1000 μέρες Ουκρανική αντίσταση.

 

Τα τελευταία 25 χρόνια γινόμαστε μάρτυρες της παλινόρθωσης δυο μεγάλων αυτοκρατοριών στην ευρύτερη γειτονιά μας: της Ρώσικης και της Οθωμανικής. Παλινόρθωση που συντελείται λόγω του κενού ισχύος που δημιούργησε η Αμερικανική στρατιωτική υποχώρηση και η εσωτερική παρακμή των Δυτικών κοινωνιών. Οι υποστηριχτές δήθεν της ειρήνης με παγιοποίηση της κατάληψης εδαφών της Ανατολικής Ουκρανίας από την Ρωσία, που στοιχίζονται πίσω από τις δηλώσεις Τραμπ για ολοκλήρωση του πολέμου σε 24 ώρες, εάν πραγματοποιηθούν, θ’ αποτελέσουν ένα ακόμα βήμα της Ρωσικής επέκτασης στην Ανατολική Ευρώπη και στις χώρες της Βαλτικής. Άλλωστε και η παγιοποίηση της Τουρκικής εισβολής στο 36% της Κύπρου αποτέλεσε το έναυσμα του Τουρκικού αναθεωρητισμού στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο ήδη από το 1974, που συντελείτε σήμερα με την Γαλάζια Πατρίδα, το Τουρκο- λιβυκό Μνημόνιο και την αξίωση της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.

Τασσόμαστε λοιπόν χωρίς μεν αλλά με την Ουκρανική αντίσταση αφού οι μοίρα μας είναι κοινή ως δυο λαοί ακρίτες που ο μόνος όρος για να υπάρχουν ως συλλογικά υποκείμενα σε τούτο τον αιώνα είναι η αντίσταση σε υπέρτερες απολυταρχίες.

Γιατί οι δικτάτορες απαξιούν το διεθνές δίκαιο και φοβούνται την ισχύ της αντίστασης....

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του ΑΡΔΗΝ 19.11.2024

Τραμπ: ο 47ος Πρόεδρος των ΗΠΑ.

 

Δύο είναι τα καθοριστικά ζητήματα της επικράτησης πολιτικών δυνάμεων τύπου Τράμπ όπου κι αν γίνονται εκλογές στη Δύση: το μεταναστευτικό κι η woke ατζέντα. Το νόημα της παραδοσιακής οικογένειας και η διαφύλαξη του συνόρου ως στοιχείο συλλογικής ταυτότητας αποτελούν τις τελευταίες γραμμές άμυνας των λευκών δυτικών που βάλλονται από τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης και την κουλτούρα της ακύρωσης.

Ενόψει της επετείου του 1940.

Κάθε χρόνο τούτη τη μέρα επαναφέρουμε στη συλλογική μας μνήμη το ΟΧΙ ως σύμβολο ενότητας και παλλαϊκής αντίστασης ενός λαού που επιστρατεύτηκε χαμογελαστός και με αυταπάρνηση για να πολεμήσει έναν υπέρτερο εχθρό και να θυσιαστεί. Οι Έλληνες το 1940 πολεμήσαμε όχι μόνο κατά του φασισμού -στον οποίο κάποιοι εστιάζουν αποκλειστικά σήμερα- αλλά κυρίως και αρχικά κατά της Ιταλίας, η οποία αποτελούσε γεωπολιτικό ανταγωνιστή της Ελλάδας στην περιοχή της Μεσογείου, ήδη από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων. Οι Ιταλοί κατείχαν τα Δωδεκάνησα από το 1912 και ήταν αυτοί που κατέβαλαν διπλωματικές πιέσεις ώστε να μην αποδοθεί στην Ελλάδα η Βόρεια Ήπειρος παρά τις τρείς απελευθερώσεις της από τον Ελληνικό στρατό, φοβούμενοι την γεωπολιτική ισχύ μιας Ελλάδας που θα εκτείνονταν από την Αδριατική έως την Ανατολική Μεσόγειο.

Το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς ή ο Ελληνικός λαός; Το είπε ο Μεταξάς εκφράζοντας το παλλαϊκό αίσθημα ενός λαού που είχε γαλουχηθεί στα νάματα των ποιητών και των λογοτεχνών της γενιάς του 30 και βίωνε την εσωτερική παραγωγική ισχύ με την συμβολή των εκατομμυρίων προσφύγων που είχαν εισρεύσει μετά το 22.