Οι πρόσφατες εκφάνσεις κοινωνικής βίας –καθημερινές ληστείες, εμπρησμοί, εκτελέσεις κοκ- αποτελούν έκφραση της εξελισσόμενης Κοινωνικής κρίσης στην χώρα μας. Η κρίση της «μονοπολικής παγκοσμιοποίησης» δημιουργεί κραδασμούς στην παρασιτική ένταξη της χώρας μας στον Δυτικό κόσμο με σημαντικά πλήγματα στους ποιο «παγκοσμιοποιημένους» τομείς της οικονομίας μας : ναυτιλία , τουρισμός, τράπεζες κλπ η έκταση των οποίων θα αποκορυφωθεί μετά το προσεχές καλοκαίρι.
Η έκρηξη της ανεργίας η οποία συνδυάζεται με ένταση της κοινωνικής ανασφάλειας, διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και του αποκλεισμού προοιωνίζει φαινόμενα συντηρητισμού που τείνουν να εκδηλωθούν με την μορφή ενός γενικευμένου πολέμου όλων εναντίων όλων και που πιθανά να οδηγήσει σε μετωπικές συγκρούσεις μεταξύ των πληττόμενων μεσο-στρωμάτων και των μεταναστών. Η ενδεχόμενη αυτή εξέλιξη εξηγείται από τα παρασιτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας , την ανυπαρξία –έως τώρα – του κοινωνικού υποκειμένου που θα κάνει πράξη την θετική υπέρβαση της κρίσης, τα ατομιστικά μηδενιστικά και καταναλωτικά πρότυπα σε συνδυασμό με την απουσία συλλογικού οράματος από το πολιτικό σύστημα της χώρας και την συνδικαλιστική μας ηγεσία. Το τέλος αυτής της ιστορικής περιόδου που δημιούργησε μια επίπλαστη αίσθηση ευδαιμονίας αρχικά μέσα από το βόλεμα στο δημόσιο, από την καταπάτηση της γης και στη συνέχεια μέσω του Χρηματιστηρίου, της Ολυμπιάδας , της υπερ-εκμετάλλευσης των σωρευθέντων μεταναστών, οδηγεί σταδιακά σε κοινωνικές εκρήξεις που δεν φαίνεται να έχουν χαρακτηριστικά ουσιαστικών ανατροπών και διεξόδων δεδομένης και της μεγάλης κρίσης της Αριστεράς στον τόπο μας .
Ήδη το τελευταίο 4μηνο έχουμε 17.000 νέες απολύσεις ενώ περί τους 3000 εργαζόμενους στην Β. Ελλάδα εξαναγκάστηκαν με την απειλή της απόλυσης να αποδεχθούν τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης με μείωση των αποδοχών και των ασφαλιστικών εισφορών τους .Το σενάριο βαίνει ζοφερό αφού έως το τέλος του χρόνου προβλέπονται τουλάχιστον 100χιλ απολύσεις! Οι ευρωπαϊκές ελίτ –στο πρόσφατο ECOFIN- σε πλήρη συγχορδία με την πολιτική ηγεσία της χώρας και σε μια μνημειώδη πολιτική επιλογή που αποδεικνύει την πλήρη αποκοπή τους από την Κοινωνική πραγματικότητα, προτάσσουν την διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και επικαλούνται το καθεστώς επιτήρησης για όσες οικονομίες υπερβαίνουν το έλλειμμα του 3% καθώς και την επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης . Για ποια ευελιξία όμως να μιλήσουμε στη χώρα μας όταν 1 στους 3 εργαζόμενους εργάζεται με καθεστώς προσωρινής , εποχιακής η αδήλωτης εργασίας;
Παροιμιώδης η υποκρισία του Κου Αλμούνια ο οποίος ουδέποτε επικαλέσθηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας όταν το ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο μετέφερε τον εθνικό μας πλούτο στα υπερεθνικά κέντρα μέσω του σκανδάλου του χρηματιστηρίου , όταν το πολυεθνικό κεφάλαιο σε συγχορδία με τους εγχώριους κατασκευαστές διαπλεκόμενους βύθιζε την χώρα στο χρέος για την κατασκευή των Ολυμπιακών έργων , ούτε βεβαίως όταν εξαγγέλθηκε το σχέδιο σωτηρίας των Τραπεζών με τα 28δις €! Επιπλέον επιτείνεται το αδιέξοδο του πολιτικού εγχειρήματος όταν είναι γνωστό πως η σημερινή κρίση είναι κρίση υπερ-συσσώρευσης κεφαλαίου το οποίο αντί να τεθεί σε κυκλοφορία μέσω μιας αναδιανεμητικής πολιτικής υπέρ της στήριξης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής κρίσης συσσωρεύεται ακόμα περισσότερο στις εθνικές και υπερεθνικές ελίτ. Ενώ στην ατζέντα των Κοινωνικών εταίρων της Ε.Ε τίθεται ξανά το αίτημα της επαναφοράς σε δασμολογικές πολιτικές , στην επαν-εθνικοποίηση της παραγωγής και στον κρατικό παρεμβατισμό, στην Ελλάδα το βασικό αίτημα του νέο-φιλελεύθερου επιτελείου του Υπ. Οικονομικών παραμένουν οι ιδιωτικοποιήσεις -με κάθε τίμημα- και ο περιορισμός του Κράτους . Άραγε δεν ενθυμούνται οι σημερινοί κρατούντες τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων στα τέλη της δεκαετίας του 70 που ανέλαβε την διάσωση των Προβληματικών επιχειρήσεων όταν μεσούσης της πετρελαϊκής κρίσης της δεκαετίας του 70 και της ανόδου του εγχώριου εργατικού κινήματος, το ιδιωτικό κεφάλαιο της χώρας μετέφερε μαζικά τα κέρδη του στους φορολογικούς παραδείσους και εγκατέλειπε χρεοκοπημένες τις επιχειρήσεις του αντί να τις εκσυγχρονίσει;
Η αποτυχία της διαχείρισης της εθνικής οικονομίας από την εγχώρια αστική τάξη αλλά και από τους διευθυντές –διαχειριστές του Κράτους -κατά την διάρκεια της Πασοκικής διακυβέρνησης- θέτει επι τάπητος την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της αναπτυξιακής στρατηγικής της χώρας μας στη σημερινή κρίση.
Μια στρατηγική που λαμβάνοντας υπόψη την εξάρτηση της χώρας και την καταναλωτική-ηθική και πνευματική εξαχρείωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, θα έπρεπε να θέσει με νέους όρους την επανα-θεμελίωση της εθνικής οικονομίας αλλά και την εδραίωση της θέσης της χώρας μας στο πλαίσιο ενός διακριτού Βαλκανικού πόλου μεταξύ Ανατολής και Δύσης . Η επανα-θεμελίωση της παραγωγικής βάσης της χώρας αποτελεί αδήριτη ανάγκη όταν σήμερα παρουσιάζεται μείωση κατά 10% της ήδη ισχνής βιομηχανικής παραγωγής έναντι της περσινής περιόδου, ενώ οι ανύπαρκτες εξαγωγές μας μειώθηκαν σε ετήσια βάση κατά 22%! Αυτό θα σήμαινε πρακτικά μια στροφή στην περιφερειακή οργάνωση της παραγωγής με προοπτική α) την ενεργειακή και β) την διατροφική αυτάρκεια της χώρας καθώς και γ) την ανασυγκρότηση της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας για την ανάσχεση των συνεχών προκλήσεων και παραβιάσεων των συνόρων μας γεγονός που θα έδινε την απαιτούμενη ώθηση στην έρευνα και στην εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και της ΚτΠ ενώ θα προωθούσε στρατηγικές συνεργασίες με την Ρωσία και την Κίνα. Η ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας περνάει επιπλέον αναπόφευκτα από τον ριζικό περιορισμό των καταναλωτικών τάσεων και ιδιαιτέρως των πολυτελών & ενεργοβόρων εμπορευμάτων προς όφελος των εμπορευμάτων κοινωνικής χρήσης μέσω συνδυασμού δασμών και «πράσινης φορολογίας».
Στο κοινωνικό επίπεδο απαιτείται η λήψη μέτρων για την κοινωνική ενσωμάτωση ενός ποσοστού των υφιστάμενων μεταναστών που είναι απαραίτητοι για την εθνική οικονομία με παράλληλη στήριξη της ομαλής επανόδου των υπολοίπων στις χώρες προέλευση τους . Η Ελλάδα θα έπρεπε να πιέσει για μια ουσιαστική βοήθεια των χωρών του βορρά προς την περιφέρεια ακριβώς για την υποστήριξη της επιστροφής επιπλέον μεταναστών. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα υπάρξουν κοινωνικές εντάσεις εθνοτικού χαρακτήρα με αποτέλεσμα την άνοδο των ακροδεξιών και ρατσιστικών πολιτικών εκφάνσεων (βλέπε ΛΑΟΣ).
Στο θέμα του χαρακτήρα του παραγωγικού προτύπου προτείνεται η ανασύσταση νέων μορφών συνεταιριστικών επιχειρήσεων που θα ενσωματώσουν και θα εκσυγχρονίζουν στοιχεία της Κοινοτικής μας παράδοσης σε συνδυασμό με τις νέες μορφές εναλλακτικών επιχειρήσεων που αναδύθηκαν σ όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια ως απάντηση της κοινωνίας στην λεηλασία του πλούτου και του περιβάλλοντος από τις πολυεθνικές εταιρίες και τους Πολιτικούς υπαλλήλους τους .
Η ενδυνάμωση τέλος των τοπικών και περιφερειακών ανταλλαγών στα Βαλκάνια , την Αν. Ευρώπη και την Ρωσία αποτελεί την σημαντικότερη διέξοδο του πλεονάσματος της εγχώριας παραγωγής σε αντίθεση με το εμπορικό άνοιγμα των Ελληνικών επιχειρήσεων προς τον Δυτικό Κόσμο που οδήγησε στην χρεοκοπία τους .
Το νέο υποκείμενο θα πρέπει να αναζητηθεί στα νέα πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων με επισφαλή εργασία , στους νέους αγρότες και στις σποραδικές πρωτοβουλίες ανασύστασης χωριών και εγκαταλειμμένων περιοχών , στις τοπικές πρωτοβουλίες στην περιφέρεια, στους εθνοτικούς συλλόγους και σωματεία, στις πρωτοβουλίες καταναλωτών και στους εναπομείναντες ενεργούς πολίτες που διαφοροποιούνται από τον κατεστημένο τρόπο ζωής πέρα από τους γηρασμένους και παρηκμασμένους πολιτικούς σχηματισμούς που εξάντλησαν τον ιστορικό κύκλο της μεταπολίτευσης .
Η έκρηξη της ανεργίας η οποία συνδυάζεται με ένταση της κοινωνικής ανασφάλειας, διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων και του αποκλεισμού προοιωνίζει φαινόμενα συντηρητισμού που τείνουν να εκδηλωθούν με την μορφή ενός γενικευμένου πολέμου όλων εναντίων όλων και που πιθανά να οδηγήσει σε μετωπικές συγκρούσεις μεταξύ των πληττόμενων μεσο-στρωμάτων και των μεταναστών. Η ενδεχόμενη αυτή εξέλιξη εξηγείται από τα παρασιτικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας , την ανυπαρξία –έως τώρα – του κοινωνικού υποκειμένου που θα κάνει πράξη την θετική υπέρβαση της κρίσης, τα ατομιστικά μηδενιστικά και καταναλωτικά πρότυπα σε συνδυασμό με την απουσία συλλογικού οράματος από το πολιτικό σύστημα της χώρας και την συνδικαλιστική μας ηγεσία. Το τέλος αυτής της ιστορικής περιόδου που δημιούργησε μια επίπλαστη αίσθηση ευδαιμονίας αρχικά μέσα από το βόλεμα στο δημόσιο, από την καταπάτηση της γης και στη συνέχεια μέσω του Χρηματιστηρίου, της Ολυμπιάδας , της υπερ-εκμετάλλευσης των σωρευθέντων μεταναστών, οδηγεί σταδιακά σε κοινωνικές εκρήξεις που δεν φαίνεται να έχουν χαρακτηριστικά ουσιαστικών ανατροπών και διεξόδων δεδομένης και της μεγάλης κρίσης της Αριστεράς στον τόπο μας .
Ήδη το τελευταίο 4μηνο έχουμε 17.000 νέες απολύσεις ενώ περί τους 3000 εργαζόμενους στην Β. Ελλάδα εξαναγκάστηκαν με την απειλή της απόλυσης να αποδεχθούν τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης με μείωση των αποδοχών και των ασφαλιστικών εισφορών τους .Το σενάριο βαίνει ζοφερό αφού έως το τέλος του χρόνου προβλέπονται τουλάχιστον 100χιλ απολύσεις! Οι ευρωπαϊκές ελίτ –στο πρόσφατο ECOFIN- σε πλήρη συγχορδία με την πολιτική ηγεσία της χώρας και σε μια μνημειώδη πολιτική επιλογή που αποδεικνύει την πλήρη αποκοπή τους από την Κοινωνική πραγματικότητα, προτάσσουν την διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και επικαλούνται το καθεστώς επιτήρησης για όσες οικονομίες υπερβαίνουν το έλλειμμα του 3% καθώς και την επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης . Για ποια ευελιξία όμως να μιλήσουμε στη χώρα μας όταν 1 στους 3 εργαζόμενους εργάζεται με καθεστώς προσωρινής , εποχιακής η αδήλωτης εργασίας;
Παροιμιώδης η υποκρισία του Κου Αλμούνια ο οποίος ουδέποτε επικαλέσθηκε το Σύμφωνο Σταθερότητας όταν το ευρωπαϊκό χρηματιστικό κεφάλαιο μετέφερε τον εθνικό μας πλούτο στα υπερεθνικά κέντρα μέσω του σκανδάλου του χρηματιστηρίου , όταν το πολυεθνικό κεφάλαιο σε συγχορδία με τους εγχώριους κατασκευαστές διαπλεκόμενους βύθιζε την χώρα στο χρέος για την κατασκευή των Ολυμπιακών έργων , ούτε βεβαίως όταν εξαγγέλθηκε το σχέδιο σωτηρίας των Τραπεζών με τα 28δις €! Επιπλέον επιτείνεται το αδιέξοδο του πολιτικού εγχειρήματος όταν είναι γνωστό πως η σημερινή κρίση είναι κρίση υπερ-συσσώρευσης κεφαλαίου το οποίο αντί να τεθεί σε κυκλοφορία μέσω μιας αναδιανεμητικής πολιτικής υπέρ της στήριξης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και την αποκατάσταση της περιβαλλοντικής κρίσης συσσωρεύεται ακόμα περισσότερο στις εθνικές και υπερεθνικές ελίτ. Ενώ στην ατζέντα των Κοινωνικών εταίρων της Ε.Ε τίθεται ξανά το αίτημα της επαναφοράς σε δασμολογικές πολιτικές , στην επαν-εθνικοποίηση της παραγωγής και στον κρατικό παρεμβατισμό, στην Ελλάδα το βασικό αίτημα του νέο-φιλελεύθερου επιτελείου του Υπ. Οικονομικών παραμένουν οι ιδιωτικοποιήσεις -με κάθε τίμημα- και ο περιορισμός του Κράτους . Άραγε δεν ενθυμούνται οι σημερινοί κρατούντες τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων στα τέλη της δεκαετίας του 70 που ανέλαβε την διάσωση των Προβληματικών επιχειρήσεων όταν μεσούσης της πετρελαϊκής κρίσης της δεκαετίας του 70 και της ανόδου του εγχώριου εργατικού κινήματος, το ιδιωτικό κεφάλαιο της χώρας μετέφερε μαζικά τα κέρδη του στους φορολογικούς παραδείσους και εγκατέλειπε χρεοκοπημένες τις επιχειρήσεις του αντί να τις εκσυγχρονίσει;
Η αποτυχία της διαχείρισης της εθνικής οικονομίας από την εγχώρια αστική τάξη αλλά και από τους διευθυντές –διαχειριστές του Κράτους -κατά την διάρκεια της Πασοκικής διακυβέρνησης- θέτει επι τάπητος την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της αναπτυξιακής στρατηγικής της χώρας μας στη σημερινή κρίση.
Μια στρατηγική που λαμβάνοντας υπόψη την εξάρτηση της χώρας και την καταναλωτική-ηθική και πνευματική εξαχρείωση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, θα έπρεπε να θέσει με νέους όρους την επανα-θεμελίωση της εθνικής οικονομίας αλλά και την εδραίωση της θέσης της χώρας μας στο πλαίσιο ενός διακριτού Βαλκανικού πόλου μεταξύ Ανατολής και Δύσης . Η επανα-θεμελίωση της παραγωγικής βάσης της χώρας αποτελεί αδήριτη ανάγκη όταν σήμερα παρουσιάζεται μείωση κατά 10% της ήδη ισχνής βιομηχανικής παραγωγής έναντι της περσινής περιόδου, ενώ οι ανύπαρκτες εξαγωγές μας μειώθηκαν σε ετήσια βάση κατά 22%! Αυτό θα σήμαινε πρακτικά μια στροφή στην περιφερειακή οργάνωση της παραγωγής με προοπτική α) την ενεργειακή και β) την διατροφική αυτάρκεια της χώρας καθώς και γ) την ανασυγκρότηση της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας για την ανάσχεση των συνεχών προκλήσεων και παραβιάσεων των συνόρων μας γεγονός που θα έδινε την απαιτούμενη ώθηση στην έρευνα και στην εφαρμογή των νέων τεχνολογιών και της ΚτΠ ενώ θα προωθούσε στρατηγικές συνεργασίες με την Ρωσία και την Κίνα. Η ανασυγκρότηση της εθνικής οικονομίας περνάει επιπλέον αναπόφευκτα από τον ριζικό περιορισμό των καταναλωτικών τάσεων και ιδιαιτέρως των πολυτελών & ενεργοβόρων εμπορευμάτων προς όφελος των εμπορευμάτων κοινωνικής χρήσης μέσω συνδυασμού δασμών και «πράσινης φορολογίας».
Στο κοινωνικό επίπεδο απαιτείται η λήψη μέτρων για την κοινωνική ενσωμάτωση ενός ποσοστού των υφιστάμενων μεταναστών που είναι απαραίτητοι για την εθνική οικονομία με παράλληλη στήριξη της ομαλής επανόδου των υπολοίπων στις χώρες προέλευση τους . Η Ελλάδα θα έπρεπε να πιέσει για μια ουσιαστική βοήθεια των χωρών του βορρά προς την περιφέρεια ακριβώς για την υποστήριξη της επιστροφής επιπλέον μεταναστών. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα υπάρξουν κοινωνικές εντάσεις εθνοτικού χαρακτήρα με αποτέλεσμα την άνοδο των ακροδεξιών και ρατσιστικών πολιτικών εκφάνσεων (βλέπε ΛΑΟΣ).
Στο θέμα του χαρακτήρα του παραγωγικού προτύπου προτείνεται η ανασύσταση νέων μορφών συνεταιριστικών επιχειρήσεων που θα ενσωματώσουν και θα εκσυγχρονίζουν στοιχεία της Κοινοτικής μας παράδοσης σε συνδυασμό με τις νέες μορφές εναλλακτικών επιχειρήσεων που αναδύθηκαν σ όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια ως απάντηση της κοινωνίας στην λεηλασία του πλούτου και του περιβάλλοντος από τις πολυεθνικές εταιρίες και τους Πολιτικούς υπαλλήλους τους .
Η ενδυνάμωση τέλος των τοπικών και περιφερειακών ανταλλαγών στα Βαλκάνια , την Αν. Ευρώπη και την Ρωσία αποτελεί την σημαντικότερη διέξοδο του πλεονάσματος της εγχώριας παραγωγής σε αντίθεση με το εμπορικό άνοιγμα των Ελληνικών επιχειρήσεων προς τον Δυτικό Κόσμο που οδήγησε στην χρεοκοπία τους .
Το νέο υποκείμενο θα πρέπει να αναζητηθεί στα νέα πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων με επισφαλή εργασία , στους νέους αγρότες και στις σποραδικές πρωτοβουλίες ανασύστασης χωριών και εγκαταλειμμένων περιοχών , στις τοπικές πρωτοβουλίες στην περιφέρεια, στους εθνοτικούς συλλόγους και σωματεία, στις πρωτοβουλίες καταναλωτών και στους εναπομείναντες ενεργούς πολίτες που διαφοροποιούνται από τον κατεστημένο τρόπο ζωής πέρα από τους γηρασμένους και παρηκμασμένους πολιτικούς σχηματισμούς που εξάντλησαν τον ιστορικό κύκλο της μεταπολίτευσης .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου