Καλώς ή κακώς –μάλλον κακώς-, οι Έλληνες έχουμε μάθει να λειτουργούμε υπό πίεση και μόνο όταν αισθανόμαστε την απειλή ενωνόμαστε. Στα πολύ πρόσφατα, ήταν ο Σόιμπλε των Μνημονίων που άνοιξε τον προβληματισμό για την παραγωγική Ελλάδα και την ανάγκη υπέρβασης του μεταπολιτευτικού παρασιτισμού μας. Ήταν επίσης ο Ερντογάν του «θα σας πνίξουμε στη θάλασσα», του Tayfun, και του Έβρου, που ώθησε την Κυβέρνηση Μητσοτάκη ν αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες, να θέσει στο επίκεντρο την φύλαξη των συνόρων –χερσαίων και θαλάσσιων-και να προχωρήσει σε αμυντικές συμφωνίες.
Το κλίμα που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες στα συστημικά μέσα, με αποκορύφωμα την επίσκεψη Ερντογαν, την διακήρυξη των Αθηνών και την αναθέρμανση των υπουργικών συμβουλίων Ελλάδας Τουρκίας, φοβάμαι πως θα αδρανοποιήσει τα όσα θετικά βήματα έκανε η χώρα το προηγούμενο διάστημα. Περνώντας μια κεντρική αντίληψη επαναπροσέγγισης, win-win και κατευνασμού, το πολιτικό σύστημα θα επανέλθει στην γνωστή πεπατημένη της εσωτερικής ομφαλοσκόπησης και η ελίτ στην αξιοποίηση των οικονομικών ευκαιριών που περιλαμβάνουν οι συμφωνίες με την Τουρκία για τον τουρισμό και το εμπόριο.
Όμως η μόνη προοπτική ανασυγκρότησης της χώρας δεν μπορεί παρά να εκκινεί από την συλλογική πεποίθηση περί «ακριτικού Ελληνισμού» που προασπίζεται την εδαφική ακεραιότητα ταυτόχρονα με τις αρχές και τις αξίες του Δυτικού Κόσμου, εδώ στα σύνορα με την ισλαμική Ανατολή. Το κατευναστικό δόγμα αναιρεί αυτή την πεποίθηση, αδρανοποιεί τα αντανακλαστικά ασφάλειας της ελληνικής κοινωνίας και επαναφέρει στο κέντρο την παρασιτική μας ευζωία. Κι ενώ κάθε εχέφρον άνθρωπος βλέπει θετικά την ειρήνη και κάποιοι εκτιμούν ότι η Ελλάδα κερδίζει πολύτιμο χρόνο για την εσωτερική ανάταξη της, αυτή εκτιμώ πως δεν θα πραγματοποιηθεί διότι θα προϋπέθετε μια ήδη συνειδητοποιημένη κοινωνική πλειοψηφία κι ένα ώριμο πολιτικό σύστημα ως προς τα μακροπρόθεσμα διακυβεύματα του Ελληνισμού αυτό τον αιώνα. Δυστυχώς όμως εκλείπουν αυτές οι προϋποθέσεις...
9.12.2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου