Για την δολοφονία Κατσίφα

Πέρα  από τα προφανή συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους συγγενείς του Κωσταντίνου Κατσίφα που με «υπερβάλλον ζήλο» εξέφραζε τους πόθους και το παράπονο του για τα τεκταινόμενα στην Β Ήπειρο, υπάρχει ένα ουσιαστικότερο ζήτημα που αφορά στην Ελληνική μητρόπολη και είναι αυτό της αδιαφορίας και της πλήρους εγκατάλειψης του Βόρειο-ηπειρωτικού Ελληνισμού.

Η Ελληνική μειονότητα της Βορείου Ηπείρου αποτελεί,μετά την μαζική επιστροφή των Ελλήνων Ποντίων της πρώην Σοβιετικής Ένωσηςστις αρχές του 90, το τελευταίο υπόλειμμα του ακμάζοντος και συμπαγούς παροικιακού Ελληνισμού που εκτείνονταν από την Μαύρη θάλασσα κ’ την Μικρά Ασία έως την κάτω Ιταλία και από την Αίγυπτο κ’την Μέση Ανατολή μέχρι το Βουκουρέστι και το Ιάσιο.

Μετά το σκάνδαλο των πυραμίδων στις Αλβανικές Τράπεζες το 1997, το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων της περιοχής αυτής  εγκατέλειψε τα χωριά και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, όπου πλέον κατοικούν μόνιμα πάνω από 200χιλ. ‘Έκτοτε η Ελληνική πολιτεία άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν χωρίς κανένα σχέδιο, έδωσε ελάχιστα κίνητρα -κι ότι δόθηκε χάθηκε στο δρόμο από την διαφθορά- για την  επιστροφή τους. Κατάσταση που νομοτελειακά οδηγεί στην εξαφάνιση αυτού του τελευταίου υπολείμματος Ελλήνων στην περιοχή. Φωτεινή εξαίρεση  ίσως το ποιμαντικό και κοινωνικό έργο του Αναστάσιου, παρότι κι ο ίδιος όντας απομονωμένος έχει σχεδόν ξεχαστεί και η διαδοχή του τίθεται εν αμφιβόλω. Ανάλογη βεβαίως είναι η εγκατάλειψη του συνόλου των ορεινών χωριών στην Ελληνική μεθόριο,  καθιστώντας τους λιγοστούς γέροντες-μόνιμους κατοίκους έρμαια των πλιατσικολόγων , των διαρρηκτών και των μαφιόζων. Δε χρειάζεται πολύ φαντασία για να καταλάβει κάποιος ότι σταδιακά το κενό αυτών των περιοχών θα αποικιστεί από τον ακμάζοντα δημογραφικά Αλβανικό πληθυσμό και τους μόνιμα εγκαταστημένους μετανάστες μουσουλμάνους που εισρέουν ακόμα ανεξέλεγκτα στη χώρα.

Κι ενώ το Ελληνικό κράτος, τα κόμματα και η διανόηση της υδροκέφαλης πρωτεύουσας στρέφουν επιδεικτικά την πλάτη στα τελευταία υπολείμματα του Ελληνισμού της διασποράς,, η Αλβανία επιχειρεί την εδαφική της επέκταση μέσω της μειονότητας του Κοσσόβου, του Πρεσέβου  και των Σκοπίων και ανακινεί με τον πλέον επίσημο τρόπο το «Τσάμικο» έναντι της Ελλάδας. Για να μην αναφέρουμε την  Τουρκία που επιχειρεί να καταστήσει, μέσω του Προξενείου και των ψευτο-μουφτήδων, την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης στρατηγική μειονότητα για την εδαφική της επέκταση στην Ελληνική Θράκη κατ αναλογία της εισβολής και της κατοχής της Κύπρου.

Κι όταν βέβαια εγκαταλείπεις στην τύχη του μια ολόκληρη περιοχή είναι προφανές ότι θα μείνουν λίγοι «ακραίοι» να υπερασπιστούν ότι έχει απομείνει και επειδή είναι «ακραίοι» θα χρησιμοποιούνται από τους «politicalcorrect» του Κολωνακίου, ως αποτροπή για όσους τολμήσουν να  θέσουν τα ευρύτερα διακυβεύματα, αφήνοντας έτσι την περιοχή στον πλήρη έλεγχο του Αλβανικού και Τουρκικού εθνικισμού καθώς και των σχεδίων του ΝΑΤΟ  για τα Δυτικά Βαλκάνια. Βέβαια για τους εδώ προοδευτικούς είναι «ακραίοι και φασίστες» όσοι αναφέρονται στα προφανή δικαιώματα των Ελλήνων της Β Ηπείρου –όπως  άλλωστε ήταν  και ο αγώνας της ΕΟΚΑ το 56-59- αλλά είναι προφανώς επαναστάτες η Παλαιστινιακή Χαμάς, ο ΙΡΑ, οι Βάσκοι αυτονομιστές και οι Ζαπατίστας…..!

Είναι κλασικό άλλωστε το επιχείρημα της στάσης των προοδευτικών-αριστερών και δημοκρατικών συμπολιτών μας και των κομματικών τους επιτελείων, ότι παραδοσιακά το Β Ηπειρωτικό ήταν ζήτημα  των «Δεξιών» αφού αφενός δεν υπήρχε περίπτωση καταπίεσης στον «κομμουνιστικό παράδεισο», ο «νέος άνθρωπος» δεν θα έχει ανάγκη καμία ταυτότητα παρά μόνο την «ταξική» και άρα  η όποια διεκδίκηση στρεφόταν κατά του  καθεστώτος του Χότζα  αποτελούσε καπιταλιστική μεθόδευση και οπισθοδρόμηση. Με την επικράτηση δε του οικονομικού και πολιτιστικού φιλελευθερισμού στην Δεξιά και στην Αριστερά στα φάση της παγκοσμιοποίησης,  φτάσαμε στο έσχατο σημείο ν  αναφέρεται στο Β Ηπειρωτικό μόνο η Χρυσή Αυγή!

Κι όμως θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αν τα σχολεία μας οργάνωναν τις εκδρομές τους εκεί αντί της Μυκόνου και της Αράχοβας, αν τα Παν/μια μας οργάνωναν εκεί  εκπαιδευτικά campus, αν οι Δήμοι μας ενίσχυαν  τις αδελφοποιήσεις με τους εκεί Δήμους αξιοποιώντας τα διακρατικά κονδύλια  για την παραγωγική ανασυγκρότηση, αν οι οργανώσεις της αποδημίας πέρα από τα φολκλορικά τους δρώμενα, οργάνωναν παρεμβάσεις έμπρακτης συμπαράστασης των Ελλήνων της Χιμάρας όταν το Αλβανικό καθεστώς γκρέμιζε τις εκκλησίες και τα σπίτια τους… αν ο Δημοκρατικός πατριωτισμός αντιμετωπιζόταν ως Αρετή και όχι σαν κατάρα, αν….