Υπάρχουν περιθώρια επανα-διαπραγμάτευσης ;

Επιχειρώντας την ανάγνωση των αποτελεσμάτων των δύο πρόσφατων εκλογικών αναμετρήσεων θα πρέπει να εστιάσουμε α)στη σαφή  και κατηγορηματική καταδίκη του Μνημονίου –όπως αυτό διαφάνηκε  ιδιαίτερα στις εκλογές του Μάιου- ως κοινωνική αντίδραση στα αδιέξοδα και στην  «κοινωνική γενοκτονία» των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων που δημιουργεί  η εφαρμογή του κ β) στην αποδοχή  της παραμονής μας στην Ευρωζώνη και στο Ευρω – όπως φάνηκε έστω και οριακά στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου – δεδομένου του φόβου και της ανασφάλειας αναφορικά με τους όρους επιβίωσης που προκάλεσε το ενδεχόμενο  μιας βίαιης εξόδου, επιβίωση όχι μόνο οικονομική αλλά και εθνική  δεδομένων των γεωπολιτικών  προκλήσεων στην περιοχή μας από τον συνεχώς ισχυροποιημένο Νέο-οθωμανισμό.

 

Ενώ η νέο-σύσταση πολιτική συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 17^ης Ιουνίου, διαμηνύει σε όλους τους τόνους την ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου, τα περιθώρια που αφήνουν με τις δηλώσεις τους οι Γερμανοί και ο Γιούνκερ δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία. Για την ενίσχυση της διαπραγματευτικής ισχύος και προκειμένου να επιτευχθεί η ισορροπία των πολιτικών δυνάμεων, ο Βενιζέλος πρότεινε την σύσταση Εθνικής Επιτροπής Διαπραγμάτευσης με την απ ευθείας συμμετοχή των πολιτικών αρχηγών μη εξαιρουμένου και του Τσίπρα.

Την ίδια στιγμή που η νεοπαγής Κυβέρνηση πηγαίνει να διαπραγματευτεί στις Βρυξέλλες, οι Γερμανοί πιστοί σε μια στρατηγική αναδόμησης της Ε.Ε, προωθούν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο  προτάσεις για:

Α) την ενίσχυση των εξουσιών των θεσμών της Ε.Ε προκειμένου η κατάρτιση των Εθνικών προϋπολογισμών να συντελείται σε ευρωπαϊκό και όχι σε εθνικό επίπεδο

Β)την μετατόπιση ανάλογων εξουσιών που να αφορούν στην εξωτερική πολιτική και στην πολιτική ασφάλειας της ευρωζώνης από το έθνος κράτος στα υπερεθνικά όργανα

Γ) την δημιουργία παν-ευρωπαϊκής εποπτικής αρχής για το Χρηματο-πιστωτικό σύστημα.

 

Οι Γερμανοί κατανοούν πως η πρόσφατη οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη έγινε ανεξέλεγκτη –εκτός των άλλων- ακριβώς γιατί παράλληλα με την νομισματική ενοποίηση δεν είχε επιτευχθεί η πολιτική ενοποίηση. Να θυμίσουμε πως  αυτή η διαδικασία απορρίφθηκε με το Γαλλικό και Ολλανδικό δημοψήφισμα στα 2005 και επανέρχεται πάλι σ αυτή την φάση υπο τον  Ηγεμονικό ρόλο της Γερμανίας και με μια νέα Ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική.  

Η μεγάλη ύφεση που αντιμετωπίζει ο Δυτικός κόσμος γίνεται όλο και περισσότερο αισθητός. Πριν 5 χρόνια οι χώρες του ΟΟΣΑ κατέγραφαν αναλογία χρέους / ΑΕΠ κατά μέσο όρο 70% , σήμερα η αναλογία έφτασε στο 106% με συνεχή αύξηση ενώ στην Ευρωζώνη οδεύουμε στο 500% με ιδιαίτερο πρόβλημα στην Ισπανία και στην Ιταλία. Η πορεία αυτή πείθει όλο και περισσότερο την Γερμανική ελίτ ότι είναι λιγότερο κοστοβόρο το πέρασμα σ ένα πιο υποτιμημένο  Ευρω-ακόμα και σε πιθανή διάλυση του-  από την συνεχή ανάληψη του βάρους διάσωσης των υπερχρεωμένων χωρών της περιφέρειας αλλά και της συνεχούς χρηματοδότησης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για τις εγγυήσεις των ομολόγων. Ενδεικτική της στάσεως της Γερμανίας είναι η μη ψήφιση –ακόμα- του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας από την Γερμανική Βουλή, - ο οποίος θα ξεκινούσε την λειτουργία του από την 1^η Ιουλίου- . Για την τόνωση της ρευστότητας του Μηχανισμού, η Μερκελ αντιμετωπίζει την συνεχή πίεση των Σοσιαλδημοκρατών και των Πράσινων για την εφαρμογή του φόρου Tobin στις χρηματαγορές παρότι η δική της πολιτική ατζέντα επιμένει στην δημοσιονομική σταθερότητα και στην μείωση των ελλειμμάτων.  Αφήνει δε περιθώρια ευρωπαϊκών λύσεων στο χρέος εάν και εφ όσον προηγηθεί η νέα πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης η οποία και επιθυμεί να είναι Γερμανική δλδ ένας σκληρός πυρήνας κρατών που θα  υπόκειται στις ρυθμίσεις του διευθυντηρίου και μια περιφέρεια που θα αντιμετωπίζεται με καθαρά αποικιακούς όρους -ως περιοχή φτηνού εργατικού δυναμικού-.

Την ίδια στιγμή που οι Έλληνες πολιτικοί εκπρόσωποι θέτουν ως αντικείμενο της διαπραγμάτευσης την παράταση του χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής και την ανάδειξη του πυλώνα της Ανάπτυξης, η Μέρκελ προωθεί  μια  Ευρωπαική Αναπτυξιακή Σύνοδο, προσπαθώντας να κρατήσει τις ισορροπίες του Γαλλο-γερμανικού άξονα. Σύμφωνα με τους Γερμανούς  ο προσδιορισμός της ανάπτυξης δεν γίνεται στη βάση της αύξησης των κοινωνικών δαπανών και των κρατικών υποδομών αλλά αποκλειστικά στη βάση της μείωσης του εργατικού κόστους . Για το λόγο αυτό δίνεται προτεραιότητα στις Ειδικές Οικονομικές Ζώνες, ανάλογες μ αυτές που δημιουργήθηκαν στην Αν. Ευρώπη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η αντίστοιχα στο Βιετνάμ και στην Κίνα . Στις ζώνες αυτές η προσέλκυση των επενδυτών θα είναι αποκλειστικά βασισμένη στην παντελή έλλειψη φορολογίας για τον επενδυτή, ο οποίος επιπρόσθετα δεν θα υπόκειται σε κανένα περιορισμό αναφορικά με τα περιβαλλοντικά στάνταρντ και τα εργασιακά δικαιώματα. Την ίδια στιγμή, το σχέδιο 6 σημείων της Treuhand –ενός Γερμανικού  οργανισμού, ειδικού στις ιδιωτικοποιήσεις  με έμπιστους πολυεθνικών και τραπεζιτών- προωθεί το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας κατά τα πρότυπα των ιδιωτικοποιήσεων express 8.5000 δημόσιων οργανισμών στην Αν. Γερμανία πριν 20 χρόνια., και σύμφωνα και με τις σχετικές διατάξεις του Μνημονίου. Μιλώντας για το σχέδιο αυτό ο Thomas Straubhaar , Δ/ντης στο Ινστιτούτο Διεθνούς Οικονομίας στο Αμβούργο, ανέφερε ανοιχτά την έλλειψη περιθωρίων για την χώρα μας η οποία θα πρέπει να μετατραπεί σε «προτεκτοράτο» ανάλογο αυτών – της Βοημίας και Μοραβίας-  που δημιουργήθηκαν  μετά  την εισβολή των Ναζί στην Τσεχοσλοβακία !!

 

Αν στις παραπάνω εξελίξεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο προσθέσουμε το ενδεχόμενο επίθεσης των Δυτικών δυνάμεων στην Συρία, γεγονός που προκαλεί την στρατιωτική αναδίπλωση του Ιράν, της Ρωσίας και της Κίνας στην περιοχή της Αν. Μεσογείου, κατανοούμε ότι οι συνθήκες που θα βιώσουμε το αμέσως επόμενο διάστημα θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες. Ο Ελληνισμός καλείται σε μια διαπραγμάτευση σε πολύ λεπτές ισορροπίες, σ ένα πλαίσιο όπου η ατζέντα πολιτικής μετατοπίστηκε από το Μνημόνιο στην νέα αρχιτεκτονική της Ευρώπης ενώ τα Ανατολικά μας σύνορα θα δεχθούν έντονες πιέσεις.

Σε κάθε περίπτωση η ατζέντα των διαπραγματεύσεων θα πρέπει να είναι σκληρή και να εμπεριέχει σειρά ζητημάτων που θα έπρεπε να τυγχάνουν της ευρύτερης εθνικής συναίνεσης αλλά και περιφερειακών συγκλίσεων όπως πχ αυτό των Γερμανικών Αποζημιώσεων ή  της συνεργασίας  για την άρση του απορρήτου στις Ελβετικές τράπεζες επικαλούμενοι έκτακτες συνθήκες στη χώρα. Παράλληλα απαιτείται ένα σχέδιο Β σε περίπτωση αντιρρήσεων και ακαμψίας , σχέδιο που να στηρίζει την κάλυψη των πρωτογενών ελλειμμάτων και των βασικών  αναγκών του Κοινωνικού Κράτους , από το εσωτερικό ομολογιακό δάνειο με πλήρη περικοπή των άσκοπων δαπανών του δημοσίου –αρχής γενομένης από τα προνόμια του πολιτικού κόσμου και των συνεργατών του- και ριζική αποκέντρωση του Κράτους. Τέλος απαιτείται ένα άμεσο σχέδιο παραγωγικής αναδιάρθρωσης  για την κάλυψη των εγχώριων αναγκών αλλά και η προώθηση γεωπολιτικών συγκλίσεων πρωτίστως  με την Κύπρο , τα Βαλκάνια και την Ρωσία, ικανών να αποτρέψουν σε πρώτη φάση κινδύνους εθνικής καταστροφής .