Σεξουαλικές παρενοχλήσεις και δικαιωματισμός

Με αφορμή την περίπτωση Δ. Λιγνάδη και τον ιδιαίτερο συμβολισμό που αποκτούν οι τραγικές αποκαλύψεις λόγω της θέσης του, διαισθάνομαι ότι σημαντική μερίδα στις δημόσιες τοποθετήσεις επιχειρεί να ταυτίσει τα κρούσματα σεξουαλικής κακοποίησης, ως επί το πλείστον παιδιών, με τον συντηρητισμό και την πατριαρχία. Είναι όμως αυτή η μήτρα συμπεριφορών που στιγματίζει τις παιδικές ψυχές στην πιο αθώα και ευαίσθητη περίοδο της ζωής τους;

Ίσως ναι, θα ήθελα όμως να φωτίσω και μια άλλη πτυχή που σχετίζεται με την «σεξουαλική απελευθέρωση», αίτημα των κοινωνικών κινημάτων της δεκαετίας του 60 , των οποίων υπήρξα θιασώτης στα φοιτητικά μου χρόνια. Απέναντι στην ηθική υποκρισία και στα συντηρητικά ήθη της Καθολικής εκκλησίας ο Μάης του 68 ορθά αμφισβήτησε τον πουριτανισμό και τους ηθικούς φραγμούς, οραματιζόμενος μια κοινωνία όπου θα «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Η πολιτιστική επανάσταση της εποχής όμως ξεπέρασε σε αρκετές περιπτώσεις τα όρια εκείνα που επιτρέπουν την ομαλή συμβίωση των κοινωνικών ομάδων. Εξομοιώνοντας την οικογένεια με «γκουλάκ» και επιτιθέμενοι λυσσαλέα στον «φασισμό των γονιών» κοινωνικές ομάδες υποστήριζαν ότι ο παιδοφιλικός έρωτας απελευθερώνει την σεξουαλικότητα των παιδιών, προϋπόθεση της ψυχο-κοινωνικής τους εξέλιξης. «Μερικά παιδιά ανοίγουν το φερμουάρ μου και αρχίζουν να με χαϊδεύουν ….αν επέμεναν τα χάιδευα κι εγώ» έγραφε στο βιβλίου του «Το μεγάλο παζάρι» το 1975 ο Ντανιέλ Κον Μπεντιτ, αναφερόμενος στις εμπειρίες του από ένα νηπιαγωγείο αντι-αυταρχικής εκπαίδευσης στην Φρανκφούρτη, για να ανασκευάσει στις αρχές του 2000 λέγοντας: «γνωρίζοντας σήμερα τι είναι σεξουαλικές κακοποιήσεις έχω τύψεις που τα έγραψα όλα αυτά». Όταν το 1977 τρείς άντρες καταδικάστηκαν σε τριετή φυλάκιση για χάδια και φιλιά σε παιδιά 13ων και 14ων ετών γνωστοί προοδευτικοί διανοούμενοι της εποχής εξεγέρθηκαν κατά της βαριάς ποινής με κείμενο τους στην Λε Μοντ. Μεταξύ αυτών που υπέγραφαν: οι Ζαν Πολ Σαρτρ, η Σιμόν Ντε Μποβουάρ, ο Ρολάντ Μπαρτ, ο Μισέλ Φουκώ, ο Λουί Αραγκόν και οι μετέπειτα υπουργοί Τζακ Λάνκγ και Μπερνάρ Κουσνέρ! Ο Πασκαλ Μπρυκνέρ και ο Ζορζ Μουστακί υπερασπίζονται δημόσια στα 1979 δηλωμένο παιδόφιλο που ζει με κοριτσάκια 6 ως 12 χρονών με το επιχείρημα « ότι στο πρόσωπο των παιδιών καθρεπτίζεται η ευτυχία που τους φέρνει η σχέση μαζί του»! Στο κόμμα των Γερμανών Πρασίνων λειτούργησαν επί μακρόν παιδοφιλικές ομάδες που ζητούσαν ανοιχτά την από-ποινικοποίηση των σεξουαλικών σχέσεων με ανηλίκους, οδηγώντας το ηγετικό στέλεχος τους Σιμόν Πέτερ το 2014 να ζητήσει μια «μεγάλη συγνώμη» από την Γερμανική κοινωνία. Όταν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ 2 μέρες πριν τις εκλογές του 2019 έφερε για ψήφιση στη Βουλή το νέο ποινικό κώδικα μειώνοντας την αυστηρότητα των ποινών για την παιδεραστία και την ασέλγεια ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένος μ αυτή την παράδοση του «δικαιωματισμού» και τις «επιτρεπτικότητας». Είναι τουλάχιστον υποκριτικό –και ακόμα ποιο επιβαρυντικό για την ψυχολογία των θυμάτων – να επιχειρείται αυτές τις μέρες κομματική εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου! Στο Δυτικό Κόσμο ήταν πολλοί εκείνοι από τις πρωτοπορίες που έκαναν δημόσια την αυτοκριτική και παραδέχτηκαν τα ιδεολογικά λάθη και τα αδιέξοδα των πρακτικών τους (βλέπε για παράδειγμα την αυτοκριτική του ένοπλου στην Ιταλία σε σχέση με την περίπτωση Κουφοντίνα). Στη χώρα μας μια ανάλογη αυτοκριτική δυστυχώς δεν έχει γίνει συντηρώντας μια κοινωνική Βαβέλ κι έναν εμφύλιο χωρίς υπόβαθρο που ενίοτε εκτρέπεται σε κανιβαλισμό και ανθρωποφαγία.

Αν κάτι θα είχε νόημα να συζητηθεί στην αυριανή συζήτηση των πολιτικών αρχηγών στη Βουλή είναι η συναίνεση για ένα δημόσιο πλαίσιο προστασίας των παιδιών και των ανηλίκων. Ένα πλαίσιο αυστηροποίησης των ποινών, επιτάχυνσης των διαδικασιών έκδοσης δικαστικών αποφάσεων, άμεσων ελέγχων καταγγελιών σε υπηρεσίες που σχετίζονται με παιδιά (πχ εκπαιδευτικοί), τακτών και απροειδοποίητων ελέγχων στα δεκάδες ιδιωτικά ιδρύματα «φιλοξενίας» παιδιών και στις ΜΚΟ που διακινούν τα ασυνόδευτα ανήλικα, άμεσης και αποτελεσματικότερης παρέμβασης του σώματος ηλεκτρονικού εγκλήματος με συστηματική ενημέρωση των οικογενειών κοκ. Κάθε αδυναμία της Πολιτείας να αποκαταστήσει το περί δικαίου αίσθημα και να αντιμετωπίσει τις αιτίες των κοινωνικών παθολογιών οδηγεί, όταν κατακάθεται ο «κουρνιαχτός», σε μεγαλύτερο μηδενισμό και στον νέο-συντηρητισμό της αυτό-επιτήρησης….