Αν θέλουμε να αποφύγουμε τον πόλεμο….

Είναι αναμφίβολα θετική και έχει την υποστήριξη όλων μας η κινητοποίηση της Ελληνικής διπλωματίας , των αρμόδιων Υπουργών και του Πρωθυπουργού για καταγγελία στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε των νέων τυχοδιωκτισμών της Άγκυρας, με την υπογραφή του «Μνημονίου Τουρκίας –Λιβύης». Μια συμφωνία που έρχεται σε κατάφορη αντίθεση με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας αφού εν τοις πράγμασι καταργεί την υφαλοκρηπίδα των Ελληνικών νησιών του Ν Ανατολικού Αιγαίου και της Κρήτης ενώ καθιστά Τουρκικό νησί το Καστελόριζο!

Είναι προφανώς σημαντική η υποστήριξη των Ελληνικών θέσεων από την Γαλλία, την Ιταλία –εσχάτως και την Ολλανδία!- (όχι όμως τη «φιλότουρκη» Γερμανίας), μέρους των ΗΠΑ –εκτός Προέδρου Τράμπ-, της Ρωσίας -παρά την συνεργασία Πούτιν –Ερντογάν-, του Ισραήλ της Αιγύπτου και βεβαίως της μερίδας εκείνης της Λιβύης υπό τον στρατηγό Χαφτάρ.

Όμως τίποτα απ όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να αποτρέψουν ένα πολεμικό επεισόδιο και την περεταίρω εκτράχυνση της Τουρκικής επιθετικότητας. Η Ελληνική Κυβέρνηση έχει περιθώριο  40 ημερών από την κύρωση αυτής της συμφωνίας να καταγγείλει επίσημα το Μνημόνιο Τουρκίας –Λιβύης  και να υποβάλλει στον ΟΗΕ νέα οριοθετημένη ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας Κύπρου και Αιγύπτου, με την απαιτούμενη διπλωματική πίεση προς την τελευταία. Αυτή η κίνηση θα έστελνε την διένεξη Ελλάδας Τουρκίας στη Χάγη και το εκεί δικαστήριο θα αποφάσιζε τελεσίδικα για την νομιμότητα των ΑΟΖ. Η κίνηση αυτή θα πρέπει να γίνει στο πλαίσιο του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών και να τύχει της πλήρους στήριξης της αντιπολίτευσης και του συνόλου του Πολιτικού Κόσμου. Κάθε αδράνεια η υπαναχώρηση καθιστά την Κυβέρνηση και τα Πολιτικά κόμματα υπόλογα για ότι θα συμβεί.

Αναπτυξιακό Νομοσχέδιο;

Για ακόμα μια φορά κατατίθεται προς ψήφιση ένα αναπτυξιακό νομοσχέδιο με βασικό αναπτυξιακό κριτήριο τo εργασιακό κόστος   χωρίς  να λαμβάνει δλδ υπόψη του τις ιδιαίτερες συνθήκες αποικιοποίησης της χώρας καθώς και το υποκείμενο που μπορεί να επωμιστεί την αναπτυξιακή διαδικασία.

Ακόμα όμως πιο ελλειμματική  είναι η στάση των συνδικάτων που συμπεριφέρονται σαν να μην έχουν επιβληθεί 3 Μνημόνια με μόνιμη επιτροπεία, φτωχοποίηση των μεσαίων   στρωμάτων και διάλυση των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα. Η επίθεση στις κλαδικές συμβάσεις των οποίων θα υπερισχύουν οι επιχειρησιακές σε περιπτώσεις κινδύνου πτώχευσης μιας επιχείρησης, αποτελεί  ένα γκρίζο σημείο του νομοσχεδίου, δεδομένης της απουσίας ελεγκτικών μηχανισμών που να είναι σε θέση να αξιολογούν την κατάσταση κινδύνου μιας επιχείρησης ώστε να αποφεύγονται τυχόν αυθαιρεσίες. Το δεύτερο επίμαχο ζήτημα που αφορά στο προαπαιτούμενο του 50+1% του αριθμού των εργαζομένων προκειμένου να ληφθεί απόφαση για απεργία, είναι προφανές ότι αποτελεί χτύπημα στις συνήθεις συνδικαλιστικές  πρακτικές υπο-αντιπροσώπευσης των εργαζομένων στη διαδικασία λήψης αποφάσεων για κινητοποιήσεις στις Γενικές Συνελεύσεις. Αναφερόμαστε στον δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα , τις  τράπεζες και συγκεκριμένους κλάδους των οποίων οι εργαζόμενοι έχουν ακόμα μια μορφή συνδικαλιστικής εκπροσώπησης. Παρά τις δυσκολίες της εφαρμογής του μέτρου των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, οι συνδικαλιστικοί φορείς θα όφειλαν, εφόσον ενδιαφέρονταν για την αντιπροσωπευτικότερη λήψη των  αποφάσεων,  να συζητήσουν την εφαρμογή ενός τέτοιου μέτρου, για παράδειγμα στα Πανελλαδικά σωματεία ή σε όσα εκπροσωπούν εργαζόμενους με εκ περιτροπής ωράρια.  Όμως τα ισχνά δημοκρατικά αντανακλαστικά τους αποδεικνύονται όταν  οι γενικές απεργίες  με ελάχιστη συμμετοχή οδηγούν σε παράλυση του αστικού ιστού 2 φορές μέσα σ ένα 10μερο και ουδείς ενδιαφέρεται για τον κοινωνικό αντίκτυπο!