Πολύς λόγος γίνεται για τα ψηλά ποσοστά που συγκεντρώνουν οι Οικολόγοι –Πράσινοι στις δημοσκοπήσεις για τις Βουλευτικές και τις Ευρωεκλογές. Είναι σαφής η τάση διαφοροποίησης του εκλογικού σώματος από τα δύο μεγάλα κόμματα –δεδομένης της βαθιάς παρακμής στην οποία έχουν περιέλθει-. Παρ όλη όμως την κρίση του κοινοβουλευτικού συστήματος και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μας δεν φαίνεται να υπάρχουν ικανές αντι-συστημικές πολιτικές και κοινωνικές ομάδες για να κάνουν την υπέρβαση. Έτσι η πρόθεση ψήφου προς τους Οικολόγους, ενώ συνιστά μορφή διαμαρτυρίας -σε μια περίοδο έντασης των Οικολογικών προβλημάτων στην χώρα μας και διεθνώς- , δεν φαίνεται να έχει την δυναμική ενός βαθύτερου μετασχηματισμού που έχει ανάγκη ο τόπος για να υπερβεί το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει. Αυτό γιατί οι Οικολόγοι-Πράσινοι αποτελούν κομμάτι του συστήματος και μάλιστα το ποιο παγκοσμιοποιημένο!
Είναι αλήθεια ότι η ισχνή παρουσία της κοινωνίας των πολιτών στην χώρα μας αλλά και σε όλες τις πρωην σοσιαλιστικές χώρες των Βαλκανίων και της Αν. Ευρώπης καθιστούσαν τις κοινωνικές διεργασίες -ως απόρροια των κοινωνικών κινημάτων του 68 στη Δύση- αξιοζήλευτες για πολλούς συντρόφους του Οικολογικού χώρου και των Κοινωνικών Κινημάτων, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την πλήρη αποδοχή του ιδεολογικού υποβάθρου των Πράσινων κομμάτων της κεντρικής Ευρώπης από το νεότευκτο οικολογικό κίνημα της χώρας μας, απολύτως φυσικό, αφού ο ελληνικός παρασιτισμός δεν επέτρεψε να δημιουργηθούν κοινωνικά κινήματα και θεωρητικά ρεύματα τέτοια που να έχουν την βάση τους στις ιδιαίτερες ανάγκες της περιοχής μας. Συνέβη λοιπόν –σε διαφορετική κλίμακα η ίδια μορφή ιδεολογικής εξάρτησης που είχε το Ελληνικό ΚΚΕ από την Κομιντέρν και την Σοβιετική Ρωσία με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες στα εθνικά ζητήματα της χώρας μας μετά το Β’ Πόλεμο.
Να προσθέσουμε επίσης ότι πέραν του παρασιτισμού και του μιμητισμού, η ακολουθία με το Ευρωπαϊκό κέντρο ήταν προς το οικονομικό συμφέρον των προσώπων –εκφραστών της Πράσινης Πολιτικής στη χώρα μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον ότι η κατ ευφημισμό Κοινωνία των Πολιτών στην Ελλάδα της δεκαετίας του 90 επιδοτήθηκε αδρά από εκατοντάδες προγράμματα και πρωτοβουλίες στο όνομα της Οικολογίας και της Κοινωνικής Συνοχής . Διακεκριμένα στελέχη αυτού του χώρου έφτασαν έως το αξίωμα του Υφυπουργού στην περίοδο της Σημιτικής Διακυβέρνησης ενώ στελέχωσαν μια σειρά από Κρατικο-δίαιτα και Ευρωπαϊκό-δίαιτα ινστιτούτα και ερευνητικά κέντρα! Να μην ξεχνάμε επίσης τα πολλαπλά δίκτυα με κέντρο τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον που με τις χορηγίες των κάθε λογής Σόρος πέτυχαν την ιδεολογική νομιμοποίηση των σχεδίων της Νέας Τάξης με το πρόσχημα της στήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πολύ-πολιτισμικότητας και της βιώσιμης ανάπτυξης . Την ίδια στιγμή οι Κοινωνικά και Οικολογικά ευαίσθητες ΜΚΟ καταστρατήγησαν –πρώτες αυτές –τις εργασιακές σχέσεις και την πρόσβαση σ έναν αξιοπρεπή μισθό με ασφαλιστική κάλυψη, με το πρόσχημα του εθελοντισμού και τις περιοδικότητας των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων , σε αντίθεση με τους εκπροσώπους τους που ήταν αδρά αμειβόμενοι από πολλές παράλληλες πηγές . Πως λοιπόν να μην στηρίζουν αυτοί την Ευρώπη και να μην είναι το πλέον ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα μαζί με τον αντιστοίχων συμφερόντων Συνασπισμό; Άλλωστε είναι αυτοί που στο πρόγραμμα τους υπερ-θεματίζουν για την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπερ-κράτους –με οικολογικές και κοινωνικές ευαισθησίες – καθώς και για μια κεντρική ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική –υπο τον Σολάνα; -ενώ τα εθνικά κοινοβούλια θα πρέπει να μετατραπούν σε απλούς διεκπεραιωτές της κύρωσης των ευρωπαϊκών οδηγιών! Μήπως άραγε αυτό δεν θυμίζει σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης που τόσο πολύ του ασκήσαμε κριτική για το έλλειμμα δημοκρατίας που το χαρακτήριζε;
Σήμερα λοιπόν που το έγκλημα του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας συντελέστηκε , τα Βαλκάνια έγιναν μια αποικία του ΝΑΤΟ ενώ η Τουρκία διατηρεί και επαυξάνει τον ηγεμονικό της ρόλο στην περιοχή με την στήριξη της ηγεσίας των Πράσινων που συναίνεσε σ όλα αυτά ισχυρίζονται ότι υπήρξαν διαφορετικές προσεγγίσεις στο εσωτερικό τους για να δικαιολογήσουν τον υποτιθέμενο πλουραλισμό και ριζοσπαστισμό τους. Αυτό όμως που σηματοδοτεί η σημερινή κρίση της παρικμασμένης παγκοσμιοποίησης είναι πως παρήλθε εκείνη η εποχή που μπορείς να τα έχεις καλά και με τα κέντρα που προωθούν την παγκοσμιοποίηση και ταυτόχρονα να εκφράζεις αυτούς που πλήττονται απ’ αυτή (λαούς , κοινωνικές ομάδες , οικοσυστήματα κλπ). Παρέρχεται η εποχή όπου το δήθεν προοδευτικό και δημοκρατικό συνάδει με τις ποιο συντηρητικές και αντι-δημοκρατικές επιλογές .Διότι είναι αυτοί που στο όνομα της δημοκρατίας ζητάνε για παράδειγμα την επανάληψη του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία με σκοπό την επικύρωση του ευρω-συντάγματος (Κον Μπετίτ), τάσσονται αναφανδόν υπέρ της ευρωπαϊκής ένταξης της στρατοκρατικής Τουρκίας ενώ καταδικάζουν μονομερώς τον Σερβικό και τον Ρωσικό εθνικισμό , διακηρύττουν υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κόσσοβο και στο Θιβέτ αλλά δεν λεν κουβέντα για τους έλληνες αγνοουμένους την Κύπρο, για τους Κούρδους της Τουρκίας, τους Παλαιστινίους κοκ
Στην Οικονομία, για την υπέρβαση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, προτείνουν ένα Πράσινο New Deal για την δημιουργία 5 εκατ. Νέων θέσεων εργασίας στην Πράσινη Οικονομία , υπερθεματίζουν για την πράσινη κατανάλωση και την Κοινωνική ευθύνη των επιχειρήσεων, δεν αναφέρουν τίποτα όμως για την ανάγκη ριζικού περιορισμού της κατανάλωσης των ευρωπαίων και ενός σχεδίου από-ανάπτυξης της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου που είναι το μόνο εφικτό σχέδιο για να μειωθεί το Οικολογικό αποτύπωμα της Δύσης και για να επιτραπεί η ισότιμη και βιώσιμη ανάπτυξη στον υπόλοιπο κόσμο. Καμία αναφορά στην αρχή της υπέρμετρης αποδοτικότητας της οικονομίας που σε συνδυασμό με την τεχνο-οικονομική μεγα-μηχανή αποτελούν «ύβρη» και παράγοντα αποσταθεροποίησης σε πλανητικό επίπεδο. Δυστυχώς τα Πράσινα κόμματα στην Ευρώπη πιστά στον ευρωπαίο-κεντρισμό παραμένουν δέσμια του εργαλεικαού διαφωτισμού και της νεωτερικότητας αδυνατώντας να προβάλλουν ένα διαφορετικό πρόταγμα ζωής και κοινωνικών σχέσεων που θα αποτελούσε διέξοδο από την κρίση του Δυτικού πολιτισμού .
Η δική μας εκδοχή για ένα Πράσινο Κίνημα που συνάδει με τις ιδιαιτερότητες του γεωπολιτικού μας χώρου, είναι αυτή που συμβάλλει εμπράκτως στην ανάδειξη μιας Βαλκανικής και Μεσογειακής Οικο-τοπίας ξεφεύγοντας κατ’ αρχήν από την αγγλοσαξονική Ευρώπη, τα παγκοσμιοποιημένα χρηματιστήρια της Φρανκφούρτης , το Ευρώ , τη μανιώδη Αμερικανοποίηση και θεαματικοποίηση του τρόπου ζωής μας, την εμπορευματοποίηση των πάντων αλλά και που προλαμβάνει την νέο-οθωμανική κυριαρχία στο γεωπολιτικό μας χώρο και την διάλυση της Κοινωνικής συνοχής με την αθρόα εισροή μεταναστών. Πιστοί στις αρχές του Αριστοτέλη, την Πατερική μας Παράδοση θα έπρεπε να θεμελιώσουμε μια Οικολογική ουτοπία βασισμένη σε μια νέα ηθική που να εδράζεται στην αίσθηση του μέτρου , στην φρόνηση και στην ορθότητα αλλά και στην ανάδειξη των αξιών των Κοινοτήτων μας που αποθείθηκαν βία από την Οθωμανική κυριαρχία και την Δυτική αποικιοκρατία . Ένα νέο κοινωνικό πρόταγμα βασισμένο στην αλληλεγγύη, στις σχέσεις των «προσώπων» , στην τέχνη του ζην, σε μια διαφορετική σύλληψη για την ζωή και τον θάνατο. Μια τέτοια Οικολογική προσέγγιση που θα γινόταν βίωμα ζωής για την επανα-θεμελίωση του βίου μας, είναι η μόνο εκδοχή για το άνοιγμα προς τους γείτονες μας εγκαθιδρύοντας έναν αληθινό διάλογο ανάμεσα σε λαούς και κουλτούρες πέρα από επιβολές και μιμητισμούς .Έως τότε είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίζουμε –με την όποια ταυτόχρονη κριτική- το Έθνος-Κράτος : το μόνο πραγματικό επίπεδο που νομιμοποιείται ακόμα από την ψήφο των πολιτών. Ταυτόχρονα επιζητούμε τον βαθύτερο μετασχηματισμό του ώστε να διασφαλίζει την εθνική μας κυριαρχία τόσο έναντι των μεγάλων πολυεθνικών συμφερόντων όσο και του νεο-Οθωμανισμού με προοπτική την μελλοντική του υπέρβαση τόσο προς την άμεση δημοκρατία των νέων Κοινοτήτων όσο και προς την Βαλκανική Ενότητα.
Μια τέτοια προσέγγιση στο σταυροδρόμι αυτό μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής , του Βορρά και του Νότου , εδώ στα Βαλκάνια και στην Ν. Ανατολική Ευρώπη είναι η μόνη εκδοχή που θα συνέβαλλε στην από-δυτικοποίηση του κόσμου -κόντρα στις δυτικοποιημένες ελίτ-, ικανή για την επανα-καθορισμό και της ίδιας της Ευρώπης .
Είναι αλήθεια ότι η ισχνή παρουσία της κοινωνίας των πολιτών στην χώρα μας αλλά και σε όλες τις πρωην σοσιαλιστικές χώρες των Βαλκανίων και της Αν. Ευρώπης καθιστούσαν τις κοινωνικές διεργασίες -ως απόρροια των κοινωνικών κινημάτων του 68 στη Δύση- αξιοζήλευτες για πολλούς συντρόφους του Οικολογικού χώρου και των Κοινωνικών Κινημάτων, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την πλήρη αποδοχή του ιδεολογικού υποβάθρου των Πράσινων κομμάτων της κεντρικής Ευρώπης από το νεότευκτο οικολογικό κίνημα της χώρας μας, απολύτως φυσικό, αφού ο ελληνικός παρασιτισμός δεν επέτρεψε να δημιουργηθούν κοινωνικά κινήματα και θεωρητικά ρεύματα τέτοια που να έχουν την βάση τους στις ιδιαίτερες ανάγκες της περιοχής μας. Συνέβη λοιπόν –σε διαφορετική κλίμακα η ίδια μορφή ιδεολογικής εξάρτησης που είχε το Ελληνικό ΚΚΕ από την Κομιντέρν και την Σοβιετική Ρωσία με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες στα εθνικά ζητήματα της χώρας μας μετά το Β’ Πόλεμο.
Να προσθέσουμε επίσης ότι πέραν του παρασιτισμού και του μιμητισμού, η ακολουθία με το Ευρωπαϊκό κέντρο ήταν προς το οικονομικό συμφέρον των προσώπων –εκφραστών της Πράσινης Πολιτικής στη χώρα μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον ότι η κατ ευφημισμό Κοινωνία των Πολιτών στην Ελλάδα της δεκαετίας του 90 επιδοτήθηκε αδρά από εκατοντάδες προγράμματα και πρωτοβουλίες στο όνομα της Οικολογίας και της Κοινωνικής Συνοχής . Διακεκριμένα στελέχη αυτού του χώρου έφτασαν έως το αξίωμα του Υφυπουργού στην περίοδο της Σημιτικής Διακυβέρνησης ενώ στελέχωσαν μια σειρά από Κρατικο-δίαιτα και Ευρωπαϊκό-δίαιτα ινστιτούτα και ερευνητικά κέντρα! Να μην ξεχνάμε επίσης τα πολλαπλά δίκτυα με κέντρο τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον που με τις χορηγίες των κάθε λογής Σόρος πέτυχαν την ιδεολογική νομιμοποίηση των σχεδίων της Νέας Τάξης με το πρόσχημα της στήριξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πολύ-πολιτισμικότητας και της βιώσιμης ανάπτυξης . Την ίδια στιγμή οι Κοινωνικά και Οικολογικά ευαίσθητες ΜΚΟ καταστρατήγησαν –πρώτες αυτές –τις εργασιακές σχέσεις και την πρόσβαση σ έναν αξιοπρεπή μισθό με ασφαλιστική κάλυψη, με το πρόσχημα του εθελοντισμού και τις περιοδικότητας των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων , σε αντίθεση με τους εκπροσώπους τους που ήταν αδρά αμειβόμενοι από πολλές παράλληλες πηγές . Πως λοιπόν να μην στηρίζουν αυτοί την Ευρώπη και να μην είναι το πλέον ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα μαζί με τον αντιστοίχων συμφερόντων Συνασπισμό; Άλλωστε είναι αυτοί που στο πρόγραμμα τους