ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΙΛΟΥ Γ. ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑ «ΣΥΝΟΣΤΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΖΑΛΟΓΓΟ»

Το βιβλίο του Γ.Κ  αποτελεί τομή στα πράγματα της Ηπείρου γεγονός που θα προσπαθήσω να εξηγήσω στην πορεία της σύντομης παρουσίας μου .  Ο Γ. , με τον οποίο μας συνδέει μια κοινή πορεία στους κοινωνικούς αγώνες των τελευταίων 25 χρόνων ανήκει σ έναν ανθρωπολογικό τύπο διανοούμενου που «δεν χωράει» στο βολεμένο και πολλάκις  ευνοημένο στρώμα της εγχώριας μεταπρατικής διανόησης -αριστερής κοπής- . Ένα κοινωνικό στρώμα που ξεπούλησε την λαϊκή του καταγωγή  στα χρόνια της μεταπολίτευσης, έγινε ο ιδεολογικός εκφραστής της κοινωνικο-πολικής  «φούσκας» και συνέδραμε με το αζημίωτο –μέσα από δεκάδες επιχορηγήσεις και προγράμματα-  στην παρασιτοποίηση της χώρας μας στη φάση της παγκοσμιοποίησης. Σήμερα που η φούσκα έσκασε, είναι το ίδιο κοινωνικό στρώμα που τελώντας σε διατεταγμένη υπηρεσία επιχειρεί σε συνάρτηση με την κυρίαρχη πολιτικο-οικονομική ελίτ , την διευθέτηση του τελικού σταδίου δλδ την μετατροπή της χώρας  μας σε Γερμανική αποικία και βιλαέτι της νέο-οθωμανικής Τουρκίας  αποδεχόμενοι δουλικά  τον Γερμανο-τουρκικό άξονα στην περιοχή της Ν. Ανατολικής Ευρώπης.

Ο Γ. τιμά την αποστολή του διανοούμενου όντας πάντα κοντά στο λαϊκό στοιχείο και με μια συνέπεια λόγων και στάσης ζωής, γεγονός ιδιαίτερο σε μια ιστορική φάση εκπασοκισμού της συλλογικής μας συνείδησης όπου κοινωνικοποιήθηκε η διαφθορά και η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων. Αυθεντικός αριστερός διανοητής που με το συγγραφικό του έργο πραγματώνει την ρήση του Μαρξ «ότι κομουνισμός είναι η κατάργηση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων» , ο Γ.  ασκεί κριτική στην ιδεολογία του  Μαρξισμού όταν η Αριστερά γίνεται καθεστηκυία τάξη στη χώρα , αναδεικνύει την Οικολογία και τα σύγχρονα εναλλακτικά ρεύματα όταν αριστερά και δεξιά ομνύουν σ ένα αδιέξοδο και παρασιτικό μοντέλο ανάπτυξης ενώ με τα ιστορικά του έργα, -1204, Κοινωνικές συγκρούσεις και διαφωτισμός στην προεπαναστατική Σμύρνη , η ανολοκλήρωτη επανάσταση του Ρηγα- αναδεικνύει την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού από τον Αρχαίο κόσμο μέχρι σήμερα  και τον αντιστασιακό  χαρακτήρα αυτού  όντας αναγκασμένος να συγκρούεται συνεχώς επι 9 αι τόσο με την λατινική δύση όσο και με την ισλαμική ανατολή , όταν κυριαρχεί ο εθνο-μηδενισμός και η αποδημητική σχολή σκέψης . Αυτός λοιπόν ο κατά την Κα Ψιμούλη μη-ειδικός Κος Καραμπελιάς αφού δεν ανήκει στην κλίκα των ειδικών των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και  των  χρηματοδοτήσεων  από το ίδρυμα Σόρος και των κάθε λογής foundation  ακολούθησε μια μοναχική  διαδρομή –την διαδρομή στην έρημο- επιμένοντας στην αναγκαιότητα σύνθεσης των επιπέδων για μια πραγματική απάντηση  από την απειλή της εξαφάνισης μας  σ ένα τετράπτυχο που συνθέτει την προάσπιση της Εθνικής μας κυριαρχίας , την Οικολογική Ισορροπία, την Κοινωνική δικαιοσύνη και την άμεση δημοκρατία.  

Το βιβλίο του Γ. με τον Ευρηματικό τίτλο « συνωστισμένες στο Ζάλογγο» αποκαθιστά τα ιστορικά γεγονότα του ηρωικού αγώνα των Σουλιωτών τα οποία με δόλιο και αντι-επιστημονικό τρόπο διαστρεβλώνει στο προϊόν της διδακτορικής της διατριβής η Κα Ψιμούλη με τίτλο: «Σούλι και Σουιλώτες» . Η σχολή στην οποία ανήκει η κυρία Ψιμούλη , όπως η κα Ρεπούση , η Κα Φραγκουδάκη  ο κος Λιάκος ο Κος Πολίτης ,  θεωρεί πως η ιστορία είναι κατασκευή ..ποιων …; των ιστορικών και των ειδικών προκειμένου  να εξυπηρετήσει την ιδεολογική αφετηρία από την οποία ξεκινάει ο ιστορικός , ο  οποίος προ-κατασκευάζει το αποτέλεσμα και δεν το διαμορφώνει από τις ιστορικές πηγές  τα ευρήματα και τις μαρτυρίες -έτσι αν αυτά δεν συνάδουν με το αφετηριακό του ιδεολόγημα μπορεί να τα διαστρέφει η να τα αποσιωπά- .

Ποιο είναι το ιδεολόγημα που προασπίζει αυτή η ομάδα ; Ότι δεδομένου ότι δεν υπάρχει συνέχεια του Ελληνισμού από τον Αρχαίο κόσμο μέσω του Βυζαντίου και εφόσον δεν υφίσταται εθνική συνείδηση ελληνική –παρά μόνο αυτή – δημιουργήθηκε μέσω της Γαλλική Επανάστασης και του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού  και το Κράτος που οι Δυτικές δυνάμεις επέτρεψαν να δημιουργηθεί , συνάγεται το συμπέρασμα πως δεν μπορεί να υπήρξαν απελευθερωτικοί αγώνες  με εθνική συνείδηση Ελληνική  πριν την διαμόρφωση αυτού του Κράτους.

Αφού λοιπόν δεν υπάρχει Εθνική συνείδηση η εποποιία των Σουλιωτών αποτελεί κατά την ειδικό κα Ψιμούλη «εθνική μυθοπλασία»   στις ανάγκες της οποίας « η ιστοριογραφία της Σουλιώτικης κοινωνίας υποτάχθηκε ΕΞΑΡΧΗΣ ώστε να συνεισφέρει στη συγκρότηση του θεμελιωτικού ΜΥΘΟΥ της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας » … (Πρόλογος στο βιβλίο της «Σούλι και Σουλιώτες») η στην αλήστου αναφορά παράθεση του Κου Πολίτη ότι οι Σουλιώτες «Αρβανίτες  ήταν δλδ Αλαβανοί» -(δλδ το Αλβανικό έθνος μπορεί να προηγείται της Γαλλικής Επαναστάσεως- !!!)

Απαντούμε λοιπόν στην Κα Ψιμούλη και στον Κο Πολίτη ότι το γεγονός ότι οι Σουλιώτες ήταν Έλληνες και όλοι μαζί , ελληνόφωνοι, αρβανίτες,  αλβανόφωνοι αγωνίστηκαν ανεξαρτήτως γλώσσας, χρώματος και καταγωγής για την ελευθερία τους  καθορίστηκε από την  ορθόδοξη πίστη και πνευματικότητα που συνιστά τον «κατ’ αλήθειαν τρόπο υπάρξεως, ελεύθερο από τη φθορά και τον θάνατο».Ελληνικότητα λοιπόν είναι ο τρόπος του βίου «Όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικράτειας της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν, εισίν Έλληνες» (Επίδαυρος), καθώς όλοι ανεξαιρέτως οι αγωνιστές της Επανάστασης προέτασσαν το «υπέρ πίστεως» πριν το «υπέρ πατρίδος» (Κολοκοτρώνης). Η εθνική ταυτότητα δεν αναζητήθηκε στην καταγωγή η στην καθαρότητα της φυλής ή μόνο στη γλώσσα, αλλά κυρίως στη θρησκεία.

Αυτό το βίωμα της Ελληνικότητας από τους Σουλιώτες είναι που τους κάνει όχι απλώς να προασπίζονται την ελευθερία τους σαν στρατός άτακτων αλλά να έχουν συνειδητή αντίληψη και σχέδιο για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού πριν την απαρχή του Εθνικο-απελευθερωτικού αγώνα  στον Μοριά.

Ετσι  η επανα-κατάληψη τού Σουλίου τήν 12η Δεκεμβρίου 1820, μετά από συνθήκες τών Σουλιωτών ηγετών Νότη και Μάρκου Μπότσαρη -οι οποίοι ήσαν ήδη ορκισμένα μέλη τής «Φιλικής Εταιρείας», επομένως και γνώστες τής επιδιωκόμενης παλιγγενεσίας, μέ τόν πολιορκημένο στά Γιάννενα, Αλή-Πασά και , η «επίσημη» κήρυξη πολέμου από τούς Σουλιώτες κατά τών Σουλτανικών στρατευμάτων, είναι η πραγματική έναρξη τής μεγάλης Επαναστάσεως τών Ελλήνων γιά τήν απελευθέρωσή τους από τόν αβάστακτο και μακραίωνο Τουρκικό ζυγό. 

Γιά τό ζήτημα αυτό γράφει και o Ελληνας ιστορικός Κων/νος Παπαρρηγόπουλος  στό κορυφαίο βιβλίο του, «Ιστορία τού Ελληνικού Εθνους» (Κεφ. Η’): 

«Οι Σουλιώται νοήσαντες ότι φενάκη ήτο η, περί αποδόσεως τής πατρίδος τους, υπόσχεσις τού Ισμαήλ Πασόμπεη, συννενοήθησαν διά τού Μάρκου Βότσαρη μέ τόν Αλή.»
«Οθεν, ότε ο Βότσαρης απήτησε τήν παραχώρησιν τού, υπό τών οπαδών τού Αλή, κατεχομένου έτι Σουλίου, ο Αλής ηναγκάσθη να αποδεχθή τίς προτάσεις αυτού...»
«Συνομολογήθη ούτω η συμμαχία και τήν 3^η Δεκεμβρίου 1820, εγκατέλειπον οι Σουλιώται τό Οσμανικόν στρατόπεδον, ουχί  βεβαίως ίνα σώσωσι τόν Αλήν, άλλ’ ίνα δώσωσι τό σύνθημα τής μεγάλης -σύμπαντος τού Εθνους- Επαναστάσεως, ήτις από ετών παρεσκευάζετο διά τών ενεργειών τής Φιλικής Εταιρείας μεθ’ ής εγκαίρως είχον συννενοηθή ό τε Βότσαρης και οι άλλοι τών Σουλιωτών αρχηγοί…» 

Δεν θα επεκταθώ στα ιστορικά γεγονότα που αποκαθιστά στο βιβλίο του ο ΓΚ δλδ για το Κούγκι και την πυρπόλησή του, για την ανατίναξη του πύργου του Δημουλά από τη Δέσπω Μπότση θα πω μόνο δυο λόγια για τον περιβόητο χορό του Ζαλόγγου :

Γράφει ο Αλέξης Πολίτης,

« ... η μυθοποίηση βρίσκεται μονάχα στην εξιδανίκευση, στο χορό. Αυτό άλλωστε είναι το διαφορετικό και το εξαιρετικό, επειδή αυτοκτονίες απελπισμένων, ακόμη και ομαδικές δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία … » ^[1]

Τους έχει ενοχλήσει ο χορός και θα πρέπει να τον διαγράψουν, επειδή ακριβώς πρόκειται για πράξη Ευγένειας που υποδηλώνει καλλιέργεια! Τους ενοχλεί μια και το τραγούδι, ο χορός, την στιγμή της θυσίας σημαίνουν – και στον πιο αδαή αγράμματο – ότι οι "πρωτόγονοι" κλέφτες των Σουλιώτικων βουνών διέθεταν ήδη Παιδεία και καλλιέργεια πνεύματος … πριν τον ευρωπαϊκό "διαφωτισμό"  .... !

Ο χορός και το τραγούδι καταστρέφουν την Ακούσια και Απελπισμένη διάθεση που θα ήθελαν να τους αποδώσουν … Αλλά αν ο χορός είναι σχετικά εύκολος να αμφισβητηθεί όντας πράγματι δύσκολος στην κατάποση από τους πάσης φύσης δύσπιστους, η θυσία των παιδιών αποτελεί για τους αποδομιστές αμετακίνητο ογκόλιθο … Γι αυτό και αποσιωπείται. Διότι γι αυτό το ΚΟΡΥΦΑΙΟ Συμβολικό γεγονός ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ τι μπορούν να  μας πούν; Είτε ότι δεν συνέβη είτε ότι δεν είμαστε βέβαιοι ότι συνέβη (όπως κάνει η Ψιμούλη) ....

Αλήθεια πόσο πολύ ενοχλούνται όταν ακόμα  κι ο μεγάλος ζωγράφος Delacroix εμπνεύστηκε την γυναικεία φιγούρα που καθοδηγεί το πλήθος στον περίφημο πίνακα “ La Liberté guidant le peuple”, σύμβολο της Γαλλικής Επανάστασης και του Δυτικού Διαφωτισμού, από το ηρωικό παράδειγμα της Σουλιώτισσας Μόσχως Τζαβέλλα ; !!!

Κλείνοντας θα σταθώ σ ένα σημείο για το οποίο έχει δίκαιο η Κα Ψιμούλη και αποτελεί στοιχείο αυτοκριτικής για εμάς τους Ηπειρώτες. Το βιβλίο της κυκλοφορεί 14 χρόνια, έχει μπει στα Παν/μια ενώ η ίδια έχει αναγορευτεί σε «Σουλιωτολόγο». Το ότι δεν απαντήθηκε όλα αυτά τα χρόνια είναι αποτέλεσμα ενός κενού στους συλλογικούς φορείς της Ηπείρου . Οι πρωτοβάθμιες οργώσεις μας για 15 χρόνια που συμμετέχω ενεργά στην Αδελφότητα του χωριού μου είναι προσανατολισμένες αποκλειστικά σε μια φολκλορική αναπαραγωγή της πλούσιας κατά τα άλλα μουσικής μας παράδοσης και στην καλύτερη περίπτωση σε μια ενεργό συμμετοχή των χορευτικών στα καλοκαιρινά πανηγύρια. Όσο αναβαίνουμε στην πυραμίδα των συλλογικών οργάνων κυριαρχεί ο κομματισμός και τα μικρά ιδιοτελή συμφέροντα των εκάστοτε εκπροσώπων . Θα έλεγε κάποιος ότι μια τέτοια πορεία είναι αναπόφευκτη όταν ο τόπος ερημώνεται και εγκαταλείπεται. Η πλούσια αντιστασιακή μας παράδοση δεν ήταν το έδαφος πάνω στο οποίο πατούσαμε για να ζήσουμε και να δώσουμε νόημα στον συλλογικό μας βίο. Οι εκπρόσωποι μας  που μετείχαν δημοσίων αξιωμάτων από την Τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι το κοινοβούλιο ήταν σε πολλές περιπτώσεις κατώτεροι των περιστάσεων πχ για να βγεις δήμαρχος στον τόπο μου πρέπει πηγαίνεις στα μαγαζιά , στις ταβέρνες στα μνημόσυνα στους γάμους  και στα Πανηγύρια και να είσαι εξαρτώμενο του κάθε κομματάρχη και βουλευτή της περιοχής . Χάσαμε την πνευματικής μας ηγεσία και γι αυτό τα χωριά μας έπαψαν να παράγουν πολιτισμό, η Δωδώνη παραμένει κλειστή πάνω από 10 χρόνια , ο Αχέροντας αξιοποιείται από μερικές καντίνες και τουριστικούς πράκτορες , ενώ ο Αμβρακικός πεθαίνει από την μείωση των νερών του Αράχθου του Λούρου και τα τεράστια φορτία φωσφορικών και νιτρικών  οργανικών υλών του κάμπου της Άρτας. Δεν μας ενόχλησε που δεν έχουμε στον τόπο μας ένα Παγκόσμιο Κέντρο Μελέτης του ελληνικού πολιτισμού που θα ξαναέκανε την Ήπειρο σημείο συνάντησης φιλελλήνων , ερευνητών , περιηγητών και τουριστών απ όλο τον κόσμο.

Σήμερα όμως είμαστε σε οριακό σημείο. Το ζήτημα αντίσταση η εξαφάνιση με την μετατροπή μας σε Γερμανική αποικία και υποτακτικούς  στην νέο-οθωμανική επιρροής, είναι κάτι που παίζεται εδώ και τώρα! Οι διεκδικήσεις των Αλβανών σε συνδυασμό με την τεράστια και άνιση πληθυσμιακά αύξηση τους, διακυβεύει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Ήπειρο. Οι εξορύξεις πετρελαίων στο Ιόνιο από Εβραϊκές εταιρίες τύπου Noble Energy , το διακύβευμα του ξεπουλήματος της Δωδώνης σε ξένες πολυεθνικές  και ο πιθανός έλεγχος της αγροτικής γης και του δημοσίου πλούτου μέσω της εξαγοράς της Αγροτικής τράπεζας θα μας στερήσει την δυνατότητα επιβίωσης παρά μόνο ως υπόδουλους στους νέους φεουδάρχες.

Οι επιστροφή χιλιάδων ανθρώπων όμως από τα αστικά κέντρα στην πατρώα γη αποτελεί την μεγάλη ελπίδα και το μεγάλο στοίχημα για την αυτοδυναμία  και την επιβίωση  βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις. Το στοίχημα αυτό  κάνει τους αγώνες των σουλιωτών τραγικά επίκαιρους ..εκείνοι ήταν οι προπομποί της μετάβασης από το γένος στο έθνος εμείς εκσυγχρονίζοντας αυτή την παράδοση μας καλούμαστε να προασπίσουμε το έθνος κράτος και να νοηματοδοτήσουμε την μετεξέλιξη του σε μια νέα Βαλκανική ομοσπονδία ολοκληρώνοντας το όραμα του Ρήγα Φεραίου.

Αίγιο 1/4/12