Παρουσίαση βιβλίου: Το κτήμα που βλέπει στη θάλασσα

Το βιβλίο του συναγωνιστή «εθνικόφρονα αναρχοκομουνιστή» Τάσου είναι ένα ελπιδοφόρο πολιτικό δοκίμιο που ανιχνεύει απαντήσεις και ρεαλιστικές διεξόδους στην τρέχουσα πολύπλευρη κρίση που διάγουμε ως Εθνικός σχηματισμός.

 Το βιβλίο είναι ελπιδοφόρο γιατί ανιχνεύει πρακτικά μια διέξοδο ζωής για  τους νέους – μάλιστα για τους πολύ νέους -αποφοίτους του τοπικού ΕΠΑΛ που εργάζεται ως καθηγητής και τιμά τον ρόλο του-.  Οι νέοι που είναι οι μεγάλοι απόντες από τα δια-δραματισθέντα των τελευταίων χρόνων της κρίσης στον τόπο μας αφού επιλέγουν ως λύση την φυγή ενώ διακατέχονται από μια γενικότερη στάση παθητικότητας και μοιρολατρίας. Ο Tάσος τους παροτρύνει να μείνουν όχι γενικά στη χώρα αλλά στον τόπο τους, να συνευρεθούν και να δώσουν περιεχόμενο στην παρέα τους…περιεχόμενο που να συνδέετε μ ένα όραμα που εν τέλει είναι η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για την ζωή τους.

1^η επισήμανση:  είναι πολύ καίρια η  ηλικιακή παράμετρος γιατί οι νεαροί της παρέας είναι ακόμα «παρέα, δεμένοι μεταξύ τους και με τον τόπο τους».Γνωρίζουμε δυστυχώς πως το πέρασμα των νέων –ειδικά της επαρχίας- από τις σπουδές λειτουργούσε συνήθως διαλυτικά σ αυτή την οργανική σχέση με τις ρίζες τους : αφενός το παν/μιο ήταν το «ανδρο» των εθνο-μηδενιστικών αντιλήψεων ο δε καριερισμός των νέων επιστημόνων συνδέονταν κυρίως με τις υπηρεσίες, το Δημόσιο και το ατομικιστικό-καταναλωτικό πρότυπο των μεγάλων αστικών κέντρων ήταν το συνώνυμο της επιτυχίας. Σπάνια οι νέοι επιστήμονες γυρνούσαν στην επαρχία , σπάνια καταπιάνονταν με παραγωγικές δραστηριότητες των γονιών και των παππούδων τους  ακόμα πιο σπάνια επιχειρούσαν συλλογικά.

Το βιβλίο το διάβασα το καλοκαίρι και μου άρεσε γιατί σε πολλές πτυχές του ανακάλυψα τα δικά μου βιώματα –πέρα από την έμμεση αναφορά  στο πρόσωπο μου ως εκπρόσωπος της συνεταιριστικής τράπεζας και  ευχαριστώ ιδιαίτερα γι αυτή την αναφορά-. Ένοιωσα πως το βιβλίο μιλάει για τις δικές μου πρωτοβουλίες και έχει έναν ρεαλισμό ώστε να αποτυπώνει τις πραγματικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους εγχειρήματα –εναλλακτικά όπως τα ονομάζαμε -. Κι είναι όλα αυτά που αναφέρονται εδώ: ο συντηρητισμός της ελληνικής οικογένειας που ενοχοποιεί κάθε εγχείρημα συλλογικότητας, το κράτος και οι θεσμοί που απογοητεύουν και αδρανοποιούν κάθε προσπάθεια επιχειρηματικότητας , τα ναρκωτικά και το αλκοόλ που εξαρτούν και αδρανοποιούν τα νέα παιδιά , οι μετανάστες και  οι φασίστες που δημιουργούν ένα εχθρικό τοπίο …..εν τέλη ο ίδιος ο εαυτός μας : ο εγωισμός , τα πάθη , το έλλειμμα επικοινωνίας , το έλλειμμα εμπιστοσύνης ,  ο τρόπος που βιώνουμε τον έρωτα , τα αντι- αισθητικά μας πρότυπα…ο σύγχρονος Μηδενισμός ( όλα όσα είναι τα πνευματικά και ψυχικά προαπαιτούμενα – το εποικοδόμημα για να θυμηθούμε τον Μαρξ , που χάθηκαν αυτά τα 30 χρόνια και αντικαταστήθηκαν με τηλεοπτικά πρότυπα- σκουπίδια, με την κακογουστιά της συλλογικής μας έκφρασης , με την ημιμάθεια μας). Όλα αυτά που εν τέλει εξηγούν γιατί δεν απαντήσαμε στην τρόικα και στους Γερμανούς με ένα μετα-υλιστικό πρότυπο ζωής με παραγωγική ανασυγκρότηση και κοινωνική αλληλεγγύη  και γιατί οι αντιδράσεις μας κυρίαρχα στράφηκαν στη βία και στους τραμπουκισμούς της Χ.Α ή στις αυτοκτονίες και στη φυγή….Όλα αυτά που συνιστούν την πνευματική και πολιτιστική μας αναγέννηση και θα προϋπέθεταν μια «πραγματική επανάσταση» και μια ριζική αναμόρφωση του περιεχομένου της παιδείας μας και όχι αυτές της ανοησίες περί Λευκών εβδομάδων και άλλων φαιδρών. Νομίζω πως όλα αυτά τα ελλείμματα –προϋποθέσεις του πνευματικού και συλλογικού μας εποικοδομήματος , καλύπτονται από την μυστηριώδη γυναικεία μορφή (ίσως την Παναγία  μας η τον από μηχανής θεό της αρχαίας τραγωδίας ) που δίνει λύσεις στα προβλήματα και  κουράγιο στα νέα παιδιά να συνεχίσουν .

Τέλος να πω για το εγχείρημα που αποτελεί την πρόταση του βιβλίου για τους νέους σ αυτό που ονομάζουμε «εκσυγχρονισμό της παράδοσης μας» : την αγροτο-τουριστική μονάδα .

2^η επισήμανση : Η σημασία της αναφορά  του τόπου, -της Αργολίδας-, ένας τόπος κι ένα κτήμα εγκαταλειμμένο  που δεν  έχει εκμαυλιστεί απ τον μαζικό τουρισμό. Γιατί ο αγροτο-τουρισμός ξεκινάει ακριβώς μ αυτή την εξερεύνηση της ταυτότητας του τόπου : έθιμα και παραδόσεις , μουσικά ακούσματα , μνημεία, παλιές ιστορίες, συνταγές , οικολογικές ευαισθησίες , είναι τα βασικά συστατικά που εγγυώνται την βιωσιμότητα αυτών των πρωτοβουλιών. Δυστυχώς ο τρόπος λειτουργίας των ευρωπαϊκών προγραμμάτων,  άφησαν ελάχιστα θετικά παραδείγματα και στον τομέα αυτό. Στις καλύτερες περιπτώσεις πρόκειται για  μικρούς τουριστικούς ξενώνες  που αντιμετωπίζουν όμως  τους επισκέπτες σαν κλασικούς τουρίστες στις χειρότερες περιπτώσεις μιλάμε για «αρπαχτές» ανακαινίσεων τύπου Λιάπη , η για μονάδες που έκλεισαν μετά την πάροδο της 5ετίας αφού η αδειοδοτήσεις και οι εγκρίσεις δίνονταν χωρίς σχέδιο και ουσιαστικά κριτήρια αξιολόγησης .

Διαφοροποιούμενος από την τάση αυτή ο Τάσος ξεκινάει την δραστηριότητα με την αναζήτηση της αυτοχρηματοδότησης από  την λειτουργία της καντίνας ενώ όταν φτάνει η στιγμή της λειτουργίας, οι αναγκαίοι πόροι αναζητούνται όχι από τα Κοινοτικά Χρήματα -που δίνονται μόνο σε ατομικές επιχειρήσεις με επικεφαλής- αλλά από την Ηθική Τράπεζα –που είναι το ζητούμενο σήμερα για την στήριξη εγχειρημάτων κοινωνικής και εναλλακτικής οικονομίας.

Ο Τάσος επιχειρεί στο βιβλίο μια ουσιαστική προσέγγιση των όρων βιωσιμότητας  μιας αγροτο-τουριστικής μονάδας: στην ανακαίνιση του κτηρίου αναφέρεται στις παραδοσιακές κατεργασίες των υλικών, στην χρήση του ξύλου και της πέτρας στα χνάρια της τοπικής αρχιτεκτονικής παράδοσης μας. Στη γαστρονομία αναφέρεται στη σύνδεση με την τοπική παραγωγή βιολογικών προϊόντων , στην μεσογειακή διατροφή , στα βότανα και στα αρωματικά φυτά –αυτό που σε κάποιες περιπτώσεις έχει εφαρμοστεί με επιτυχία δλδ την σύνδεση της αγροτουριστικής μονάδας μ ένα επισκέψιμο αγρόκτημα στο οποίο δουλεύουν οι επισκέπτες –πελάτες, πχ Αρκαδία 150 στρ). Στην επισκεψιμότητα και στην ξενάγηση των επισκεπτών στα ιστορικά μνημεία του τόπου , όπως για παράδειγμα στο Ρέθυμνο «το σπίτι του δυόσμου και της ρίγανης».Όλα αυτά που προϋποθέτουν μια βασική παιδεία αλλά και μια συνεχή εκπαίδευση των συμμετεχόντων με σκοπό την επίτευξη των ποιοτικών και οικολογικών  όρων λειτουργίας .

Τελειώνοντας νομίζω πως ο Τάσος αποτυπώνει μια ακόμα ποιο ελπιδοφόρα προσέγγιση που ίσως ν αποτελέσει το αντικείμενο ενός νέου βιβλίου του. Η επιλογή των νέων να μείνουν μαζί αφήνοντας πίσω τον παλιό τρόπο ζωής , είναι μια αμυδρή προσέγγιση για την οργάνωση μιας κοινότητας ενός εναλλακτικού χωριού από ανθρώπους που έμπρακτα βίωσαν πετυχημένα την περιπέτεια της αυτό-οργάνωσης και της συλλογικότητας ως όρο επιβίωσης δικής τους και της πατρίδας μας.

Καλοτάξιδο το βιβλίο φίλε Τάσο!