υπερ-θεματίζουν για την δημιουργία ενός ευρωπαϊκού υπερ-κράτους –με οικολογικές και κοινωνικές ευαισθησίες – καθώς και για μια κεντρική ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική –υπο τον Σολάνα; -ενώ τα εθνικά κοινοβούλια θα πρέπει να μετατραπούν σε απλούς διεκπεραιωτές της κύρωσης των ευρωπαϊκών οδηγιών! Μήπως άραγε αυτό δεν θυμίζει σοβιετικό μοντέλο διακυβέρνησης που τόσο πολύ του ασκήσαμε κριτική για το έλλειμμα δημοκρατίας που το χαρακτήριζε;
Σήμερα λοιπόν που το έγκλημα του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας συντελέστηκε , τα Βαλκάνια έγιναν μια αποικία του ΝΑΤΟ ενώ η Τουρκία διατηρεί και επαυξάνει τον ηγεμονικό της ρόλο στην περιοχή με την στήριξη της ηγεσίας των Πράσινων που συναίνεσε σ όλα αυτά ισχυρίζονται ότι υπήρξαν διαφορετικές προσεγγίσεις στο εσωτερικό τους για να δικαιολογήσουν τον υποτιθέμενο πλουραλισμό και ριζοσπαστισμό τους. Αυτό όμως που σηματοδοτεί η σημερινή κρίση της παρικμασμένης παγκοσμιοποίησης είναι πως παρήλθε εκείνη η εποχή που μπορείς να τα έχεις καλά και με τα κέντρα που προωθούν την παγκοσμιοποίηση και ταυτόχρονα να εκφράζεις αυτούς που πλήττονται απ’ αυτή (λαούς , κοινωνικές ομάδες , οικοσυστήματα κλπ). Παρέρχεται η εποχή όπου το δήθεν προοδευτικό και δημοκρατικό συνάδει με τις ποιο συντηρητικές και αντι-δημοκρατικές επιλογές .Διότι είναι αυτοί που στο όνομα της δημοκρατίας ζητάνε για παράδειγμα την επανάληψη του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία με σκοπό την επικύρωση του ευρω-συντάγματος (Κον Μπετίτ), τάσσονται αναφανδόν υπέρ της ευρωπαϊκής ένταξης της στρατοκρατικής Τουρκίας ενώ καταδικάζουν μονομερώς τον Σερβικό και τον Ρωσικό εθνικισμό , διακηρύττουν υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Κόσσοβο και στο Θιβέτ αλλά δεν λεν κουβέντα για τους έλληνες αγνοουμένους την Κύπρο, για τους Κούρδους της Τουρκίας, τους Παλαιστινίους κοκ
Στην Οικονομία, για την υπέρβαση της τρέχουσας οικονομικής κρίσης, προτείνουν ένα Πράσινο New Deal για την δημιουργία 5 εκατ. Νέων θέσεων εργασίας στην Πράσινη Οικονομία , υπερθεματίζουν για την πράσινη κατανάλωση και την Κοινωνική ευθύνη των επιχειρήσεων, δεν αναφέρουν τίποτα όμως για την ανάγκη ριζικού περιορισμού της κατανάλωσης των ευρωπαίων και ενός σχεδίου από-ανάπτυξης της Ευρώπης και του δυτικού κόσμου που είναι το μόνο εφικτό σχέδιο για να μειωθεί το Οικολογικό αποτύπωμα της Δύσης και για να επιτραπεί η ισότιμη και βιώσιμη ανάπτυξη στον υπόλοιπο κόσμο. Καμία αναφορά στην αρχή της υπέρμετρης αποδοτικότητας της οικονομίας που σε συνδυασμό με την τεχνο-οικονομική μεγα-μηχανή αποτελούν «ύβρη» και παράγοντα αποσταθεροποίησης σε πλανητικό επίπεδο. Δυστυχώς τα Πράσινα κόμματα στην Ευρώπη πιστά στον ευρωπαίο-κεντρισμό παραμένουν δέσμια του εργαλεικαού διαφωτισμού και της νεωτερικότητας αδυνατώντας να προβάλλουν ένα διαφορετικό πρόταγμα ζωής και κοινωνικών σχέσεων που θα αποτελούσε διέξοδο από την κρίση του Δυτικού πολιτισμού .
Η δική μας εκδοχή για ένα Πράσινο Κίνημα που συνάδει με τις ιδιαιτερότητες του γεωπολιτικού μας χώρου, είναι αυτή που συμβάλλει εμπράκτως στην ανάδειξη μιας Βαλκανικής και Μεσογειακής Οικο-τοπίας ξεφεύγοντας κατ’ αρχήν από την αγγλοσαξονική Ευρώπη, τα παγκοσμιοποιημένα χρηματιστήρια της Φρανκφούρτης , το Ευρώ , τη μανιώδη Αμερικανοποίηση και θεαματικοποίηση του τρόπου ζωής μας, την εμπορευματοποίηση των πάντων αλλά και που προλαμβάνει την νέο-οθωμανική κυριαρχία στο γεωπολιτικό μας χώρο και την διάλυση της Κοινωνικής συνοχής με την αθρόα εισροή μεταναστών. Πιστοί στις αρχές του Αριστοτέλη, την Πατερική μας Παράδοση θα έπρεπε να θεμελιώσουμε μια Οικολογική ουτοπία βασισμένη σε μια νέα ηθική που να εδράζεται στην αίσθηση του μέτρου , στην φρόνηση και στην ορθότητα αλλά και στην ανάδειξη των αξιών των Κοινοτήτων μας που αποθείθηκαν βία από την Οθωμανική κυριαρχία και την Δυτική αποικιοκρατία . Ένα νέο κοινωνικό πρόταγμα βασισμένο στην αλληλεγγύη, στις σχέσεις των «προσώπων» , στην τέχνη του ζην, σε μια διαφορετική σύλληψη για την ζωή και τον θάνατο. Μια τέτοια Οικολογική προσέγγιση που θα γινόταν βίωμα ζωής για την επανα-θεμελίωση του βίου μας, είναι η μόνο εκδοχή για το άνοιγμα προς τους γείτονες μας εγκαθιδρύοντας έναν αληθινό διάλογο ανάμεσα σε λαούς και κουλτούρες πέρα από επιβολές και μιμητισμούς .Έως τότε είμαστε υποχρεωμένοι να στηρίζουμε –με την όποια ταυτόχρονη κριτική- το Έθνος-Κράτος : το μόνο πραγματικό επίπεδο που νομιμοποιείται ακόμα από την ψήφο των πολιτών. Ταυτόχρονα επιζητούμε τον βαθύτερο μετασχηματισμό του ώστε να διασφαλίζει την εθνική μας κυριαρχία τόσο έναντι των μεγάλων πολυεθνικών συμφερόντων όσο και του νεο-Οθωμανισμού με προοπτική την μελλοντική του υπέρβαση τόσο προς την άμεση δημοκρατία των νέων Κοινοτήτων όσο και προς την Βαλκανική Ενότητα.
Μια τέτοια προσέγγιση στο σταυροδρόμι αυτό μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής , του Βορρά και του Νότου , εδώ στα Βαλκάνια και στην Ν. Ανατολική Ευρώπη είναι η μόνη εκδοχή που θα συνέβαλλε στην από-δυτικοποίηση του κόσμου -κόντρα στις δυτικοποιημένες ελίτ-, ικανή για την επανα-καθορισμό και της ίδιας της Ευρώπης .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου