Ιρανική εξέγερση

 

 Τις προάλλες με ρώτησε φίλος σε διαδικτυακή συζήτηση, πως συνάδουν αυτά που υποστηρίζω σήμερα στις αναρτήσεις μου, με την ενεργή συμμετοχή μου στα κοινωνικά και οικολογικά κινήματα της δεκαετίας του 80;

Απαντώ λοιπόν εν μέρη με αφορμή τα τρέχοντα:

Το κίνημα των Ιρανών γυναικών με το συμβολικό κάψιμο της μαντίλας και το κόψιμο των μαλλιών, μετά την αποτρόπαια δολοφονία της 22χρονης Κούρδισας από την «αστυνομία ηθών» του καθεστώτος, αποτελεί πραγματικό κοινωνικό κίνημα κατά της γυναικείας καταπίεσης και του κρατικού αυταρχισμού στον μουσουλμανικό κόσμο, συνέχεια των φεμινιστικών και νεολαιίστικων κινημάτων της Δύσης και των εξεγέρσεων που ακολούθησαν ρατσιστικών δολοφονιών όπως για παράδειγμα του Λούθερ Κίνγκ, του Μάλκομ Χ ή ….του Σωτήρη Πέτρουλα.

Η Ουκρανική αυτό-οργάνωση και αντίσταση και το Κουρδικό αντάρτικο αποτελούν στις μέρες μας τις κυριότερες μορφές αντίστασης παγκοσμίως –και έπεται και η δική μας σειρά- στον σύγχρονο δεσποτισμό και αναθεωρητισμό της Τουρκίας και της Ρωσίας, συνέχεια εκείνων των Βιετκόνγκ, του Λατινοαμερικάνικου αντάρτικου και ….της ΕΟΚΑ.

Αυτά είναι τα σημερινά απελευθερωτικά υποκείμενα που αποτελούν την συνέχεια των αντιαυταρχικών αγώνων του Μάη του 68, της Άνοιξης της Πράγας και των αντι-αποικιακών κινημάτων της δεκαετίας του 60 που τότε υποστήριζα. Η σιγή ιχθύος των όψιμων «προοδευτικών» απέναντι στην ρατσιστική ισλαμική βία και τον Ρωσικό μιλιταρισμό αποτελούν ένδειξη του κάλπικου ανθρωπισμού τους που υπαγορεύεται από πρεσβείες και ιδρύματα για την εξυπηρέτηση γεωπολιτικών συμφερόντων, πολιτικής ατζέντας και στενών κομματικών ωφελειών.

23/09/2022