοί θα έπρεπε να υπενθυμίσουν στην διεθνή κοινότητα τις ομοιότητες της Τουρκικής εισβολής με αυτή της Ρώσικης στην Ουκρανία καθώς και ένα κοινό Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας Ελλάδας -Κύπρου να ανακοινώσει: ενίσχυση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδας Κύπρου, χάραξη κοινής ΑΟΖ, ενεργειακή και ηλεκτρική διασύνδεση.
Τιμώντας σήμερα τους ήρωες της αντίστασης στην εισβολή και τους αγνοούμενους, τους οποίους φροντίζει να ξεχάσουμε η μικρό ελλαδική ελίτ μας, ο λαός μας οφείλει να στείλει μήνυμα αποφασιστικότητας στην υπεράσπιση του νησιού γνωρίζοντας πώς ούτε η Κύπρος, ούτε η Ελλάδα μπορούν να σταθούν μόνες τους ενώ μαζί αποτελούν μια μεγάλη δύναμη στην Μεσόγειο…
20.07.2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου