Η απόφαση της νέας Κυβέρνησης να απομακρύνει από την εργασία τους εργαζόμενους με καθεστώς απόκτησης εργασιακής εμπειρίας (stage) είναι προφανές πως δεν έγινε με κριτήριο την πάταξη του ρουσφετιού και των πελατειακών σχέσεων στο δημόσιο τομέα . Η επιλογή είχε να κάνει πολύ περισσότερο με την διαμόρφωση «κλίματος» για λήψη μόνιμων και διαρθρωτικών μέτρων για την αντιμετώπιση του τεράστιου δημοσιονομικού ελλείμματος που υπερβαίνει επίσημα το 12% έναντι των συνεχών πιέσεων που δεχόμαστε από το διευθυντήριο της Ε.Ε. Μέτρα που όπως φαίνεται για άλλη μια φορά θα πλήξουν τους περισσότερο αδύναμους και ιδιαίτερα την νέα γενιά η οποία καθίσταται σταδιακά από «γενιά των 700ων» σε γενιά ανέργων!
Το ισχυριζόμαστε αυτό αφού είναι εντελώς απίθανο να δεχτούμε πως θα μπορούσε ο ιδιωτικός τομέας μιας παρασιτικής και σε κρίση χώρας, να δημιουργήσει προοπτικές απασχόλησης για τους πάνω από 40.000 νέους που θα βρεθούν άμεσα χωρίς εργασία για να μην αναφερθούμε και στις χιλιάδες εκείνων που διατηρούν συμβάσεις έργου στους ΟΤΑ και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα οι οποίοι πρόκειται να απομακρυνθούν σε ορίζοντα 4ετίας βάση της νέας εγκυκλίου του Υπ. Εσωτερικών.
Τι αναμένεται λοιπόν; Εκτόξευση της ανεργίας στο 11% -και ιδιαίτερα της μακροχρόνιας η οποία πλήττει ήδη 190.000 ανέργους- , αύξηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης και της προσωρινής εργασίας -ήδη η μόνιμη απασχόληση για πρώτη φορά μετά το 1988 σημειώνει μείωση κατά 2,4%- , διόγκωση της εκμετάλλευσης στον ιδιωτικό τομέα με περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Ζούμε σε μια χώρα απόλυτης εργοδοτικής αυθαιρεσίας με :300.000 δήθεν αυτό-απασχολούμενους που παρουσιάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες ενώ παρέχουν εξαρτημένη εργασία, 200.000 εργαζόμενους με μερική απασχόληση ενώ απασχολούνται με πλήρες ωράριο , 600.000 αδήλωτους και ανασφάλιστους εργαζόμενους .
Οι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν αναμφίβολα τον ριζικό περιορισμό των δυνατοτήτων του Κράτους και των κομμάτων εξουσίας να διατηρούν την συναίνεση ευρέων κομματιών των μεσο-στρωμάτων σε συνθήκες παρασιτισμού και κρίσης. Το Κράτος των κομμάτων της μεταπολίτευσης επιβίωσε αναπαράγοντας άθλιες μορφές πελατειακών σχέσεων και ρουσφετολογικούς διορισμούς καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση για βόλεμα στο δημόσιο σε χιλιάδες νέους . Οι πελατειακές μορφές προσωρινής και κακοπληρωμένης απασχόλησης σε δεκάδες προγράμματα που χρηματοδοτούνταν από εθνικούς και κοινοτικούς πόρους αποτέλεσε στην ουσία προκάλυμμα στην ανεργία και εμπόριο ελπίδας για εξασφαλισμένη εργασία.
Η όξυνση του παρασιτισμού ιδιαίτερα μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ , την δημοσιονομική πειθαρχία που συνδυάστηκε με την κυκλοφορία του ευρώ , την παγκοσμιοποίηση των αγορών και την αθρόα εισροή μεταναστών είχε σαν αποτέλεσμα την σταδιακή αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και της σταθερής και πλήρους εργασίας με ένταση του φαινομένου στους νέο-εισερχόμενους στην αγορά εργασίας και στις γυναίκες . Για όλη την προηγούμενη περίοδο ο σχεδιασμός της εκπαιδευτικής πολιτικής , η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου μέσω του Life style και οι νέες μορφές απασχόλησης τύπου stage έγιναν με αποκλειστικό γνώμονα την κάλυψη του πραγματικού και διαρθρωτικού προβλήματος της ανεργίας και τον από-προσανατολισμό των νέων. Αποτέλεσμα ήταν η συνεχή παράταση ένταξης στην αγορά εργασία που σε πολλές περιπτώσεις φτάνει τα 35-40 χρόνια . Για όλη αυτή την περίοδο το βάρος της αναπαραγωγής των νεότερων ηλικιών πέφτει αποκλειστικά στους ώμους της παραδοσιακής οικογένειας η οποία την ίδια στιγμή οδηγείται στον υπερ-δανεισμό και στην χρεοκοπία ενώ το δημογραφικό πρόβλημα συνεχώς οξύνεται δημιουργώντας μια κοινωνία γερόντων . Αδιέξοδο!
Το ζήτημα λοιπόν δεν έχει να κάνει στενά με τα stage του δημοσίου τις ανισότητες με τον ιδιωτικό τομέα, την μοριοδότηση τους, την μονιμοποίηση τους –θέματα που βεβαίως θα πρέπει να διευθετηθούν - αλλά συνολικά με το πώς αντιλαμβάνεται μια κοινωνία το συλλογικό της μέλλον και τι προοπτικές δίνει στους νέους ανθρώπους για να το πραγματώσουν.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι προφανές πως θα πρέπει να προσμετρηθεί η αποκτηθείσα εργασιακή εμπειρία και να μοριοδοτηθεί ισότιμα στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα . Για την αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού των ανέργων που θα προκύψουν αλλά και αυτών που ήδη είναι ,απαιτείται άμεσα η καταβολή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους τους πολίτες που συμπληρώνουν το 18ο έτος της ηλικίας τους με πόρους που θα προκύψουν από την αναδιανομή του πλούτου . Επιπρόσθετα η αποκτηθείσα εργασιακή εμπειρία θα μπορούσε να διοχετευτεί στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στην Κοινωνική Οικονομία και σε νέου τύπου συνεταιρισμούς αντιμετωπίζοντας άμεσες κοινωνικές και οικολογικές ανάγκες σε τοπικό επίπεδο .
Δυστυχώς στην σημερινή νέο-ελληνική πραγματικότητα κυριαρχεί ο μηδενισμός και η απαισιοδοξία γεγονός που ευνοεί το εφήμερο και το παροδικό βόλεμα με όποιο τίμημα και χωρίς ηθικούς φραγμούς . Μια υπέρβαση της μίζερης πραγματικότητας που ζούμε θα προϋπέθετε ένα νέο συλλογικό όραμα βασισμένο σε ένα ριζικά διαφορετικό σύστημα αξιών με μια πραγματική αναπτυξιακή προοπτική για την χώρα που θα δημιουργούσε βιώσιμες μορφές απασχόλησης και κοινωνικής ένταξης. Ένα όραμα για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα που θα προωθούσε την αλληλεγγύη και την αυτονομία, που θα αναδείκνυε τον κοινοτικό τρόπο ζωής σε σύγχρονες συνθήκες και θα έδινε την δυνατότητα στον καθένα να συμμετάσχει στην λήψη των αποφάσεων για την ζωή του.
Το ισχυριζόμαστε αυτό αφού είναι εντελώς απίθανο να δεχτούμε πως θα μπορούσε ο ιδιωτικός τομέας μιας παρασιτικής και σε κρίση χώρας, να δημιουργήσει προοπτικές απασχόλησης για τους πάνω από 40.000 νέους που θα βρεθούν άμεσα χωρίς εργασία για να μην αναφερθούμε και στις χιλιάδες εκείνων που διατηρούν συμβάσεις έργου στους ΟΤΑ και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα οι οποίοι πρόκειται να απομακρυνθούν σε ορίζοντα 4ετίας βάση της νέας εγκυκλίου του Υπ. Εσωτερικών.
Τι αναμένεται λοιπόν; Εκτόξευση της ανεργίας στο 11% -και ιδιαίτερα της μακροχρόνιας η οποία πλήττει ήδη 190.000 ανέργους- , αύξηση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης και της προσωρινής εργασίας -ήδη η μόνιμη απασχόληση για πρώτη φορά μετά το 1988 σημειώνει μείωση κατά 2,4%- , διόγκωση της εκμετάλλευσης στον ιδιωτικό τομέα με περαιτέρω απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Ζούμε σε μια χώρα απόλυτης εργοδοτικής αυθαιρεσίας με :300.000 δήθεν αυτό-απασχολούμενους που παρουσιάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες ενώ παρέχουν εξαρτημένη εργασία, 200.000 εργαζόμενους με μερική απασχόληση ενώ απασχολούνται με πλήρες ωράριο , 600.000 αδήλωτους και ανασφάλιστους εργαζόμενους .
Οι εξελίξεις αυτές σηματοδοτούν αναμφίβολα τον ριζικό περιορισμό των δυνατοτήτων του Κράτους και των κομμάτων εξουσίας να διατηρούν την συναίνεση ευρέων κομματιών των μεσο-στρωμάτων σε συνθήκες παρασιτισμού και κρίσης. Το Κράτος των κομμάτων της μεταπολίτευσης επιβίωσε αναπαράγοντας άθλιες μορφές πελατειακών σχέσεων και ρουσφετολογικούς διορισμούς καλλιεργώντας την ψευδαίσθηση για βόλεμα στο δημόσιο σε χιλιάδες νέους . Οι πελατειακές μορφές προσωρινής και κακοπληρωμένης απασχόλησης σε δεκάδες προγράμματα που χρηματοδοτούνταν από εθνικούς και κοινοτικούς πόρους αποτέλεσε στην ουσία προκάλυμμα στην ανεργία και εμπόριο ελπίδας για εξασφαλισμένη εργασία.
Η όξυνση του παρασιτισμού ιδιαίτερα μετά την συνθήκη του Μάαστριχτ , την δημοσιονομική πειθαρχία που συνδυάστηκε με την κυκλοφορία του ευρώ , την παγκοσμιοποίηση των αγορών και την αθρόα εισροή μεταναστών είχε σαν αποτέλεσμα την σταδιακή αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και της σταθερής και πλήρους εργασίας με ένταση του φαινομένου στους νέο-εισερχόμενους στην αγορά εργασίας και στις γυναίκες . Για όλη την προηγούμενη περίοδο ο σχεδιασμός της εκπαιδευτικής πολιτικής , η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου μέσω του Life style και οι νέες μορφές απασχόλησης τύπου stage έγιναν με αποκλειστικό γνώμονα την κάλυψη του πραγματικού και διαρθρωτικού προβλήματος της ανεργίας και τον από-προσανατολισμό των νέων. Αποτέλεσμα ήταν η συνεχή παράταση ένταξης στην αγορά εργασία που σε πολλές περιπτώσεις φτάνει τα 35-40 χρόνια . Για όλη αυτή την περίοδο το βάρος της αναπαραγωγής των νεότερων ηλικιών πέφτει αποκλειστικά στους ώμους της παραδοσιακής οικογένειας η οποία την ίδια στιγμή οδηγείται στον υπερ-δανεισμό και στην χρεοκοπία ενώ το δημογραφικό πρόβλημα συνεχώς οξύνεται δημιουργώντας μια κοινωνία γερόντων . Αδιέξοδο!
Το ζήτημα λοιπόν δεν έχει να κάνει στενά με τα stage του δημοσίου τις ανισότητες με τον ιδιωτικό τομέα, την μοριοδότηση τους, την μονιμοποίηση τους –θέματα που βεβαίως θα πρέπει να διευθετηθούν - αλλά συνολικά με το πώς αντιλαμβάνεται μια κοινωνία το συλλογικό της μέλλον και τι προοπτικές δίνει στους νέους ανθρώπους για να το πραγματώσουν.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα είναι προφανές πως θα πρέπει να προσμετρηθεί η αποκτηθείσα εργασιακή εμπειρία και να μοριοδοτηθεί ισότιμα στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα . Για την αντιμετώπιση του κοινωνικού αποκλεισμού των ανέργων που θα προκύψουν αλλά και αυτών που ήδη είναι ,απαιτείται άμεσα η καταβολή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος για όλους τους πολίτες που συμπληρώνουν το 18ο έτος της ηλικίας τους με πόρους που θα προκύψουν από την αναδιανομή του πλούτου . Επιπρόσθετα η αποκτηθείσα εργασιακή εμπειρία θα μπορούσε να διοχετευτεί στην δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στην Κοινωνική Οικονομία και σε νέου τύπου συνεταιρισμούς αντιμετωπίζοντας άμεσες κοινωνικές και οικολογικές ανάγκες σε τοπικό επίπεδο .
Δυστυχώς στην σημερινή νέο-ελληνική πραγματικότητα κυριαρχεί ο μηδενισμός και η απαισιοδοξία γεγονός που ευνοεί το εφήμερο και το παροδικό βόλεμα με όποιο τίμημα και χωρίς ηθικούς φραγμούς . Μια υπέρβαση της μίζερης πραγματικότητας που ζούμε θα προϋπέθετε ένα νέο συλλογικό όραμα βασισμένο σε ένα ριζικά διαφορετικό σύστημα αξιών με μια πραγματική αναπτυξιακή προοπτική για την χώρα που θα δημιουργούσε βιώσιμες μορφές απασχόλησης και κοινωνικής ένταξης. Ένα όραμα για μια νέα κοινωνική πραγματικότητα που θα προωθούσε την αλληλεγγύη και την αυτονομία, που θα αναδείκνυε τον κοινοτικό τρόπο ζωής σε σύγχρονες συνθήκες και θα έδινε την δυνατότητα στον καθένα να συμμετάσχει στην λήψη των αποφάσεων για την ζωή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου