Την έλεγαν Χαρά, μα χαρά σκορπούσε και στα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου που παιδαγωγούσε με θέρμη, γεμίζοντάς τα με γνώση και αγάπη συνάμα. Η Χαρά Νικοπούλου με ενθουσιασμό υποδέχτηκε την αναγγελία της μετάθεσής της σε μειονοτικό δημοτικό σχολείο της Θράκης την σχολική χρονιά 2004 - 2005. Διέθετε τα μέσα και τις γνωριμίες για να επιτύχει ευνοϊκή μετάθεση στην πόλη της τη Θεσσαλονίκη, όμως συνειδητά δεν το επεδίωξε. Όταν μετέβη στο μειονοτικό χωριό Μέγα Δέρειο του Έβρου προκειμένου να διδάξει ως δασκάλα τα μουσουλμανόπουλα του δημοτικού σχολείου του χωριού την έθελξε η πανώρια θρακική φύση και γι’ αυτό αποφάσισε μαζί με το σύζυγό της να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί στην εσχατιά της Ελλάδας. Έκαναν όνειρα για το μέλλον για το χωριό για το σχολείο, για τα παιδιά, για την οικογένειά τους.
Με το που πάτησαν το πόδι τους στο Μέγα Δέρειο πλημμύρισαν με αγάπη όχι μόνο τους λιγοστούς χριστιανούς μα και όλους τους μουσουλμάνους συμπολίτες τους (Σουνίτες και Αλεβήδες). Για πρώτη φορά στην ιστορία του δημοτικού σχολείου και του χωριού έδειξε μια δασκάλα, τόσο πηγαίο και ανιδιοτελές, ενδιαφέρον για τα παιδιά, τους μικρούς μαθητές της.Εκτός των καθημερινών μαθημάτων του σχολείου, η Χαρά παρέδιδε δωρεάν μαθήματα τα απογεύματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσχέρεια στην ελληνική γλώσσα. Τα βοήθησε να νιώσουν ότι μπορούν να σπουδάσουν, να προκόψουν, να γίνουν ενεργά μέλη της ελληνικής κοινωνίας καλοί και αγαθοί «πολίτες της μάνας Ελλάδας που νοιάζεται για όλα τα τρυφερά βλαστάρια της. ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι μαθητές της κυριολεκτικά την λάτρευαν. Οργανώνοντάς τους σε χορωδία και μαθαίνοντας τους πολλά ωραία τραγούδια τους οδήγησε σε βράβευση από την Ελληνική Πολιτεία με έπαθλο ένα δωρεάν ταξίδι στη Θεσσαλονίκη όπου η Χαρά με τους μαθητές της έδωσαν μουσική παράσταση και διέμειναν σε πολυτελές ξενοδοχείο της πόλης. Για τα περισσότερα παιδιά ήταν το πρώτο ταξίδι έξω από το χωριό τους. Πολλά αντίκριζαν για πρώτη φορά στη ζωή τους τη θάλασσα. Συγκινήθηκαν όλοι τους.Η Χαρά έδωσε πολλή αγάπη κι έτσι κέρδισε την εκτίμηση, την αποδοχή και το σεβασμό όλου του χωριού. Δυστυχώς αυτό δεν άρεσε σε κάποιους. Συγκεκριμένα, άτομα του χωριού όπως ο ψευτοϊμάμης και ο μουσουλμάνος διευθυντής του μειονοτικού σχολείου εξυπηρετούσαν τους σκοπούς του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής φανατίζοντας το χωριό κάτω από τη σημαία του τουρκικού σοβινισμού που προέτασσε μίσος για όλους τους «γκιαούρηδες», δυσαρεστήθηκαν από τις δραστηριότητες της Χαράς που αντί για μίσος φύτευε την αγάπη και την ομόνοια στις καρδιές των μαθητών της και των γονιών τους.Έτσι καραδοκούσαν για την αφορμή που θα δημιουργούσε ένταση και θα ανάγκαζε τη Χαρά να φύγει από το σχολείο. Η αφορμή δεν άργησε να έλθει. Κάποια φθινοπωρινή μέρα του 2007, μέλη της σχολικής εφορείας ζήτησαν από τη Χαρά να τους δώσει για 2 μέρες τη σφραγίδα του σχολείου προκειμένου να την «δανείσουν» στο Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής ώστε να σφραγίσει κάποιους λαχνούς που προορίζονταν για το ταμείο του σχολείου. Η Χαρά φυσικά αρνήθηκε, τους εξήγησε ότι είναι παράνομο αυτό που ζητούν και τους πρότεινε να φέρουν τους λαχνούς του Τουρκικού Προξενείου στο σχολείο για να τους σφραγίσει η ίδια. Εκείνοι αρνήθηκαν και απόσπασαν τελικά τη σφραγίδα του σχολείου από το μουσουλμάνο διευθυντή παραδίδοντάς την στο Τουρκικό Προξενείο και επιστρέφοντάς την στο σχολείο μετά από 2 μέρες. Όταν το πληροφορήθηκε η Χαρά επισήμανε στο διευθυντή το παράνομο της ενέργειάς του και του έκανε αναφορά στην προϊσταμένη αρχή της.Αυτό στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των εξτρεμιστών. Ο μουσουλμάνος διευθυντής κάνοντας μπροστά της άσεμνες χειρονομίες, απείλησε τη Χαρά ότι «αυτό που έκανε θα το πληρώσει», ότι «εδώ είναι Τουρκία» και ότι «δεν πρέπει να τα βάζει μαζί τους διότι είναι κυνηγοί και έχουν όπλα…». Η Χαρά έμεινε άναυδη. Το επόμενο διάστημα όλοι στο χωριό γύρισαν την πλάτη στη Χαρά. Δεν της μιλούσαν και της έδειχναν ότι είναι ανεπιθύμητη αυτή που τους ευεργέτησε με τόση αγάπη. Οι γονείς άρχισαν να μην στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και ξεκίνησε συλλογή υπογραφών στο χωριό με αίτημα την αποπομπή της Χαράς! Επενέβη η προϊσταμένη αρχή. Αντί όμως να δικαιώσει τη Χαρά, επέδειξε ραγιαδισμό απέναντι στους παράνομους ταραχοποιούς συνιστώντας στη Χαρά να ζητήσει, συγνώμη(!) και να αυτοσυγκρατηθεί! Ως συμβιβαστική λύση η Χαρά θα απομακρυνόταν από το χωριό και το σχολείο με τη λήξη της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Μέσα στο «κυρίαρχο» ελληνικό κράτος, ο τουρκικός εθνικισμός και μισαλλοδοξία νίκησαν για άλλη μια φορά. Η «γκιαούρισσα», δασκάλα θα έφευγε.Τα παιδιά θα αφήνονταν έρμαια στο σκοτάδι του μίσους του φανατισμού και της προπαγάνδας των πρακτόρων της Άγκυρας. Τι απέμεινε; Ένα δάκρυ στα μάτια των μαθητών που θα έχαναν την αγαπημένη δασκάλα τους με τα χρυσά μαλλιά και οι ζωγραφιές των τετραδίων τους με τις αφιερώσεις που έγραφαν προς την Χαρά για το «πόσο πολύ την αγαπούν»!…
Με το που πάτησαν το πόδι τους στο Μέγα Δέρειο πλημμύρισαν με αγάπη όχι μόνο τους λιγοστούς χριστιανούς μα και όλους τους μουσουλμάνους συμπολίτες τους (Σουνίτες και Αλεβήδες). Για πρώτη φορά στην ιστορία του δημοτικού σχολείου και του χωριού έδειξε μια δασκάλα, τόσο πηγαίο και ανιδιοτελές, ενδιαφέρον για τα παιδιά, τους μικρούς μαθητές της.Εκτός των καθημερινών μαθημάτων του σχολείου, η Χαρά παρέδιδε δωρεάν μαθήματα τα απογεύματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσχέρεια στην ελληνική γλώσσα. Τα βοήθησε να νιώσουν ότι μπορούν να σπουδάσουν, να προκόψουν, να γίνουν ενεργά μέλη της ελληνικής κοινωνίας καλοί και αγαθοί «πολίτες της μάνας Ελλάδας που νοιάζεται για όλα τα τρυφερά βλαστάρια της. ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι μαθητές της κυριολεκτικά την λάτρευαν. Οργανώνοντάς τους σε χορωδία και μαθαίνοντας τους πολλά ωραία τραγούδια τους οδήγησε σε βράβευση από την Ελληνική Πολιτεία με έπαθλο ένα δωρεάν ταξίδι στη Θεσσαλονίκη όπου η Χαρά με τους μαθητές της έδωσαν μουσική παράσταση και διέμειναν σε πολυτελές ξενοδοχείο της πόλης. Για τα περισσότερα παιδιά ήταν το πρώτο ταξίδι έξω από το χωριό τους. Πολλά αντίκριζαν για πρώτη φορά στη ζωή τους τη θάλασσα. Συγκινήθηκαν όλοι τους.Η Χαρά έδωσε πολλή αγάπη κι έτσι κέρδισε την εκτίμηση, την αποδοχή και το σεβασμό όλου του χωριού. Δυστυχώς αυτό δεν άρεσε σε κάποιους. Συγκεκριμένα, άτομα του χωριού όπως ο ψευτοϊμάμης και ο μουσουλμάνος διευθυντής του μειονοτικού σχολείου εξυπηρετούσαν τους σκοπούς του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής φανατίζοντας το χωριό κάτω από τη σημαία του τουρκικού σοβινισμού που προέτασσε μίσος για όλους τους «γκιαούρηδες», δυσαρεστήθηκαν από τις δραστηριότητες της Χαράς που αντί για μίσος φύτευε την αγάπη και την ομόνοια στις καρδιές των μαθητών της και των γονιών τους.Έτσι καραδοκούσαν για την αφορμή που θα δημιουργούσε ένταση και θα ανάγκαζε τη Χαρά να φύγει από το σχολείο. Η αφορμή δεν άργησε να έλθει. Κάποια φθινοπωρινή μέρα του 2007, μέλη της σχολικής εφορείας ζήτησαν από τη Χαρά να τους δώσει για 2 μέρες τη σφραγίδα του σχολείου προκειμένου να την «δανείσουν» στο Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής ώστε να σφραγίσει κάποιους λαχνούς που προορίζονταν για το ταμείο του σχολείου. Η Χαρά φυσικά αρνήθηκε, τους εξήγησε ότι είναι παράνομο αυτό που ζητούν και τους πρότεινε να φέρουν τους λαχνούς του Τουρκικού Προξενείου στο σχολείο για να τους σφραγίσει η ίδια. Εκείνοι αρνήθηκαν και απόσπασαν τελικά τη σφραγίδα του σχολείου από το μουσουλμάνο διευθυντή παραδίδοντάς την στο Τουρκικό Προξενείο και επιστρέφοντάς την στο σχολείο μετά από 2 μέρες. Όταν το πληροφορήθηκε η Χαρά επισήμανε στο διευθυντή το παράνομο της ενέργειάς του και του έκανε αναφορά στην προϊσταμένη αρχή της.Αυτό στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των εξτρεμιστών. Ο μουσουλμάνος διευθυντής κάνοντας μπροστά της άσεμνες χειρονομίες, απείλησε τη Χαρά ότι «αυτό που έκανε θα το πληρώσει», ότι «εδώ είναι Τουρκία» και ότι «δεν πρέπει να τα βάζει μαζί τους διότι είναι κυνηγοί και έχουν όπλα…». Η Χαρά έμεινε άναυδη. Το επόμενο διάστημα όλοι στο χωριό γύρισαν την πλάτη στη Χαρά. Δεν της μιλούσαν και της έδειχναν ότι είναι ανεπιθύμητη αυτή που τους ευεργέτησε με τόση αγάπη. Οι γονείς άρχισαν να μην στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και ξεκίνησε συλλογή υπογραφών στο χωριό με αίτημα την αποπομπή της Χαράς! Επενέβη η προϊσταμένη αρχή. Αντί όμως να δικαιώσει τη Χαρά, επέδειξε ραγιαδισμό απέναντι στους παράνομους ταραχοποιούς συνιστώντας στη Χαρά να ζητήσει, συγνώμη(!) και να αυτοσυγκρατηθεί! Ως συμβιβαστική λύση η Χαρά θα απομακρυνόταν από το χωριό και το σχολείο με τη λήξη της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Μέσα στο «κυρίαρχο» ελληνικό κράτος, ο τουρκικός εθνικισμός και μισαλλοδοξία νίκησαν για άλλη μια φορά. Η «γκιαούρισσα», δασκάλα θα έφευγε.Τα παιδιά θα αφήνονταν έρμαια στο σκοτάδι του μίσους του φανατισμού και της προπαγάνδας των πρακτόρων της Άγκυρας. Τι απέμεινε; Ένα δάκρυ στα μάτια των μαθητών που θα έχαναν την αγαπημένη δασκάλα τους με τα χρυσά μαλλιά και οι ζωγραφιές των τετραδίων τους με τις αφιερώσεις που έγραφαν προς την Χαρά για το «πόσο πολύ την αγαπούν»!…
Του Γιάννη Αγαπάκη
Εφημερίδα ΑΝΑΤΟΛΗ
Κομοτηνή 18-01-2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου