Η τροπολογία για τους μετανάστες.

 

Η τροπολογία της Κυβέρνησης για την κάλυψη των κενών θέσεων εργασίας από μετανάστες που διαβιούν παράνομα στη χώρα, είναι σε λάθος κατεύθυνση. Η επίκληση της πραγματικότητας και του εν λόγω μέτρου για την ταυτοποίηση μεταναστών που διαβούν στη χώρα πάνω από τρία χρόνια χωρίς χαρτιά, αποτελεί κυνική παραδοχή του ελλείμματος πληροφοριών των κρατικών υπηρεσιών για την ταυτότητα και διαβίωση όσων παράνομα εισέρχονται στη χώρα καθώς και ομολογία της αναποτελεσματικότητας της πολιτικής ασύλου, αφού ελάχιστοι επανα-προωθούνται στις χώρες καταγωγής τους.

Σε αντίθεση με τις αντι-μεταναστευτικές πολιτικές που προτάσσονται σήμερα σε ευρωπαϊκές χώρες που αποτέλεσαν πρότυπα πολύ-πολιτισμικότητας, όπως η Σουηδία και η Δανία, η εκτόξευση του AFD στη Γερμανία, η άνοδος της Λεπέν στη Γαλλία, η επικράτηση της Μελόνι στην Ιταλία, η εκλογή Βίλντερς στην Ολλανδία κοκ, η χώρα με την εν λόγω τροπολογία ανοίγει το δρόμο στην περεταίρω προσέλκυση μεταναστών.

Τα κενά των θέσεων εργασίας που δεν καλύπτονται στον κατασκευαστικό και στον αγροτικό τομέα, στον τουρισμό και στην εστίαση, θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με προγραμματικές συμφωνίες με χώρες που αποτελούν στρατηγικούς γεωπολιτικούς συμμάχους όπως πχ η Ινδία ή φιλικές εθνότητες όπως οι Κούρδοι αλλά και από ορθόδοξες κοινότητες στην Αφρική, στην Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία και αλλού. Όμως πριν απ αυτές τις επιλογές η χώρα θα έπρεπε, στον αντίποδα της επιδοματικής πολιτικής που εδραιώθηκε στα χρόνια των Μνημονίων και της πανδημίας, να ενισχύσει το ποσοστό απασχόλησης των γηγενών που διατηρείται στο χαμηλότερο επίπεδο μεταξύ των χωρών της ΕΕ, ενώ υπολείπεται ακόμα εκείνου της περιόδου προ οικονομικής κρίσης. Παράλληλα να επιδιώξει την υλοποίηση ενός σχεδίου αποκέντρωσης των κορεσμών αστικών κέντρων δίνοντας κίνητρα εγκατάστασης νέων ζευγαριών στην εγκαταλειμμένη περιφέρεια, στο πλαίσιο μιας δημογραφικής πολιτικής που θα αντιστρέφει τις σημερινές τάσεις πληθυσμιακής κατάρρευσης.

Τέτοια μέτρα πολιτικής, σε συνδυασμό με την ποιοτική αναβάθμιση της έρευνας και της τεχνικής εκπαίδευσης, θα αποτελούσαν κίνητρα για επενδύσεις με υψηλή προστιθέμενη αξία, ενδογενή εκσυγχρονισμό και αύξηση της παραγωγικότητας σε τομείς της ψηφιακής οικονομίας, της τεχνητής νοημοσύνης, των έξυπνων οπλικών συστημάτων, της νέας αγροτικής οικονομίας. Σε αντίθεση η πολιτική που ακολουθείται βασιζόμενη στους χαμηλούς μισθούς των παράτυπων μεταναστών διαιωνίζει την μισθολογική καθήλωση που ακολούθησε η χώρα ήδη από την δεκαετία του 90 έως και την περίοδο των Μνημονίων. Μια πολιτική απασχόλησης που διατηρεί το παρασιτικό οικονομικό μοντέλο εδραζόμενη στην ανειδίκευτη εργασία κατά προτεραιότητα στον τουρισμό, στην εστίαση και στις υπηρεσίες εξ ου και η προτεραιότητα της βίζας στους Τούρκους τουρίστες στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου στην πρόσφατη επίσκεψη Ερντογαν, η Golden Visa, το Airbnb κοκ.

Δυστυχώς ουδέποτε επιχειρήθηκε μια σοβαρή αποτίμηση των αρνητικών επιπτώσεων της μαζικής εισροής μεταναστών στην ελληνική οικονομία μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου που στην ουσία αντικατέστησαν την γηγενή εργατική τάξη σε βασικούς τομείς, αντίθετα εξαίρονται η πτώση του πληθωρισμού που έδωσε την δυνατότητα εισδοχής της χώρας στην ΟΝΕ. Αποσιωπάται το έλλειμμα εκσυγχρονισμού στην αγροτική οικονομία, η διάλυση του κατασκευαστικού τομέα, η απαξίωση της δημογραφίας, η εγκατάλειψη της ελληνικής περιφέρειας, η κατάρρευση των συνεταιρισμών, οι επιπτώσεις στο ασφαλιστικό κοκ. Σήμερα που οι Αλβανοί εγκαταλείπουν την χώρα ή αποτελούν αφεντικά σε τοπικές κοινωνίες επιχειρείται ένας νέος κύκλος του ίδιου μοντέλου που βασίζεται στο χαμηλό μισθολογικό κόστος αυτή την φορά με την εκμετάλλευση ακόμα ποιο εξαθλιωμένων μαζών από την Αφρική και την Ασία που εισήλθαν μαζικά στην χώρα μετά το 2015. Μόνο που οι μάζες αυτές έχουν μουσουλμανική ταυτότητα που δεν ενσωματώνεται και δεδομένης της αρνητικής δημογραφίας αργά η γρήγορα θα θέσουν μειονοτικό ζήτημα απειλώντας την εθνική κυριαρχία σε μια χώρα που δεν σταμάτησε ποτέ να απειλείται από το Οθωμανικό ξίφος.

Δημοσιεύτηκε στην ιστσελίδα ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ 17.12.2023

ΚAΖAN-ΚAΖΑN;

Καλώς ή κακώς –μάλλον κακώς-, οι Έλληνες έχουμε μάθει να λειτουργούμε υπό πίεση και μόνο όταν αισθανόμαστε την απειλή ενωνόμαστε. Στα πολύ πρόσφατα, ήταν ο Σόιμπλε των Μνημονίων που άνοιξε τον προβληματισμό για την παραγωγική Ελλάδα και την ανάγκη υπέρβασης του μεταπολιτευτικού παρασιτισμού μας. Ήταν επίσης ο Ερντογάν του «θα σας πνίξουμε στη θάλασσα», του Tayfun, και του Έβρου, που ώθησε την Κυβέρνηση Μητσοτάκη ν αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες, να θέσει στο επίκεντρο την φύλαξη των συνόρων –χερσαίων και θαλάσσιων-και να προχωρήσει σε αμυντικές συμφωνίες.

Η Ελληνική Οικονομία: Κίνδυνοι Απειλές και Δυνατότητες

Με τους δυο παγκόσμιους οικονομικούς πόλους–ΗΠΑ και Κίνα- σε ψυχροπολεμική αντιπαράθεση και με την Ευρωζώνη σε τροχιά ύφεσης –η Γερμανική ατμομηχανή ήδη νοσεί βαρέως-, οι προοπτικές της Ελληνικής οικονομίας δεν μπορεί να είναι ευοίωνες μακροπρόθεσμα.

ΑΕΠ

Η Ελλάδα παρουσιάζει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης  που έφτασαν στο 2,7% το 2ο τρίμηνο του 2023 –πολύ υψηλότερα από τον Ευρωπαϊκό μέσο όρο-, όμως η μεγέθυνση αυτή αποτελεί αναπότρεπτη συνθήκη μιας οικονομίας που έφτασε στο χαμηλότερο αναπτυξιακό επίπεδο την περίοδο της οικονομικής κρίσης, με απώλειες  που ξεπέρασαν το 25% του ΑΕΠ. Το 2023 το ΑΕΠ της χώρας κυμαίνεται στα 195,5 δις € έναντι 239,7 δις € το 2007 –προ οικονομικής κρίσης- και εκτιμάται ότι θα χρειαστούν 15 χρόνια για να επανέλθει στα προ κρίσης χρέους επίπεδα, με μεσο-σταθμικό ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης στο 1,5%. Οι κρατικές επιδοτήσεις της περιόδου της πανδημίας που ξεπέρασαν τα 50 δις €, οι πόροι για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης που κυμάνθηκαν περί τα 10 δις € σε συνδυασμό με τα 70 δις € του Ταμείου Ανάκαμψης και του Νέο ΕΣΠΑ, συνέβαλαν και συμβάλλουν καθοριστικά σ αυτή την μεγέθυνση, τονώνοντας τόσο την ιδιωτική κατανάλωση όσο και τις επενδύσεις που παρουσίασαν ποσοστό αύξησης πάνω από 10% το 2021 και το 2022[1]. Επίσης το τέλος της ποσοτικής χαλάρωσης κι η επαναφορά στους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς στην Ε.Ε, σε συνδυασμό με την απαίτηση υψηλών κεφαλαίων για την προσαρμογή στην πράσινη μετάβαση[2], δεν εγγυώνται τη διατήρηση αυτών των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης τα επόμενα χρόνια.

Αποκαθιστόντας την αποδομητικής ιστοριογραφίας για το Σούλι: το Ζάλογγο κι η «Δεσπω».

Η προσπάθεια αποδόμησης των αιματηρών και συνεχών αγώνων των Σουλιωτών κατά της απολυταρχίας του  Αλή Πασά και των Οθωμανών ιδιαίτερα την περίοδο  από το 1788 έως το 1803 αλλά και μετέπειτα ως την επανάσταση του 1821 και την έξοδο του Μεσολογγίου, είναι εν πολλοίς γνωστή.

Η κυρίαρχη εθνομηδενιστική άποψη περί «νεαρού» –Ελληνικού- Έθνους, απότοκου της Γαλλικής ή της Αμερικάνικης Επανάστασης, του οποίου την δημιουργία επέτρεψαν οι Μεγάλες Δυνάμεις μετά το Ναυαρίνο, θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί αν ξεχνιόμτουσαν οι εκατοντάδες εξεγέρσεις του υπόδουλων Ρωμιών την περίοδο της Οθωμανικής κατάκτησης, με το έπος των Σουλιωτών να δεσπόζει ανάμεσά τους. Εξεγέρσεις που αποτελούν αδιάψευστη μαρτυρία μιας  εδραιωμένης εθνικής συνείδησης και ταυτότητας πολύ πριν την δημιουργία Ελληνικού Κράτους κατά τα δυτικά πρότυπα.