Tα οικογενειακά, μικρής κλίμακας, αγροκτήματα θα έπρεπε ν αποτελούν βασικό πυλώνα της τοπικής ανάπτυξης διότι μεταξύ άλλων συμβάλλουν στην διασφάλιση βασικών διατροφικών αναγκών, στην συμπλήρωση του εισοδήματος των χαμηλο-συνταξιούχων του ΟΓΑ, στη διατήρηση της βιοποικιλότητας και της ιστορικής συνέχειας του κάθε τόπου. Τα χρόνια της οικονομικής κρίσης επιβαρύνθηκαν με υπέρμετρη φορολογία που σε συνδυασμό με την υποβάθμιση των δημόσιων υποδομών οδηγήθηκαν σε απαξίωση με συνέπεια την ερήμωση της περιφέρειας. Σήμερα ένα μέρος αυτών συντηρούνται μετά κόπων και βασάνων από υπέργηρους η πωλούνται σε εξευτελιστικές τιμές μαζί με σπίτια σε αλλοδαπούς (κυρίως Αλβανούς) η πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για την διασφάλιση της μόνιμης εγκατάστασης των πρόσφατα μαζικά αφιχθέντων μεταναστών, αλλοιώνοντας στο άμεσο μέλλον την πληθυσμιακή σύνθεση πολλών χωριών στην περιφέρεια.
